بین تلاشِ سخت برای کمی روی آب آمدن و اکسیژن گرفتن تو دریای مشکلات.بین همه ی "نه،نمیشه" شنیدن ها و بازهم ناامید برگشتن ها .بین همه ی روزشماری ها.بین روزایی که باید برای مادر بیشتراز هروقت دیگه مونس و مرهمی باشی برای دردهاش.بین روزایی که میخوای دخترانه،کمی آرام کنی خیال پدرت را از بابت "تو".بین روزایی که دلت کمی خلاء مطلق میخواهد اما با شیطنت سربه سر برادرت میگذاری و کَل کَل میکنی که تا دیر نشده ، کمی خواهرانگی کرده باشی برایش . بین صبحایی که دوست داری کمی با خدایت خلوت کنی و اشکهایت شبنم بشوند روی گلهای جانمازت اما خواهرکوچولویت بیخواب شده و باآنکه تازه حرف زدنش تکمیل شده و چندسال مانده تا به سن تکلیف برسد ولی میخواهد پیش تو به نماز بایستد و تو عاشقانه "آجی" گفتن هایش را میبلعی.بین روزایی که باخستگی درحال رمزگشایی از جزوات و کتابهای درسیت هستی اما برادرکوچکت می آید و مهندسانه از تراکتور اسباب بازیش برایت توضیح میدهد و تو با علاقه گوش میکنی . بین روزایی که گرفتاری و درد مردم باعث پرت شدن حواست از خودت میشود.بین تمام تنهایی ها و تلاش برای سرسخت بودن.
بین تمام روزهای این زندگیِ لجباز .
یک نفر هست که برایش حرف میزنی و
چه بزرگوار است.
از تمام مخاطبانش بی معرفت تری و او چه رئوف است.
حریمش چه خوب ملجأیی است برای منِ درمانده.
و چه تسکین گرِ کار بلدی ست. بی دریغ ، آرام میکند.
حضرتِ خورشید ؛
چقدرررر محتاجِ آرامشِ حرمتونم.
این عکس مال تابستونه.میلاد امام(ع).مکان ثبت عکس: از تلویزیون!!
درباره این سایت