`باران باش`

تعطیلات پیش اومده(از جمعه تا دوشنبه) رو خونه ی مامانبزرگ اینا گذروندم

"امروز نخستین روز آینده ی توست ؛ بلندشو و موفقیت را به سوی خود جذب کن

همیشه قطعی ترین راه برای موفقیت این است که یکبار بیشتر تلاش کنید.

موفقیت یعنی آنچه را که میخواهید بدست آورید و شادمانی یعنی ازآنچه که بدست آورده اید لذت ببرید.

همیشه افراد هدفمند موفق میشوند زیرا آنها میدانند که کدام سمت بروند.

آنها مانند آهنربا موفقیت را به سوی خود جذب میکنند.

موفقیت چیزی نیست جز متحمل شدن شکست های مختلف بدون از دست دادن انرژی و انگیزه و روحیه.

موفقیت کلید خوشبختی نیست ؛ بلکه خوشبختی کلید موفقیت است! اگر از کاری که انجام میدهید خرسند و راضی باشید ،حتما موفق خواهیدشد.

رمز موفقیت دردنبال کردن هدف بدون مکث و درنگ است .

کسی به موفقیت دست می یابد که خوب زندگی کند،زیاد بخندد و زیاد دوست بدارد.

فاصله ی بین دیوانگی و نبوغ ، فقط با موفقیت اندازه گیری میشود.

فرصت های کوچک همیشه مقدمه ای برای موفقیت های بزرگ است.

من قیمت موفقیت را میدانم : فداکاری،تلاش و از خود گذشتگی مداوم برای رسیدن به آنچه که میخواهید اتفاق بیفتد.

من موفقیت را مدیون شنیدن بهترین نصیحت ها و انجام دقیقا عکس آنها میدانم.

نمیتوانم فرمولی برای موفقیت به شما بدهم ؛ اما میتوان فرمول شکست را دراختیارتان قراردهم و آن

این است : برای خوشنود کردن دیگران تلاش کنید.!

من موفقیت را با میزان کمکهایی که فرد به هم نوعان خود میکند میسنجم. "

ادامه مطلب

تعطیلات پیش اومده(از جمعه تا دوشنبه) رو خونه ی مامانبزرگ اینا گذروندم

چندروز پیش برحسب شرایط ، تقریبا ۸ ساعتی بین جمعی از بچه ها و افراد لب شکری و شکاف کام و مشکلات مادرزادی فک و صورت و امثالهم بودم.

ادامه مطلب

_♡تولد مامان خانوم:

ادامه مطلب

بین تلاشِ سخت برای کمی روی آب آمدن و اکسیژن گرفتن تو دریای مشکلات.بین همه ی "نه،نمیشه" شنیدن ها و بازهم ناامید برگشتن ها .بین همه ی روزشماری ها.بین روزایی که باید برای مادر بیشتراز هروقت دیگه مونس و مرهمی باشی برای دردهاش.بین روزایی که میخوای دخترانه،کمی آرام کنی خیال پدرت را از بابت "تو".بین روزایی که دلت کمی خلاء مطلق میخواهد اما با شیطنت سربه سر برادرت میگذاری و  کَل کَل میکنی که تا دیر نشده ، کمی خواهرانگی کرده باشی برایش . بین صبحایی که دوست داری کمی با خدایت خلوت کنی و اشکهایت شبنم بشوند روی گلهای جانمازت اما خواهرکوچولویت بیخواب شده و باآنکه تازه حرف زدنش تکمیل شده و چندسال مانده تا به سن تکلیف برسد ولی میخواهد پیش تو به نماز بایستد و تو عاشقانه  "آجی" گفتن هایش را میبلعی.بین روزایی که باخستگی درحال رمزگشایی از جزوات و کتابهای درسیت هستی اما برادرکوچکت می آید و مهندسانه از تراکتور اسباب بازیش برایت توضیح میدهد و تو با علاقه گوش میکنی . بین روزایی که گرفتاری و درد مردم باعث پرت شدن حواست از خودت میشود.بین تمام تنهایی ها و تلاش برای سرسخت بودن.

بین تمام روزهای این زندگیِ لجباز .

یک نفر هست که برایش حرف میزنی و

 چه بزرگوار است.

از تمام مخاطبانش  بی معرفت تری و او چه رئوف است.

حریمش چه خوب ملجأیی است برای منِ درمانده.

و چه تسکین گرِ کار بلدی ست. بی دریغ ، آرام میکند.

حضرتِ خورشید ؛ 

چقدرررر محتاجِ آرامشِ حرمتونم.

این عکس مال تابستونه.میلاد امام(ع).مکان ثبت عکس: از تلویزیون!!

_عکس از خبرگزاری تسنیم

                          واقعا خدا صبر بده به خانواده هاشون.و 

                                      {  شهادت مبارکشان  }

                   رزق اگر باشد شهادت،شام با تهران یکیست

                  "بی تفاوت ها" فقط شرمنده تر خواهند شد.

                  _محمدحسین ملکیان

تعطیلات پیش اومده(از جمعه تا دوشنبه) رو خونه ی مامانبزرگ اینا گذروندم

ازآن روزهایی است که دلم کمی هوس کودکی ام را کرده.

برآنچه میگذرد دل منه ، که دجله بسی      پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد

گرت ز دست برآید چو نخل باش کریم      ورت ز دست نیاید ، چو سرو باش آزاد

_گلستان سعدی

امروز این شعر رو تو گلستان سعدی خوندم. یه حکایت هم داشت ولی

 حوصله ی نوشتنشو نداشتم ^_^ البته از لحاظ مفهوم ، همین شعر بنظرم بهتره.

واقعا دل نبستن به دنیا ،آزادگی و بخشنده بودن هنرهای بزرگ و ارزشمندین.

از شر وسوسه خلاص شدن هنر بزرگتریه.

"خودم جان"! قابل توجه شما !!.

روزت مبارک ♡مامان جانم♡

دنیا خیلی تماشایی است.خوب که نگاه کنی ، میبینی در این باغ بزرگ ، هرکس توی قفسی زندگی میکند!
آزاده ها بسیار اندکند.البته قفس ها نیز متفاوتند:کوچک و بزرگ دارند،رنگی وغیر رنگی دارند،شکل های گوناگون و.
بعضی خودشان برای خودشان قفس میسازند،بعضی ها به دیگران سفارش میدهند برایشان قفس بسازند،بعضی ها قفس های خودشان را رنگ آمیزی هم میکنند،بعضی ها هم توی قفس هایشان به تفریح میروند.!
بعضی قفس ها علمی هستند،بعضی فلسفی،بعضی های دیگر عرفانی و.
اما ما هنوز نگاه کردن به خورشید را بلد نیستیم! ما هنوز برای رسیدن به قله ی دیدار خداوند،فرسنگ ها فاصله داریم.ما هنوز نفس کشیدن در آستان قدس را تجربه نکرده ایم .ماهنوز.
_علیرضا محمدزاده
خودم جان! وقتی بهت نگاه میکنم میبینم من هنوز تو اصل مطلب موندم و گاهی ادعا هم میکنم درحالیکه دقیقا تو قفسم.یه قفس چندضلعیِ نامنظم.

یا رب ! به ما تو قدرت ترک خطا بده
توفیق بندگی بدون ریا بده
از ما بگیر کینه و کبر و حسد ولی
بر ما صفای باطن و صدق و صفا بده.

قرار بود برای یه هماهنگی ، با مطب خانوم دکتر تماس بگیرم.یک هفته ی تمام ،

       گاه  تنهایی ، صورتش را به پسِ پنجره میچسبانید.

_مکان ثبت عکس: ماشین!

نزدیکی سال جدید و تکاپوی مردم دلیل آن میشود که پایت را که از خانه بیرون میگذاری ، تا مقصد ، مورچه وار بروی و بعداز چنددقیقه توقف ، ماشین بالاخره یک قدمی حرکت کند.
نگاه کردن به چراغهای رنگ رنگی ، رفت و آمد مردم ، همهمه ی بازار ،رستورانهای شلوغ و .سرحال و با نشاطت میکند و برای دقایقی دلیل بیرون آمدنت یادت میرود.
به مقصد میرسی و باز هم سوارشدن به آسانسور همیشگی و همراهی با آن تا طبقه ی آخر.آسانسوری که هربار جمعیت سوارشده در آن ، به برگه ی"ظرفیت 8نفر" چسبانده شده بر دیوارش  دهن کجی میکند .خیلی آرام حرکت میکند و در هرطبقه می ایستد. تابه حال نشده سوار آن بشوی و یک نفر آن را "اتوبوس"! خطاب نکند!

بالاخره میرسی و دلیل آمدنت باز برایت یادآوری میشود.
باز همان غم کهنه.
اما میخواهی حال خوبت را حفظ کنی.زیرلب آیت الکرسی میخوانی و کمی خودت را آرام میکنی.
 .                                                       
حدود یک ساعت بعد بیرون می آیی و سعی در پاک کردن اشکهای صورتت داری.حرفها بارها در ذهنت تکرار میشوند.آنقدر در ذهنت درگیری که نمیدانی کِی و چطور از طبقه ی آخر به همکف میرسی و از ساختمان بیرون میزنی.
هنوز یک قدم راه نرفته ای که آقای جوانی که یک دستش کتابچه ای که نمیدانم دعا بود یا حافظ است و یک دستش یک پلاستیک پر از همان ، با تو همقدم میشود و اصرار که یک دانه اش را بخر.
بغضت را مشت میزنی تا سرجایش بنشیند و به سختی میگویی : ممنون آقا، نیازی ندارم.

و او میگوید : خانم دوتومن بیشتر نیست.
در دلت میگویی : دلِ خوش داری؟؟ سیری چند؟؟!
از کنارش میگذری و.

الان یکی دو روز گذشته و تو علاوه بر ناراحتی ماجرای خودت ، یک عذاب وجدان هم داری .
که آن شب بحث نیاز داشتن یا نداشتن تو نبود.بحث پولی بود که گیرِ او

 می آمد.تو این را همیشه خوب میدانی‌‌‌‌.

چه شد که این بار راحت از کنارش گذشتی؟؟!  

.

ساعت6:00صبحه و جناب همسر یکم پیش رفت سرکار.
میرم تو آشپزخونه و شروع میکنم به پختن ماکارونی و درست کردن سالاد.
ساعت7:30شده و با خیال راحت یه آبی به صورتم میزنم و کمی خونه رو مرتب میکنم و منتظر شاگردم میمونم.
تصمیم گرفتم تا بچه ها از آب و گل در بیان یمدت بیرون کارنکنم و چندوقتیه که تو خونه کلاس خصوصی دارم و درس میدم.
.
کلاس تموم شده و شاگردجان خداحافظی میکنه و تا دم در بدرقه اش میکنم
کتابها و برگه ها رو جمع میکنم و برای لحظات پایانی به سکوت و آرامش خونه نگاه میکنم.و 3،2،1 همینطور که به سمت اتاقشون میرم با صدای بلند میگم بچه هااااخوشیدخانم اومده تو آسمون.
پرده ی اتاقشونو میزنم کنار و باز میگم : علی جونم،مریم جونم پاشید صبح شده.
بالاخره دوقلوهای دوساله ی من چشماشونو باز میکنن و با لبخند بهشون صبح بخیرمیگم.علی سریع پا میشه و  مثل هرروز تلفن رو میاره تا براشون زنگ بزنم به باباشون تا باهاش حرف بزنن و بیدارشدنشونو اعلام کنن : |
با کلی شوخی و بازی  دستوصورتشونو میشورم و بهشون صبحانه میدم.بعدشم بازی .
.
دیگه خسته میشیم و هممون وسط اتاق دراز میکشیم و سقف رو نگاه میکنیم.چشمم به ساعت میخوره و میبینم تا نیم ساعت دیگه جناب همسر میرسه خونه.
به بچه ها هم اینو میگم و ذوق میکنن.پامیشم شونه هاشونو میارم و موهای علی خان رو که از بس پشتک زده و ورجه وورجه کرده رو با شونه مرتب میکنم
موهای مریمم رو هم شونه میکنم و با گیره های انتخابی خودش براش خرگوشی میبندم.
بهشون پیشنهادمیدم دوباره بریم پشت در ورودی قایم بشیم که وقتی باباشون اومد بپریم جلوش و پخخخ بگیم : )
بعداز کلی سفارش برای ساکت موندن تا یهویی بگیم پخ،
الان تو محل موردنظر قرارگرفتیم و صدای بازشدن قفل در میاد.در باز میشه و همزمان با اولین قدم جناب همسر به درون خونه ، مریم سریع از تو بغلم با ذوق و جیغ میگه "بابااااا"

پوووووفباز هم نقشمونو بهم زد این دختر :/
جناب همسر زود پشت در رو نگاه میکنه و مریم خودشو میندازه تو بغلش.
متوجه شکست دوباره مون شده و با صدای بلند میخنده و به من که درحال حرص خوردن از دست این دختر لوسم نگاه میکنه و با خنده و شیطنت میگه:
بیخیال این قضیه شو.موفق نمیشی : )))
 خندم میگیره و دست به سینه بهش میگم:حالا میبینی ^_^ .

+اسم دخترجانم قطعی نیست.ولی احتمالش بالاست : )
+صرفا یک تصور ذهنی از بخشی از زندگی آیندم بود و واقعا نمیدونم تحقق پیدامیکنه یا نه.
+دعوت شده توسط:آرام جان و آرامش جان(ممنون از دعوتتون : ) )
+شما هم دعوتید : )

{ السلام علیک یا اباصالح المهدی(عج) }

کسی نیامده جز او سرِ قرارِ خودش
نشسته غرق تماشای شیعیان خودش
چه انتظار عجیبی ست اینکه شب تا صبح
کسی قنوت بگیرد   به انتظار خودش . . .

آخرین جمعه ی سال ۱۳۹۷ هم تمام شد

 و 

نیامد . . .

صوت نوشت:آخرش نسبتاً قشنگتر از اولشه!

جناب داداش بالاخره "برای اولین بار" موفق به اخذ اجازه ی والدین برای رفتن به یه اردوی خارج از شهر اما درون استانی (به مدت یک شب) از طرف مسجد شد

: )  وقتی فهمیدم پدرومادر بهش اجازه دادن واقعا تو شُک بودم ×_×

جویای قضیه که شدم دیدم بنده خدا طبق تجربه ، انتظار داشته والدین گرام بهش اجازه ندن اما درکمال ناباوری ، بعداز یسری صحبت محرمانه ی دونفره مجوز رفتنش صادر شد : )  از مامان خانوم که جریانو پرسیدم دیدم از اردوی مذکور بررسی های گسترده ای داشتن ×_×

دیگه از حال و روز برادر نگممم که رو ابرا سیر میکرد : )))

.

و اماااا یه سوغاتی اوورده که خیلی برام با ارزشه و خیلی دوستش دارم :)

شاید ظاهراً همچین به سنم نخورده : )  یا قیمت کمی داشته باشه اما یه دنیا ارزش داره برام و وقتی می بینمش ذوق میکنم : ) تو اتاقم هم جایی گذاشتمش که همیشه در معرض دیدم باشه.واقعا یه چیزایی از جنس عشقن.و مادیات نمیتونه حقشونو ادا کنه.

اینم تصویر  سوغاتی خوشگلم :

  خیلی نازه نه؟! : ))))

برای داداش کوچیکم و خواهرم هم دوتا توپ کوچیک خریده : )

پ.ن ۱: نمیدونم دقیقا چی شده بود که دقیقا از ۲۴ اسفند تا الان ، انتشار مطلبم مشکل پیدا کرده بود و چیزی پست نمی شد : (   تا اینکه دیگه امشب صبرم به جان رسید و کمی تنظیمات رو دست کاری کردم به لطف خدا انگار مشکل رفع شد ^_^

پ.ن ۲:به دلیل پی نوشت بالا ، نشد میلاد امیرالمؤمنین مولا علی(ع) و روز پدر رو تبریک بگم .&*&*&*&پساپس خیلیییییی خیلییییی مبارک &*&*&*&

پ.ن ۳:  ٪@٪@٪@٪@٪ سال نو مبارک : ) ٪@٪@٪@٪@٪

روزت مبارک ♡مامان جانم♡

برای صد و شصت و پنجمین بار ، پیشامد ها رو تصور میکنم و رفتارام رو مرور میکنم

فرشته تو از این اتفاق خیلی خوشحالی .نذار خوشحالی با چهارتا کلمه ی رو هوا خراب بشه .

از ته دلت چندوقت بخاطرش ذوق و شوق و شور و شعف!! داری .

احتمالا از دونفر یکم حرف بی ربط و زخم زبون میشنوی و M و m باز با مثل این چندوقت یکم زیاد نگاهت میکنن که فاز هیچ کدومشونو درک نمیکنی تو تا آخر ، خیلی مودب و باوقار و محترم با همه رفتار کن. 

روحیتو شاد نگه دار و بیشتر پیش بچه ها (R , MS,K) باش و مثل همیشه شادشون کن.
اعتماد به نفست الان خوبه ولی سعی کن تو اون چندساعت هم همینطور حفظش کنی
خودِخودت باش .
قرار نیست بخاطر چندتا حرف و حدیث بادآورده یا تغییر بقیه ، تو هم راهتو عوض کنی.
این قانون هات هم یادت باشه :
کمک بی منت به کسی که نیاز داره ؛بدون توجه به اینکه کی بوده و هست
حفظ مهربونی ذاتی و احترام دربرابر همه
دفاع از حقت اونجایی که لازم میدونی

توکل بر خدا
الان هم بار آخرت باشه که به جریان فردا فکر میکنی ×_×
از الان بهت بگم  غم و اشک و سنگینی و اینهابعداز تمام شدن مراسم نداریییییییم و دورشو پررررنگ خط بکش
فردا رو ببینم چه میکنی بهت اطمینان دارم قشنگم ؛ )

(خودِ درونم : بابا یکم بیشتر خودتو تحویل بگیر : | حالا نوشابه چه رنگی بدم خدمتت؟؟!
من:نه دیگه میدونی که من خیلی متواضعم ^_^ نوشابه هم ترجیحاً مشکی لدفاً ^_^ )

دست ِ من نیست

اگه انقدر دلم هواتو داره

اگه نمیتونه تنهات بذاره.

مردی به پیامبر اکرم(ص) گفت :

مرا از اخلاق نیکو(و یا نیکوترین اخلاقها) خبر دهید.

حضرت محمد(ص) فرمودند :

بخشیدن کسی که به تو ستم کرده است ؛

ایجاد رابطه با کسی که با تو قطع رابطه کرده است ؛

دادن کمک به کسی که تو را محروم کرده است ؛

و گفتن کلام حق ، گرچه علیه تو باشد.

_پرسشهای مردم و پاسخهای رسول اکرم(ص)

☆&☆&☆ مبعث مبارک☆&☆&☆

نوه ی عمه جان یه دختر۵ ساله ی ناز ، خوشگل ، فوق شیطون و با سر زبونه که همه ی بچه ها ازش فرارین : )
شما میخونید شیطون اما گاهی یه جمعیت از کنترلش درمونده میشن : ))) این ناز بودن و حاضرجوابیش هم براش یه امتیاز بزرگ شده که اکثر بزرگا هم از دستش حسابی عصبانی میشن هم دوستش دارن :|
خلاصه
فرشته وار داشتم با ایشون حرف میزدم و احساس شوق میکردم ازاینکه آروم‌ نگهش داشتم و متعاقبا بقیه هم در آرامشن.تا اینکه:
در پایین توجه شما را به قسمتی از گفت و گوی ما جلب می نمایم :
_فرشته خانم میشه بهم یه نایلون بدی؟
+آره عزیزم بیا بریم بهت بدم.(همونطور که میرفتیم) برای چی میخوایش؟
_میخوام میوه هام و شیرینیمو از تو بشقابم بذارم توش که اگه موند ببرمشون باخودم خونه
+چه خوووب.ولی همینجا هم باید ازشون بخوریااا : )
_باشه
بهش دادم و اونم کمی از میوه هاش و شیرینیشو گذاشت توش گفت برام گره بزن
منم پلاستیک رو خیلی شُل گره زدم تا بتونه هروقت خواست بازش کنه و بهش گفتم از اینجا بگیرش چون اگه از بالاش بگیری، گرهش کور میشه و دیگه بازنمیشه ایشون هم حرفمو ظاهرا گوش کرد و از پیش من رفت پیش بچه ها.
بعد از چنددقیقه:
درحالیکه یه دستش پلاستیک بود یه دستش هم چاقو اومد پیشم
تا چاقو رو دیدم دستش، سریع ولی با آرامش ازش گرفتم و
+خوشگلم چاقو خطرناکه
_چاقو اووردم که باهاش گره نایلون رو باز کنی برام
+نه ایکس جان نباید گره رو با چاقو بازکنیم
(با شوخی و خنده دستامو نشونش دادم)با دستامون باید گره رو بازکنیم.
_فرشتهههه برام نایلونمو بازمیکنی؟؟ ولی پاره اش نکنیاااا
+باشه بده
یه نگاه به گره انداختم.کور تر از این حالت دیگه وجود نداشت :/ شروع کردم به باز کردم ولی مگه باز میشد؟؟!!!
یه لحظه خواستم از چاقو کمک بگیرم ولی یاد سخن گهربارم درباره ی چاقو افتادم و دیدم نوه ی عمه هم داره با دقت نگاه میکنه ببینه چطوری بازش میکنم :|
به خاطر آموزش صحیح به بچه! ، گزینه ی از دندون کمک گرفتن هم لغو کردم و همچنان به تلاش مقدس خودم ادامه میدادم :/
تو یه وضعیتی گیر افتاده بودم دیدنی : ))) نه میشد حرفم رو زیرپا بذارم و آموزش اشتباه بدم   نه میشد بگم باز نمیشه :/

_ بَد گرهش دادی؟
+ :| نه.یه دختری به حرفم گوش نکرده خیلی زیاد کشیدتش برا همین ، گِرِهِش کور شده :|
_(دستپاچه شد و معلوم بود منظورم فهمیده) من که نبودم .یعنی کی بوده؟؟؟!
+ : )  :|    :|
و بالاخره
با موفقیت گره باز شد : )
و من با نگاهی پیروزمندانه و با حس غرور ازاینکه با دست بازش کردم ، پلاستیک رو تحویل سرکارخانوم! دادم ^_^

و نکته ی اخلاقی این جریان :  کار نشد نداره : )

از بچگی دقیقا از همان وقتی که یادم می آید ، تا الان ، وقتی وارد خانه شان میشوم آرامشی عجیب به درونم سرریز میشود.دختر ندارد و اغلب در سکوت به صحبتهای بقیه گوش میدهم اما برای رفتن به خانه شان ، هرزمانی که باشد ؛ از شوق پرواز میکنم.
وقتی باهم دست میدهیم ، دستم را محکم می گیرد و همزمان با احوال پرسی ، به شوخی تندتند تکانش میدهد.
تمام بچه های فامیل و آشنا بدون استثناء ، در آغوشش آرامند و وقتی آنها را روی پایش مینشاند ، عشق میکنند.بازی کردنش با بچه ها و سوت زدن برایشان و خسته کردنشان آن هم با مهرو محبت دوست داشتنی اش زبانزد است.
و چه لذتی میبرند وقتی ویلچرش را به آنها میسپردبچه ها چندنفری رویش می نشینند و یک نفر از اینور به آنور خانه ، هلشان میدهد.
از همان کودکی ام تا الان، نشستن در ماشینش شوقی بالاتر از نشستن در مدل بالاترین ماشینها برایم دارد.
بچه هم که بودم با دیدن آن همه مدال و لوح افتخار که در مسابقات شنا و ورزشهای دیگر کسب کرده بود ، احساس غرور و افتخار میکردم.
حضور و یاری های بی دریغش به هرکه می شناسد، دلگرمی وصف نشدنی ای به آدم‌ میدهد.اینکه همیشه بی منت در عمل به یاد همه هست و کسی را از قلم نمی اندازد.اینکه همیشه در سختی ها و گیرافتادنها ، اولین کسی که برای کمک خواستن به ذهنمان میرسد، اوست‌ ؛ همه نشان از آسمانی بودن این مرد میدهد.
و چه دلگرمی و پشتیبانی شیرینی بود روزی که مرا برای آزمون تیزهوشان به حوزه ی امتحانی رساند و برگرداند.آنقدر شیرین بود آن حس که تا الان ، قبول شدن در آن آزمون و به تبع ، موفقیت های دیگرم را از برکت وجود او میدانم‌.
از همان وقتی که یادم می آید ، دست و دلبازیش ستودنی ست. در خانه اش به روی همه باز است و همیشه همه را دور هم جمع میکند،برنامه ی تفریح میچیند،عیادت و دیدار بقیه میرود،کار بقیه را راه می اندازد، مادربزرگ را هروقت بخواهد زیارت میبرد دکتر میبرد بهشت زهرا میبرد،بی مناسبت کادو میدهد و چه بوی خوشی دارند پولهای عیدی اش که نوی نو و تا نخورده هستند.

اما کسی از سختی هایی که خودش و خانواده اش با آنها دستوپنجه نرم میکنند خبر ندارد.از دردی که میکشد و از سختی های فرزندان و همسرش.از مشکلاتی که تمامی ندارند و همه ارمغان یک جهاد هستند دلم از دانه های بی رحمی که نشان از نا به سامان بودن وضعیت داخلی بدنش هستند و این چندوقت ،بی رحمانه صورتش را پرکرده اند، خون است.
و چه زیبا و مردانه تحمل میکند و دم نمی زند.تحمل میکند مشکلات جسمیش را مشکلات کشورش را و بحث های تند ی مخالف با اصل جمهوری اسلامی ایران را در مهمانی ها و دم از رفتن زدن های اطرافیان و گاهی متلک ها را.از دین فاصله گرفتن ها و ها وحجاب برداشتن اطرافیان را میبیند و فقط سرش را پایین می اندازد.
برای بیرون رفتن، یکی از پاهایش را پای مصنوعی میگذارد و یک لنگه کفش را به آن میپوشاند . با دوعصا اما با صلابت راه میرود.موقع داخل شدن به جایی که باید کفشش را دربیاورد ، چون امکان درآوردن توسط خودش نیست، یک نفر دیگر اینکار را انجام میدهد و این مرد ، سرش را پایین می اندازد.

 چه دردناک است ببینی مردی به مردی او ، سرش را پایین بیاندازد.

دردناک است ببینی عمری خودش و زنش و فرزندانش با آن تربیت بی نظیر، پشتیبان و ضمانت و اعتباری باشند برای هر که میشناسدشان اما.

با یادآوری دو پایی که دیگر ندارد ، از دست افکاری که گاهی به ذهنم می آیند خجالت میکشم.۷۵ درصدی که بخاطر این خاک و به خاطر منِ ناموسش از دست داده مدام جلوی چشمم است.و ترس دارم از اینکه نکند روزی چشمم بسته شود روی این مردانگی و مدیونش بودن.
نکند روزی دلیل آن بشوم که در دلش حس پشیمانی کند و بگوید : دستت نمک نداشت مَرد!

دلم برای این جانبازی که رسم عمو بودن را به خوبی از عموی طفلان کربلا یادگرفته و در هر لحظه بودن در کنارش حس میکنی در آسمانی ، پر کشیده.
یکی از آرزوهای دلم این است که همه ی خجالت ها و غرورها و حس های منع کننده را دور بریزم و دستش را ببوسم و سرم را روی پایش بگذارم و بگویم چقدرررر دوستش دارم.

تصمیم گرفتم امروز به بهترین عموی دنیا ، یک پیام بدم و روز جانباز را تبریک بگم.
قبلا دوسه باری پیام فرستاده بودم برایش اما یا بخاطر عذرخواهی از یک تماس اشتباه که نتیجه شیطنت برادرکوچولوم بود یا اعلام به دنیا آمدن خواهرم.
**  میلاد سالار شهیدان  ؛ امام حسین(ع) 

     و     سقای علمدار کربلا ؛ حضرت عباس(ع)  مبارک : )  **

+اینک ؛در حال نگارش یک متن خوشگل موشگل برای عموجان : )

نوه ی عمه جان یه دختر۵ ساله ی ناز ، خوشگل ، فوق شیطون و با سر زبونه که همه ی بچه ها ازش فرارین : )
شما میخونید شیطون اما گاهی یه جمعیت از کنترلش درمونده میشن : ))) این ناز بودن و حاضرجوابیش هم براش یه امتیاز بزرگ شده که اکثر بزرگا هم از دستش حسابی عصبانی میشن هم دوستش دارن :|
خلاصه
فرشته وار داشتم با ایشون حرف میزدم و احساس شوق میکردم ازاینکه آروم‌ نگهش داشتم و متعاقبا بقیه هم در آرامشن.تا اینکه:
در پایین توجه شما را به قسمتی از گفت و گوی ما جلب می نمایم :
_فرشته خانم میشه بهم یه نایلون بدی؟
+آره عزیزم بیا بریم بهت بدم.(همونطور که میرفتیم) برای چی میخوایش؟
_میخوام میوه هام و شیرینیمو از تو بشقابم بذارم توش که اگه موند ببرمشون باخودم خونه
+چه خوووب.ولی همینجا هم باید ازشون بخوریااا : )
_باشه
بهش دادم و اونم کمی از میوه هاش و شیرینیشو گذاشت توش گفت برام گره بزن
منم پلاستیک رو خیلی شُل گره زدم تا بتونه هروقت خواست بازش کنه و بهش گفتم از اینجا بگیرش چون اگه از بالاش بگیری، گرهش کور میشه و دیگه بازنمیشه ایشون هم حرفمو ظاهرا گوش کرد و از پیش من رفت پیش بچه ها.
بعد از چنددقیقه:
درحالیکه یه دستش پلاستیک بود یه دستش هم چاقو اومد پیشم
تا چاقو رو دیدم دستش، سریع ولی با آرامش ازش گرفتم و
+خوشگلم چاقو خطرناکه
_چاقو اووردم که باهاش گره نایلون رو باز کنی برام
+نه ایکس جان نباید گره رو با چاقو بازکنیم
(با شوخی و خنده دستامو نشونش دادم)با دستامون باید گره رو بازکنیم.
_فرشتهههه برام نایلونمو بازمیکنی؟؟ ولی پاره اش نکنیاااا
+باشه بده
یه نگاه به گره انداختم.کور تر از این حالت دیگه وجود نداشت :/ شروع کردم به باز کردم ولی مگه باز میشد؟؟!!!
یه لحظه خواستم از چاقو کمک بگیرم ولی یاد سخن گهربارم درباره ی چاقو افتادم و دیدم نوه ی عمه هم داره با دقت نگاه میکنه ببینه چطوری بازش میکنم :|
به خاطر آموزش صحیح به بچه! ، گزینه ی از دندون کمک گرفتن هم لغو کردم و همچنان به تلاش مقدس خودم ادامه میدادم :/
تو یه وضعیتی گیر افتاده بودم دیدنی : ))) نه میشد حرفم رو زیرپا بذارم و آموزش اشتباه بدم   نه میشد بگم باز نمیشه :/

_ بَد گرهش دادی؟
+ :| نه.یه دختری به حرفم گوش نکرده خیلی زیاد کشیدتش برا همین ، گِرِهِش کور شده :|
_(دستپاچه شد و معلوم بود منظورم فهمیده) من که نبودم .یعنی کی بوده؟؟؟!
+ : )  :|    :|
و بالاخره
با موفقیت گره باز شد : )
و من با نگاهی پیروزمندانه و با حس غرور ازاینکه با دست بازش کردم ، پلاستیک رو تحویل سرکارخانوم! دادم ^_^

و نکته ی اخلاقی این جریان :  کار نشد نداره : )

_مکان ثبت عکس:یه گوشه از جزوه!

مردی به پیامبر اکرم(ص) گفت :

مرا از اخلاق نیکو(و یا نیکوترین اخلاقها) خبر دهید.

حضرت محمد(ص) فرمودند :

بخشیدن کسی که به تو ستم کرده است ؛

ایجاد رابطه با کسی که با تو قطع رابطه کرده است ؛

دادن کمک به کسی که تو را محروم کرده است ؛

و گفتن کلام حق ، گرچه علیه تو باشد.

_پرسشهای مردم و پاسخهای رسول اکرم(ص)

☆&☆&☆ مبعث مبارک☆&☆&☆

روایت دختری رو می نویسم  که بشدت از بعضی احساسات و افکار که خیلی هم براش شیرینن دوری میکنه اما این چندوقت ، باهاشون محاصره شده. . . با خودش قرار گذاشته بود به این مسئله فکرنکنه ولی چندروزه قرارشو زیرپا گذاشته . . .مشکل اینجاست که از لحاظ منطقی ، غیرممکنه و شاید هیچ وقت اتفاق نیفته یا اگر هم بشه ، حداقل ۴،۵ سال دیگه میشه بشه!. . . خیلی دوست داره ازش بنویسه اما از قوی شدن و پروبال پیداکردنش میترسه. . ‌.
از دست خودش کلافه ست و خیلی زیاد دلش میخواد مشهد باشه. . .یکی از آرزوهاش این شده که بره حرمِ حضرت خورشید نشستن تو صحن و فقط گنبد رو نگاه کردن براش آرزو شده. . .
[ای رُخَت چشمه ی خورشید درخشانیها]
آخرین باری که رفته مشهد از پیاده روی میدون شهدا تا حرم خسته شده بود؟!!
اون موقع نمیدونست یه روزی می رسه که میگه
کاش درست ازهمین جایی که هست پیاده بره تا خودِ حرم. . .

قراره به نیت امام رضا(ع) از فردا استارت یه کار دوماهه رو بزنه و انشاءالله به یه کنکوری درس بده. . .

این دختره خیلی محتاج دعاست؛براش دعا کنید. . .  .

"تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من
به دردت خو گرفتم نیستم دربند درمانت."
_شهریار

تو هفته ای که گذشت ، یه روز بعداز اذان مغرب، با کلی خستگی بالاخره وقت کردم زنگ بزنم به کتابخونه که ببینم تعطیلات عیدش تمام شده یا نه.کتابخونه ی خوبیه و دوساله که گاهی اوقات میرم اما تعطیلیاش یخورده زیادن و ازاین نظر، منظم نیست :/
کد بخش حراست رو زدم و پرسیدم که گفت نه کتابخونه بستست :( پرسیدم از کی باز میشه؟ گفت منم نمیدونم تماس بگیرید :(
تشکر کردم و قطع کردم.بعد نمیدونم همون لحظه چه فکری کردم با خودم که پیش خودم گفتم نکنه کتابخونش تعطیله ولی سالن مطالش بازه؟! :|
همون موقع دوباره تماس گرفتم :) گفتم ببخشید سال مطالعه هم بستست؟؟ ×_×
نگهبانه اول یه مکثی کرد(فکرکنم با خودش گفته چه خنگیه این! ) بعد خیلی شمرده شمرده گفت:وقتی کتابخونه بسته باشه،سالن مطالعه هم بستست دیگه :/
وقتی قطع کردم یکم ذهنم رو متمرکز کردم تازه متوجه شدم چه سوال بیخودی پرسیدم :|

+پساپس یدونه Congratulation هم به مناسبت روز دندانپزشکی : ) 

امروز چندمورد بهش(یک عدد دانشجوی دندان) پیشنهاد دادم که یکی شو انتخاب کنه و قولشو بده.انتخابش این بود که هر موقع مطب زد ، ما رایگان بریم پیشش : ) هرچند این وظیفشه ها ولی خب به بزرگواری خودمون ، قولشو قبول میکنیم ^_^ ببینید بقیه ی پیشنهادا چی بوده که از سر ناچاری اینو انتخاب کرد :))))

ا_در یکی از خیابونای پررفت و آمد داشتیم پیاده میرفتیم.
یدونه از این گاری هایی که روشون آلوچه و لواشک و آلبالوخشک و مشتقات میفروشن کنار خیابون بود . سینی آلبالوها روی زمین ریخته بود و دونفر آقا ، با دست مشغول جمع کردنشون بودن.یکیشون به اون یکی میگفت اشکال نداره؛سریع جمعشون کنیم دوباره بذاریمشون رو گاری! :|

حدس میزنم دکتر بعداز ۷ ماه ، به حرف دکتر x رسیده. ۷ ماه پیش وقتی رفتیم پیشش بهش گفتیم "دکترx میگه نمیشه ادامه داد و دیگه باید فلان رو شروع کنی" اما ایشون گفت نه بنظر من مشکلی نداره و دلیلی نداره که این کارو ادامه ندیم.
بخاطر تصمیم گیری در مورد دوباره ادامه دادن یا ندادن پیش سه تا دکتر دیگه هم رفتیم ، هرکدوم یه نظری داشتن :/
اما میشه گفت نظرشون رو ادامه دادن مساعد بود.
 واقعا تصمیم گیری برامون سخت شده بود که چکار کنیم بالاخره.
تو اون روزا، بشدددت نظر دکتر y رو میخواستم چون حرفش برام حجته.
اما تنها راه ارتباطی ای که جواب بده ، فقط نوبت دهی به صورت اینترنتیشون بود که از تیرماه  نوبت گرفتیم و تا الان هنوز نوبتم نشده :/
نمیدونم دیگه اونروزی که نوبتم بشه، دیگه بدردم میخوره یا نه؟!
درهرصورت ، الان داریم ادامه میدیم و هربار ، دکتر پروندمو می ذاره جلوش و با کلی تمرکز وضعیتم رو باهاش مقایسه میکنه.اما می بینه چیزی تغییر نکرده.
البته تاحالا به زبون نیوورده اما مشخصه :|

چندروزه که دیگه برام مهم نیست چی میشه‌ و کی تمام میشه و چرا فلان رو شروع نکردم.
دارم سعی میکنم با علاقه به مسئله نگاه کنم ؛ مثلا اینبار وقتی از مطب زنگ زدن تا ساعت نوبتم رو بهم بگن خیلی خونسرد گوشیو برداشتم،اینبار حتی حس و حال سوارشدن به آسانسوری که قبلا گفته بودم، برام فرق داشت،
دیگه سعی کردم از مطب که میام بیرون روحیم رو حفظ‌ کنم، دربرابر ریختن اشکام بشدت مقاومت کردم،
خلاصه سعیم بر اینه که  دوستش داشته باشم ^__^
فقط تنها چیزی که نتونستم این بود که نتونستم قول بدم از بعضی چیزا ناراحت نشم.البته مدل اخلاقم اینطوریه که برای خودم ناراحت میشم نه از کسی یا چیزی.مثلا برای خودم ناراحتم چون ۴ سال و ۷ ماه میگذره اما نمیدونم چی میشه . احساس میکنم دکتر هم تظاهر میکنه که میدونه و داره روال رو پیش میبره.احساس میکنم همه ی توضیحاتشون از درمان و مسیر، فقط یه مشت تئوریه.
سخته سعی کنی بخاطرش در برابر خیلی چیزا بی تفاوت باشی اما ندونی تموم میشه یا نه و مسیرت چجور میشه.
و "سلامتی" چه غریب است . . .

+اینجا از احساسم می نویسم چون تو دنیای حقیقی ، سعی میکنم حالم خوب باشه و حال بقیه رو هم خوب کنم.

++ ۲۴ ساعت برای یک روز کم نیست؟؟ جوری شده که اگه وقت استراحت داشته باشم، به سمتش شیرجه میرم :/

_صوت نوشت: شرح جریان_حاج میثم مطیعی

وقتی با بچه ها(رنج سنی: ۳ تا ۵ سال!) تنها میشم و قراره ازشون مواظبت کنم ،
خیلی فعالیت میکنیم باهم : ) شعر میخونیم،بازی میکنیم،محله ی گل و بلبل(عموگ) میبینیم، کتاب داستان میخونیم،ورزش میکنیم،نقاشی می کشیم و با نقاشی باهمدیگه یه داستان مشارکتی میگیم،میوه براشون پوست میگیرم و خوشگل تو بشقاب می چینم تا بخورن، باهم ژله درست میکنیم ، خونه رو مرتب میکنیم و.
خیلی باحوصله رفتار میکنم و سعی میکنم با همشون حرف بزنم و از کسی غافل نشم. جوریکه لازم نمیشه مثلا سرشون داد بزنم و معمولا هیچ جروبحثی بین منو بچه ها پیش نمیاد یا اونا باهم دعوانمیکنن( ^_^)
مثلا درمورد ژله درست کردن ؛ به هر کدوم یه کاسه میدم و یه بسته ژله من تو ظرفاشون آب می ریزم و بچه ها مثل هم زدن دیگ آش ، کلی هم میزنن : ) بعدشم براشون میریزمشون تو قالب و میذارمشون تو فریزر تا زودتر آماده بشنتو این فاصله هم می ایستیم باهم ظرفایی که استفاده کردن رو میشوریم.
تصویر آخرین ژله ای که پختیم! :

^__^  حاصل ۶ تا دست و توجه به سه مدل نظر ، واقعا بهتر از این نمی شد دیگه : )

خلاصه انقدر خسته میشن که شب خیلی راحت خواب میرن : ))) اما دیگه خودمم حال بهتری از اونا ندارم ^__^
دیروز هم برحسب شرایط ، مجبورشدم از بعداز ظهر تا شب از ۳ تا بچه (بین ۳تا۵ سال) مراقبت کنم. بعداز اونم ، یه ساعتی به آشپزخونه سروسامان دادم.
در این حد بگم انقدر خسته شدم که امروز تا ساعت ۱۰:۴۵ خواب بودم :/
درکل دیروز اصلا درس نخوندم ، الان هم در شرایطی هستم که نمیشه بخونم و همه ی اینا درحالی هستن که یکشنبه امتحان سنگینی دارم ♡_♡ :|
بودن با بچه ها هرچند اجباری ، روحیه ی خیلی خوبی بهم داد.
دیشب ، بچه ها دیگه خسته شده بودن و شروع کرده بودن به بهانه گیری.داشتیم عروسکها و ماشینها رو کنار دیوار میچیدیم.یه لحظه حواسم پرت شد ، خانوم"ر" موهای خانوم"ن" که تا کمرش میرسن و اون موقع باز بودن رو محکم کشید و خانوم "ن" دردش گرفت.بدون ایجاد تنش از هم جداشون کردم.با خانوم"ر" چند قدم فاصله گرفتیم از بقیه و بهش گفتم چرا موهاشو کشیدی؟
میگه"خب چون موهاش باز بودن!" :|
بهش گفتم "گلم تو هم موهات بازن.خوبه اونم موهاتو بکشه؟ ببین دردش گرفت. شما باهم دوستید نباید همدیگه رو اذیت کنید "
یکم ساکت موند و بعداز یخورده گفت "بیا باهام میخوام بهش بگم ببخشید" : )
انقدرررر صحنه ی معذرت خواهی خوشگل بود که دلم ضعف رفت براشون.خانوم "ن" بهش گفت" بیا همدیگه رو ببوسیم" :)))  که اولش یهو هردوشون لپاشونو زدن به لپهای همدیگه :/ و هیچکدوم حاضر نشد اون یکی رو اول ببوسه : ))) ♡_♡
یا مثلا آقای"م" کلیدهای اسباب بازی رو گرفت دستش، یه در فرضی رو باز کرد و گفت "من میرم بیرون و میام" : )
همون موقع خانوم"ن" بهش گفت " از بیرون پنیر و شکر هم بخر" : ))) (براساس حرفهایی که بزرگترها میزنن ) ♡_♡
دنیای بچه ها خیلی قشنگه.خیلی دلم میخواد هرروز برم پرورشگاه اما هربار برنامه ریختم ، نشده برم تا الان : (

با بچه ها قدم برداشتن رو گاهی رو تجربه کنید.پشیمون نمیشید  •_^

+چشم استادx با اون حجم از بچه گریزی ، روشن! که با اون همه صحبت درمورد حس تنفرش از بچه ها و دلایلش ، دانشجوش چه کیفی میکنه : )

++اینا دیوانگیه؟؟! واسه دوستم که تعریف میکردم گفت دیوونه ایااا  : /  : )

نامردی خیلی زشته خیلییی.خیلی بده انقدر مرد نباشی که پای عهدی که بستی بمونیخیلی بده یذره مرام دربرابر ینفر که باهات حداقل همخونه ست نداشته باشی که غلطی ‌که کردی و فکرایی که تو سرته رو بهش بگی.

واقعا برام سوال که چجور یه آدم میتونه انقدر پست باشه که چشمشو رو تمااام عشق و علاقه ها و زحمت کشیدنها و خون دل خوردنهای یه زندگی ببنده و گول چهارتا ظواهر رو بخوره و خیانت (حتی درحد چت) بکنه اونم با کسی که از ذاتش کاملا خبر داره.؟؟!!!! یه آدم چقدر میتونه وقیح باشه که افسار زندگی ای که کاملا باب میلش بوده رو بده به یکی دیگه درحالیکه ینفر با کلی خیال خوش داره لحظه لحظه براش زحمت میکشه.؟؟!!!!
عهد بستن اونم ازدواج خیلی مقدسه.چطور میشه آدم خیلی راحت جمله ی باارزشی مثل "دوست دارم" رو برای هرکسی که از راه رسید بکار ببره ؟؟!!! چی میشه که یهو چشم می بنده رو همه چی؟؟!! اصلا چطور میتونه؟؟!!!
ازدواج شوخی نیست.حرف از طلاق زدن الکی نیست.
زندگی بچه بازی نیست!!!!!!!
تو محیط بسته ای نبودم و نیستم.بسیار شاهد انواع دوستی ها و ارتباطاتم.اما اینبار خیلی بهم ریختم. از ظهر که این جریان مربوط به یکی از آشنایان رو فهمیدم تا الان، هضمش خیلی سخته برام.یه زن با کدوم احساس و روحیه میتونه با مرد متاهلی که زن و بچه داره در ارتباط باشه و به سمت طلاق سوقش بده؟!
یه مرد متاهلِ بچه دار ، چطور میتونه بخاطر یه آدمِ پست که از کاراش خبر داره ، انقدر ساده احضاریه طلاق بده به زنش و تازه معلوم بشه تو اون گل و بلبل دوسه ماه پیش و خوشیهای عید افکارش چی بوده و به رو نمیوورده؟!
این آدما روانی نیستن؟؟؟!! به این آدم میشه گفت"پدر" ؟؟؟
جای خدا تو زندگیهامون کجاست؟؟؟؟؟؟؟

انسانیت کو؟؟؟؟؟؟؟
پ.ن ۱:هم اون خانم هم اون آقا و همسر و بچش رو خیلی خوب می شناسم.
پ.ن۲:درحال حاضر والدین رفتن صحبت کنن تا ساعت دو اون طرفا هم احتمالا اونجا باشن.خداکنه هرچی خیره پیش بیاد.
پ.ن۳:متاسفانه قبح خیلی کارا ریخته شده و دارن مثل آب خوردن راحت میشن.

حدس میزنم دکتر بعداز ۷ ماه ، به حرف دکتر x رسیده. ۷ ماه پیش وقتی رفتیم پیشش بهش گفتیم "دکترx میگه نمیشه ادامه داد و دیگه باید فلان رو شروع کنی" اما ایشون گفت نه بنظر من مشکلی نداره و دلیلی نداره که این کارو ادامه ندیم.
بخاطر تصمیم گیری در مورد دوباره ادامه دادن یا ندادن پیش سه تا دکتر دیگه هم رفتیم ، هرکدوم یه نظری داشتن :/
اما میشه گفت نظرشون رو ادامه دادن مساعد بود.
 واقعا تصمیم گیری برامون سخت شده بود که چکار کنیم بالاخره.
تو اون روزا، بشدددت نظر دکتر y رو میخواستم چون حرفش برام حجته.
اما تنها راه ارتباطی ای که جواب بده ، فقط نوبت دهی به صورت اینترنتیشون بود که از تیرماه  نوبت گرفتیم و تا الان هنوز نوبتم نشده :/
نمیدونم دیگه اونروزی که نوبتم بشه، دیگه بدردم میخوره یا نه؟!
درهرصورت ، الان داریم ادامه میدیم و هربار ، دکتر پروندمو می ذاره جلوش و با کلی تمرکز وضعیتم رو باهاش مقایسه میکنه.اما می بینه چیزی تغییر نکرده.
البته تاحالا به زبون نیوورده اما مشخصه :|

چندروزه که دیگه برام مهم نیست چی میشه‌ و کی تمام میشه و چرا فلان رو شروع نکردم.
دارم سعی میکنم با علاقه به مسئله نگاه کنم ؛ مثلا اینبار وقتی از مطب زنگ زدن تا ساعت نوبتم رو بهم بگن خیلی خونسرد گوشیو برداشتم،اینبار حتی حس و حال سوارشدن به آسانسوری که قبلا گفته بودم، برام فرق داشت،
دیگه سعی کردم از مطب که میام بیرون روحیم رو حفظ‌ کنم، دربرابر ریختن اشکام بشدت مقاومت کردم،
خلاصه سعیم بر اینه که  دوستش داشته باشم ^__^
فقط تنها چیزی که نتونستم این بود که نتونستم قول بدم از بعضی چیزا ناراحت نشم.البته مدل اخلاقم اینطوریه که برای خودم ناراحت میشم نه از کسی یا چیزی.مثلا برای خودم ناراحتم چون ۴ سال و ۷ ماه میگذره اما نمیدونم چی میشه . احساس میکنم دکتر هم تظاهر میکنه که میدونه و داره روال رو پیش میبره.احساس میکنم همه ی توضیحاتشون از درمان و مسیر، فقط یه مشت تئوریه.
سخته سعی کنی بخاطرش در برابر خیلی چیزا بی تفاوت باشی اما ندونی تموم میشه یا نه و مسیرت چجور میشه.
و "سلامتی" چه غریب است . . .

_مکان ثبت عکس: جاده!

+اینجا از احساسم می نویسم چون تو دنیای حقیقی ، سعی میکنم حالم خوب باشه و حال بقیه رو هم خوب کنم.

++ ۲۴ ساعت برای یک روز کم نیست؟؟ جوری شده که اگه وقت استراحت داشته باشم، به سمتش شیرجه میرم :/

《معلمی ، شاگردان زیادی داشتاما از نظر اخلاقی ، وی فردی تندخو بود؛بچه ها را خیلی اذیت میکرد و بچه ها هم دلخوشیشان این بود که برای یک روز هم که شده ، از دست این معلم خلاص بشوند و درس را تعطیل کنند.

لذا باهم نشستند و نقشه ای کشیدند.

فردا که به کلاس آمدند ، هنگامی که معلم وارد شد ، یکی از بچه ها به معلم سلام کرد و گفت : "جناب معلم! خدا بد ندهد . مثل اینکه مریض هستید ، کسالتی دارید؟ "

معلم جواب داد:"نه کسل نیستم؛برو بشین"  او رفت نشست.

شاگرد دیگر آمد و گفت: جناب معلم! رنگ و رویتان امروز پریده ، خدای نکرده کسالتی دارید؟"

معلم این دفعه یکه خورد و یواش تر گفت:"برو بشین سرِ جایت"

سومی آمد و همان مضمون را تکرار کرد.معلم وقتِ جواب دادن ، صدایش شُل تر شد و تردید کرد که شاید من مریض هستم.!  کم کم چهارمی ، پنجمی ، ششمی و هر بچه ای آمد ، همان مطلب را تکرار کرد.

سرانجام امر بر معلم مشتبه شد و گفت:" بلی گویا امروز حالم خوش نیست!"     : )

بچه ها وقتی که اقرار گرفتند که او ناخوش است ، گفتند:" آقا معلم اجازه بدهید تا امروز ، شوربایی برایتان تهیه کنیم و از شما پرستاری نماییم"   ^__^

کم کم معلم واقعاً مریض شد و رفت دراز کشید و شروع کرد به ناله کردن و به بچه ها گفت:"برخیزید و به منزل برویدامروز ناخوش هستم و نمیتوانم درس بدهم!"  : )))

بچه ها که همین را میخواستند ، همگی از ناخواسته ، مکتب را رها کردند و دنبال تفریح و بازی خودشان رفتند : )

تعلیم و تربیت در اسلام نوشته ی شهید مطهری/ص ۲۸ و ۲۹

البته آنچه ذکرشد، یک تمثیل است از مرحوم ملای رومی در مثنوی.اما به عنوان یک واقعیت اجتماعی نیز قابل تجربه است.زیرا اکثر ملاکهای خوب و بد را قضاوتهای عامه ی مردم و تبلیغات مکرر تعیین میکند و بسیاری از تقلیدهای نا به جا در آداب و عادات و رسومات فردی و اجتماعی ، در اثر القائات و تلقیناتی است که اعمال میشود.و مقاومت در برابر این قضاوتها و تلقینات، جز با عقلی هدایت شده و روحیه ای قوی در سایه ی تعالیم اسلام ، میسر نیست.

حکایتها و هدایتها در آثار استاد شهید مطهری از محمدجواد صاحبی/ص ۲۸۳      》

  ~¤روز معلم مبارک ¤~

سلامتی اون معلمی که سرِ کلاسش به بهانه ی روز معلم ، واسه خودمون جشن پایان سال گرفتیم  و کل کلاس نشستیم جلوش همبرگر خوردیم و ایشون نشست نگاهمون کرد چون یادمون رفته بود برای اونم سفارش بدیم : ))) (البته دقیقتر که فکر میکنم میبینم حقش بود ×_× )

《معلمی ، شاگردان زیادی داشتاما از نظر اخلاقی ، وی فردی تندخو بود؛بچه ها را خیلی اذیت میکرد و بچه ها هم دلخوشیشان این بود که برای یک روز هم که شده ، از دست این معلم خلاص بشوند و درس را تعطیل کنند.

لذا باهم نشستند و نقشه ای کشیدند.

فردا که به کلاس آمدند ، هنگامی که معلم وارد شد ، یکی از بچه ها به معلم سلام کرد و گفت : "جناب معلم! خدا بد ندهد . مثل اینکه مریض هستید ، کسالتی دارید؟ "

معلم جواب داد:"نه کسل نیستم؛برو بشین"  او رفت نشست.

شاگرد دیگر آمد و گفت: جناب معلم! رنگ و رویتان امروز پریده ، خدای نکرده کسالتی دارید؟"

معلم این دفعه یکه خورد و یواش تر گفت:"برو بشین سرِ جایت"

سومی آمد و همان مضمون را تکرار کرد.معلم وقتِ جواب دادن ، صدایش شُل تر شد و تردید کرد که شاید من مریض هستم.!  کم کم چهارمی ، پنجمی ، ششمی و هر بچه ای آمد ، همان مطلب را تکرار کرد.

سرانجام امر بر معلم مشتبه شد و گفت:" بلی گویا امروز حالم خوش نیست!"     : )

بچه ها وقتی که اقرار گرفتند که او ناخوش است ، گفتند:" آقا معلم اجازه بدهید تا امروز ، شوربایی برایتان تهیه کنیم و از شما پرستاری نماییم"   ^__^

کم کم معلم واقعاً مریض شد و رفت دراز کشید و شروع کرد به ناله کردن و به بچه ها گفت:"برخیزید و به منزل برویدامروز ناخوش هستم و نمیتوانم درس بدهم!"  : )))

بچه ها که همین را میخواستند ، همگی از خداخواسته ، مکتب را رها کردند و دنبال تفریح و بازی خودشان رفتند : )

تعلیم و تربیت در اسلام نوشته ی شهید مطهری/ص ۲۸ و ۲۹

البته آنچه ذکرشد، یک تمثیل است از مرحوم ملای رومی در مثنوی.اما به عنوان یک واقعیت اجتماعی نیز قابل تجربه است.زیرا اکثر ملاکهای خوب و بد را قضاوتهای عامه ی مردم و تبلیغات مکرر تعیین میکند و بسیاری از تقلیدهای نا به جا در آداب و عادات و رسومات فردی و اجتماعی ، در اثر القائات و تلقیناتی است که اعمال میشود.و مقاومت در برابر این قضاوتها و تلقینات، جز با عقلی هدایت شده و روحیه ای قوی در سایه ی تعالیم اسلام ، میسر نیست.

حکایتها و هدایتها در آثار استاد شهید مطهری از محمدجواد صاحبی/ص ۲۸۳      》

  ~¤روز معلم مبارک ¤~

سلامتی اون معلمی که سرِ کلاسش به بهانه ی روز معلم ، واسه خودمون جشن پایان سال گرفتیم  و کل کلاس نشستیم جلوش همبرگر خوردیم و ایشون نشست نگاهمون کرد چون یادمون رفته بود برای اونم سفارش بدیم : ))) (البته دقیقتر که فکر میکنم میبینم حقش بود ×_× )

۱_من همییییییییشه چندتا دستمال تو کیفمه.حالا ایستاده بودیم تو راهرو، یکی از دخترا یجوری رانیشو باز کرد که نصفش ریخت رو مانتو و دستش.سریع بهش گفتم الان بهت دستمال میدم.کیفمو زیر رو کردم 《و دستمالی که نبود :/ 》خیلی صحنه ی بدی بود نمیدونستم چجوری سرم رو بلند کنم بهش بگم ندارم خندم هم گرفته بود +_+
۲_به دلیل مسخره و استنباطی که نمیدونم یهو از کجا بهش رسیدم ، سوالمو از آقای "ک" تا هفته ی بعد نمیبینمش نپرسیدم.قبلا هر موقع هم از همکلاسیام سوال پرسیدم با جملاتی نظیر {هنوز چیزی نخوندم} ، {این سوالا رو فقط تو و "م" جوابشونو میدونید :/ } ، {باید تمرکز کنم} و. مواجه شدم : ( و تجربه ی خوبی ندارم از این مورد.

《و سوالی که بی پاسخ ماند》
۳_یکی از "آجی" بودنهام برای خواهرکوچیکه اینه که رو گوشیم بازی پو(pou) نصبه.و یموقع اگه یادم بره صدای گوشیمو ببندم ، ممکنه سرکلاس وقتی سکوت کامل برقرار شده ، صدایی از گوشی جان بلند بشه که نشون میده پو گرسنشه :| و درحالیکه فوراً درحال گذاشتن گوشی رو سایلنت هستم ، بغل دستی جان ، زیرلب بگه "نمیخوای بهش غذا بدی : )) " :/
《و پویی که از سنگدلی من گرسنه ماند》:|
۴_بازم از "آجی"بودنهام و صمیمیتم این دفعه برای داداش بزرگه اینه که باید به اخبار و تحلیل ورزشی ای که با هیجان برام میگه گوش بدم درحالیکه چیزی متوجه نمیشم=_= مثلا الان بعداز کلی صحبت فقط یادم مونده که پرسپولیس با یه تیم که تو اسمش "خ" بود بازی داشته :/
دیگه اینکه سنش داره به مرحله ی حساسی می رسه و رفتار باهاش صبوری میطلبه.البته این چندوقت باهاش بداخلاق شدم ×_× دیشب وقتی درحال جزوه نوشتن بودم ، اومد از مدرسه و درس و باشگاه و تکواندو و فوتبال برام حرف زد . چندبار بهش گفتم برو بیرون از اتاق بعد با حوصله میام همه چیو تعریف کن که محل نداد #__# دیگه خیلی جدی بهش گفتم " باید از اتاق بری بیرون" بهم میگه " عههه چند قَرن فکر کردی؟! :/ "
《و تلاشی که در کنترل لبخند و جدیت بی نتیجه ماند.》
۵_من دیدن آلبوم عکس رو بیشتر از عکس دیدن تو گوشی و لپ تاب دوست دارم.ولی خب مشکلاتی هم برام داشته مثلا اینکه از سمت خانواده موظف شدم تابستون از بین بیشتر از ۵۰۰۰ تا عکس ، خوبها رو جدا کنم تا بدیم عکاسی برامون چاپشون کنه ¤__¤  مثل بچگیامون که بهمون میگفتن تفاوت این دوشکل رو پیداکنید ، باید بشینم از بین چندتا عکس از یه صحنه ، تفاوتها رو پیداکنم و بهترینشو انتخاب کنم.نکته ی اخلاقی: تو عکس گرفتن دقت کنید و از یه چیز ۱۰ تا عکس نگیرید :| یا اگه میگیرید ، همون موقع اونایی که خوب نشدن رو پاک کنید.
۶_یکی از آبیهای آسمونم اینه که صندلی ساده ی چوبی پشت میزم رو روی دوپایه ی عقبش نگه دارم و تاب بخورم ^__^ .دوسه شب پیش ، یه لحظه تعادلم بهم خورد و پایه ی راست جلویی روی پام فرود اومد البته اینکه به تذکرها مبنی بر خطرناک بودن اینکار توجه نمیکنم هم بی تاثیر نیست.
《و پایی که همچنان کبود است.》
۷_چندروزیه که تلگرامم پریده و نمیدونم چرا هم کار نمیکنه حوصله ی بررسی نداشتم مجبور شدم رِد گرام نصب کنم.هرروز تو اعلانهای گوشی یک پیام از ردگرام هست به یکی از صورتها :

"میخوای بدونی به عشقت میرسی یا نه؟"  ،" ته رابطت به کجا میرسه؟"  ، "اصلا حواست هست عشقت الان کجاست؟" :/
"فالتو ببین و از سرنوشت خودت باخبر شو"
دیروز دیگه شَک کردم به خودم و دغدغه مند عشقم و سرانجاممون شدم :/   《و عشق و اویی که نیست :| 》

۸_ ماه رمضان مبارک

۹_[نگفتمت که نگو کار بنده از چه جهت 

نظام گیرد که خلاق بی جهات منم.] التماس دعا.

روایت کودک دو سه ساله ای که سرش را بر شانه ی مادری ایستاده بر سر چهارراه گذاشته و خواب است‌.

شیشه را پائین نیاور،
صدای ضبط را هم بیشتر کن
نکند صدای گرفته و خش دار من،
طنین ترانه دلخواهت را ناهنجار کند.
شیشه را پائین نیاور،
تا خدایی نکرده برای لحظه ای هم شده
سوز سرمای خیابان را که همدم شب و روز من است،
احساس کنی.
شیشه را پائین نیاور،
تا صدای لرزان من دلت را نلرزاند
و مجبور نشوی تا به اندازه پول یک آدامس هم که شده
خرج دلرحمی ات کنی.
شیشه را پائین نیاور
و نگاهت را به چیزی یا کسی خیره کن،
من هم خیال می کنم که مرا ندیدی!
شاید هم ترسیدی که داستان دخترک کبریت فروش را برایت تداعی کنم
و کریسمس هر شبت را .
شیشه را پائین نیاور،
آخر بالا و پائین کردن شیشه‌ای که هر روز و پیش پای دهها پیاده شهرآشوب آن را تجربه می کنی،
کار آسانی نیست!
چراغ سبز شد!
گاز ماشینت را بگیر
و از این جا دور شو،
چرا که من هم تو را ندیدم.
برو و من را در این سرگردانی وحشتناک رها کن.
شاید سرنوشت من هم
تکرار قصه دخترک کبریت فروش باشد،
حتی اگر کسی داستانش را نشنود!]

 گاهی درست لحظه ای که تو ، نشستی و کنار خانوادت یا دوستات ناهار میخوری ، یا اینکه درحال  چُرت بعداز ظهر هستی ،
یه گوشه ای از سرزمینت ، یه زن میفهمه که شوهرش باز مأمویت داره. مأمویت یعنی.باز هم خداحافظی.و شاید برای آخرین بار.
[حاضرم نون خشک بخوریم اما پیش خودمون باشی ؛ اصلا پاشو برو بنایی و کارگری!اما شبها برگرد خونه.]

گاهی اوقات ، تصورات و تحلیلهامون با اصل قضیه فرسنگها فاصله داره.
[اکثر مردم نمیفهمیدند چه اتفاقی دارد می افتد.]

و انقدر مسئله مهمه و همه چیز سریع اتفاق می افته که یه پدر واسه ی ماموریتش حتی فرصت خداحافظی با بچه هاش رو نداره.
یه جریانِ کلفتِ ریشه دار که از نظر ما به ظاهر ساده ست ، از ماه ها و سالها قبل شروع شده.
[باید تا هرجای دنیا هم که شده ، برای تکمیل تحقیقات پرونده دنبالشان میرفتیم ببینیم اوضاع از چه قرار است و دمشان از آن طرف آبها به چه کسانی وصل است؟! از این طرف؛ یعنی از طرف داخل که ظاهراً خیلی دمشان کلفت و سنگین است.]
و وقتی پای نفوذ و خیانت رو وسط ببینی یا وقتی آدم هایی با مسئولیت های مهم که در ازای "پول" ، اندازه ی یک نخود نه روی کشورشون نه روی ناموسشون غیرت ندارند یا وقتی پاگذاشتنِ کثیف روی مقدسات رو ببینی چه حسی بهت دست میده؟؟!
یه جاهاییم میبینی همون آدمایی که دید کالا بودن به جنس زن دارن و صرفا دنبال عشق و حالن و حتی تجارتِ توحش گرانه راه میندازن ،

 شعار [زن مظلوم ایرانی] سَر میدن.

برنامه ها کاملا تعیین شدست اما ما فکر میکنیم صرفا یک مخالفت ساده و مردمیه.
[از آموزش ساخت نارنجک دستی تا پرتاب و. ؛
با چاقو ،چوب،سطل آشغال،بنزین و اینا آموزش میدیدند ]
[حدود ۵۰۰۰ نفر تا الان شناسایی شدند که از چهار کشور آمریکا،اسرائیل،انگلستان و ترکیه در مدت ۴۰ روز وارد ایران شدند! و حداقل نیمی از آنها در تهران مستقر هستند و اکثرشان اصالتاً ایرانی هستند و.
همه ی آن ۵۰۰۰ نفر کاملا آموزش دیده ، آماده و مسلط به امور جاسوسی و خرابکاری هستند و.]
و میبینی حتی پای یک [جنگ بزرگ دیجیکال] در میونه.

یه شبی میاد که سالها از جنگ و جبهه گذشته اما یه آدمایی برای ذره ذره ی خاکمون همچنان درحال جنگ و دفاع هستن.
[بچه ها امشب که سختتراز عملیات کربلای چهار نیست!.]

چه بَده که آدم از همون اول فقط یه مهره ی سوخته باشه.و تا آخرین لحظات زندگیش ازش استفاده بشه و آخرش هم رودست بخوره و توسط همدست های خودش ، کشته بشه.
[نمیخوام در به در پیچ و خم این جاده شم
واسه آتیش همه یه هیزم آماده شم]

چقدر نوع مُردن ها فرق میکنه.با خفّت و خواری و عذاب وجدان بمیری یا در اوج عزت و احترام.
[همه به خون نیاز دارند،چه حق چه باطل! حق برای پیشبرد اهدافش،باطل هم برای پیشبرد اهدافش! اما باطل ، به جانِ بی گناه و با گناه می افتد ؛ ولی حق ، حاضر است خودش را فدا کند تا با خونش بقیه بیدار بشوند!]

در حق کلمه ی "آزادی" اجحاف میشه وقتی اونو به

 "هرکاری که عشقم کشید انجام میدم" تعبیر میکنیم و وحشی بازی و نامردی(همه ی انواعش)و بی گناه کُشی و و و کور و کر شدن رو پای این کلمه میذاریم.
و وقتی که خودم شیپور و طبل تو یه دستم و تو دست دیگم تفنگ و چاقو دستم میگیرم و به اسم آزادی هر غلطی میخوام میکنم و به طرف مقابلم اجازه ی صرفاً دفاع نمیدم.
[نمیخوام یه موجود کم و خالی پر افاده شم
وایسا دنیا وایسا من میخوام پیاده شم.]

این سوال که "اگر یه عده گمنامِ مخلص نبودند ، دقیقا چه میشد؟!" همینطور که زمان میگذره برام پررنگ تر میشه.
یه دسته از آدمها حیاتی هستن برای کشور اما خیلی غریب هستند.غریب زندگی میکنن ، غریب زحمت میکشن و غریب اما پر غرور و سرافراز از دنیا میرن.
چون عاشقند به معنای واقعی کلمه.
و به این فکرمیکنم که حدِّ مدیون بودنم رو به این عاشقانِ جان بر کفِ #کفِ خیابون میتونم بفهمم؟!

+متن درمورد کتاب کفِ خیابون (مستند داستانی)بود و جملاتی که تو قلاب اووردم ، قسمتهایی از این کتاب بود.لطفا صرفا از روی این جملات قضاوت نکنیدجریان هایی که نوشته خیلی مفصله و  از اون دست کتابهایی که تا کامل خونده نشده کنار گذاشتنش سخته (داستانش یه مستند نسبتا کلی درمورد جریان سال هشتادوهشته)
++یه مطلبی رو موقع خوندن و موقعی که میخواستم کمی ازش بنویسم واقعا نتونستم.و هربار فقط بی اختیار اشک ریختم.در این حد بگم که :

ا_در یکی از خیابونای پررفت و آمد داشتیم پیاده میرفتیم.
یدونه از این گاری هایی که روشون آلوچه و لواشک و آلبالوخشک و مشتقات میفروشن کنار خیابون بود . سینی آلبالوها روی زمین ریخته بود و دونفر آقا ، با دست مشغول جمع کردنشون بودن.یکیشون به اون یکی میگفت اشکال نداره؛سریع جمعشون کنیم دوباره بذاریمشون رو گاری! :|

هی مینویسم و پاک میکنم.

یه صدایی تو درونم میگه غر زدن فایده ای داره؟؟  میگم خب نه! اما دلم خالی میشه.

میگه اگه بخوای بنویسی چی مینویسی؟

یکم فکر میکنم.سرم رو میندازم پایین و میگم نمیدونم . . . !

امروز برای همیشه یادم خواهد موند.مثل دوم فروردینِ نود و هشت.

امروز اونجا دوست داشتم داد بزنم بگم بسسسسسسه دیگه!!!مسخره ها.!!!

آخه این چه قانونِ زبون نفهمیه که باید داشته باشیم؟!!

نا آرومم.بیشتر از هروقت دیگه.

یا انیس القلوب  ؛

میشه بغلم کنی؟!

+بالاخره دیشب بعداز چهار، پنج سال ، مامان جایی که واسه احیا میرم رو دید

+تو این شبها حواسمون باشه اگه مشکلی نداریم ، بین طبقه ی همکف و طبقه ی بالا ، همکف و جاهایی که کنار دیوارهستن(برای تکیه) رو بذاریم واسه افراد پیر یا اونهایی که مشکلی دارن. و همینطور حواسمون باشه نذری که میگیریم به اندازه ی تبرک برداریم و بذاریم نصیب بقیه هم بشه.

+[ به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
    چو اسیر توست ، اکنون ، به اسیر کن مدارا .]
  {السلام علیک یا امیرالمؤمنین علی(ع)}
و مثل همیشه. : امان از دل زینب.

+اون روز نیاد که بخوام از بازار ، مانتو بخرم ×_× 
جای همگی خالی ، کلی پیاده روی کردیم آخر هم هیچی نخریدم : ( درواقع اصلا چیزی برای انتخاب پیدا نکردم : (
دیگه دوست داشتم فقط بشینم وسط خیابون و زارزار گریه کنم : (
گاهی امکان دوختن نیست ، گاهی عجله داری و. خب نباید بشه رو بازار حساب باز کرد؟!
صد و شصت جا باید بری تا شاید خواستت رو پیدا کردی : (
خب چادر میزنم اما معیارای مانتویی که بیرون( تو اجتماع و اینور اونور) می پوشم واسم مهمه!  : (
مثلا واسم مهمه که آستینش مچی و بلند باشه(جوریکه نیازی به ساق دست نباشه)اگه خیلی مجبور باشم ،با اندوه ازاین معیار گذشت میکنم : (
خودِ مانتو بلند باشه؛مثلا حداقل تا حدود زانو.
دکمه داشته باشه!
مدل و رنگش خوب باشه و به دلم بشینه.
قیمت هم که . =_=  مثلا یه مانتوی کوتاه ، آستین سه ربع، بدون دکمه و یا حتی تیشرت یا شومیز زیرش و بدون مدل خاص و تزئینات  ، میگه قیمتش صد و پنجاه  :/
خب این پول چیه دقیقا؟! آدم احساس میکنه بیشتر داره خرج مغازه رو میده تا قیمت لباس!
یبار هم باز مجبور شدم یه مانتو خریدم ، استثناءاً !! مدل و رنگ و همه چیزش خلاصه خوب بود ولی جلو باز بودو بعد خودمون دکمه و جادکمه زدیمش :/
بعضی جاها هم هست که اصلا تابلو فروشگاه با جنساش خیلی مغایرت داره.مثلا تابلو نوشته مانتوسرا.بعد همه ی لباساش پیراهن کوتاه آستین سه ربع هستن.خب اسم اینا تونیک، پیراهن یا هرچی هست  مانتوووو نیست انصافاً !  :|

خطاب به بازاریان محترم:گاهی اوقات میبینیم دوسه تا مانتوفروشی کنار هم ، مانتوهاشون همشون شبیه همن :| واقعا برام سواله چرا لباسی که همسایتون میاره رو شما هم دقیقاً شبیهش میارید؟!

+نقاشی زیر یه اثرِ هنریِ مشترکِ ساعت دونصف شبی از من و خانوم "ر" هست ^__^  ( انگشتش رو گرفته بودم و باهم میکشیدیم) :

+[ به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
    چو اسیر توست ، اکنون ، به اسیر کن مدارا .]
  {السلام علیک یا امیرالمؤمنین علی(ع)}
و مثل همیشه. : امان از دل زینب.

+اون روز نیاد که بخوام از بازار ، مانتو بخرم ×_× 
جای همگی خالی ، کلی پیاده روی کردیم آخر هم هیچی نخریدم : ( درواقع اصلا چیزی برای انتخاب پیدا نکردم : (
دیگه دوست داشتم فقط بشینم وسط خیابون و زارزار گریه کنم : (
گاهی امکان دوختن نیست ، گاهی عجله داری و. خب نباید بشه رو بازار حساب باز کرد؟!
صد و شصت جا باید بری تا شاید خواستت رو پیدا کردی : (
خب چادر میزنم اما معیارای مانتویی که بیرون( تو اجتماع و اینور اونور) می پوشم واسم مهمه!  : (
مثلا واسم مهمه که آستینش مچی و بلند باشه(جوریکه نیازی به ساق دست نباشه)اگه خیلی مجبور باشم ،با اندوه ازاین معیار گذشت میکنم : (
خودِ مانتو بلند باشه؛مثلا حداقل تا حدود زانو.
دکمه داشته باشه!
مدل و رنگش خوب باشه و به دلم بشینه.
قیمت هم که . =_=  مثلا یه مانتوی کوتاه ، آستین سه ربع، بدون دکمه و یا حتی تیشرت یا شومیز زیرش و بدون مدل خاص و تزئینات  ، میگه قیمتش صد و پنجاه  :/
خب این پول چیه دقیقا؟! آدم احساس میکنه بیشتر داره خرج مغازه رو میده تا قیمت لباس!
یبار هم باز مجبور شدم یه مانتو خریدم ، استثناءاً !! مدل و رنگ و همه چیزش خلاصه خوب بود ولی جلو باز بودو بعد خودمون دکمه و جادکمه زدیمش :/
بعضی جاها هم هست که اصلا تابلو فروشگاه با جنساش خیلی مغایرت داره.مثلا تابلو نوشته مانتوسرا.بعد همه ی لباساش پیراهن کوتاه آستین سه ربع هستن.خب اسم اینا تونیک، پیراهن یا هرچی هست  مانتوووو نیست انصافاً !  :|

خطاب به بازاریان محترم:گاهی اوقات میبینیم دوسه تا مانتوفروشی کنار هم ، مانتوهاشون همشون شبیه همن :| واقعا برام سواله چرا لباسی که همسایتون میاره رو شما هم دقیقاً شبیهش میارید؟!

+نقاشی زیر یه اثرِ هنریِ مشترکِ ساعت دونصف شبی از من و خانوم "ر" هست ^__^  ( انگشتش رو گرفته بودم و باهم میکشیدیم) :

_با دو جمله حرف ، بالاخره اشکای نیومده ی این چند روزم شروع به ریختن کردن و امشب از ساعت ۱۱ تا ۱۲:۳۰ ، نشسته بودم همراه با گریه ، فکر میکردم و تو نوت گوشیم ، حرفای دلم رو می نوشتم.
داشتم فکر میکردم " از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود؟!" که برای مصراع دوم نتونستم دلیلی پیدا کنم.بنظرم از همه نظر ، به دنیا نیومدنم از اومدنم بهتر بود.
بگذریم ‌. . .
دیگه با رمز "تا شقایق هست زندگی باید کرد" بلند شدم یه آبی به دست و صورتم زدم و موهام رو شونه زدم و با یه گیره دیگه بستم و به ادامه ی زندگی پرداختم.اما امان از این زندگی و این دنیایی که هیچی نمیفهمه‌.

با چشمانی قرمز و پراز سوختن ، ۱۲:۴۵ تا ۲:۰۰ دینی تایپ میکردم واسه دوست عزیزم که فعلا تو صفحه ی درس و پاسخ به سوالات با هم صحبت میکنیم.
از ۲:۳۰ هم شروع کردم به خوندن درسهای خودم تا این لحظه‌.الان هم یه سر اومدم مجازی و الان دوباره درس خوندن رو ادامه میدم.با یاری خدا حداقل تا ساعت ۲ ظهر یه سره باید بیدار باشم.

_مامان من رو ببخش.

_دیروز بعداز حدود یه هفته ، واتس آپ رو باز کردم.دیدم یه نفر که شمارش رو نداشتم ، بهم پیام داده و پیشاپیش عید رو تبریک گفتهیوزر نِیمش هم چندتا شکلک بود :/ و پروفایلش عکس دسته جمعی بازیکنهای پرسپولیس:| نمیشناختمش و خیلی واسم سوال بود که کیه که شمارم رو داره و واسم تبریک عید هم فرستاده ولی من نه شمارش رو دارم و نه میشناسمش.براساس شواهد اخیر ، حدس میزدم یکی از دوستای قدیمیم باشه.واسش فرستادم ببخشید شما؟ که دوروزه خونده و جواب نداده :| اما واسه یوزر نِیمش اسم و فامیلش رو نوشت.متوجه شدم آقاست.ولی خب هرچی فکرکردم یادم نیومد کیه :/ خب برادر ، الان چه توقعی داری از من؟!

_امسال نماز عیدفطر به اون با صفایی تو مصلای امام رو از دست دادم.خیلی شور و حال لذت بخشی داره.کاش این روزا دوباره برگزار بشه که برم. :|

_یه وقتایی نمیدونم با این همه احساسات که منطقم جلوی خیلی هاش رو میگیره چکار کنم.بیخیال هیچ کدوم هم نمیتونم بشم.

_در خلوتی که سخن نمیرود از عشق و رازها        دیگر به گوش نمی رسد آن سوز و سازها

در این زمانه که دوز و کلک هنرمندیست               ما سرسلامتیم از این حقه باز ها

درد درون به که گوییم؟ که نیست همدردی           دم کِی توان زد در دیار مجاز ها

عمری به سوی هدف دویدیم و عاقبت                  جز رنج حاصلی نبود از شیب و فراز ها

آن صبح صادقی که تو گفتی رسد ، رسید            تعجیل کن ‌که فرصتی نبود بر نیاز ها.

(حسن گل محمدی_فریاد)

_تو وبلاگ نویسی واسم چالش ایجاد شده‌.هدفهای روز اولی که شروع کردم ، با الان فرق پیدا کردن.انشاءالله فرصت کنم ، یه پست میزنم که چندتا سوال بپرسم.

_عید فطر مبارک : )

۱_من همییییییییشه چندتا دستمال تو کیفمه.حالا ایستاده بودیم تو راهرو، یکی از دخترا یجوری رانیشو باز کرد که نصفش ریخت رو مانتو و دستش.سریع بهش گفتم الان بهت دستمال میدم.کیفمو زیر رو کردم 《و دستمالی که نبود :/ 》خیلی صحنه ی بدی بود نمیدونستم چجوری سرم رو بلند کنم بهش بگم ندارم خندم هم گرفته بود +_+
۲_به دلیل مسخره و استنباطی که نمیدونم یهو از کجا بهش رسیدم ، سوالمو از آقای "ک" تا هفته ی بعد نمیبینمش نپرسیدم.قبلا هر موقع هم از همکلاسیام سوال پرسیدم با جملاتی نظیر {هنوز چیزی نخوندم} ، {این سوالا رو فقط تو و "م" جوابشونو میدونید :/ } ، {باید تمرکز کنم} و. مواجه شدم : ( و تجربه ی خوبی ندارم از این مورد.

《و سوالی که بی پاسخ ماند》
۳_یکی از "آجی" بودنهام برای خواهرکوچیکه اینه که رو گوشیم بازی پو(pou) نصبه.و یموقع اگه یادم بره صدای گوشیمو ببندم ، ممکنه سرکلاس وقتی سکوت کامل برقرار شده ، صدایی از گوشی جان بلند بشه که نشون میده پو گرسنشه :| و درحالیکه فوراً درحال گذاشتن گوشی رو سایلنت هستم ، بغل دستی جان ، زیرلب بگه "نمیخوای بهش غذا بدی : )) " :/
《و پویی که از سنگدلی من گرسنه ماند》:|
۴_بازم از "آجی"بودنهام و صمیمیتم این دفعه برای داداش بزرگه اینه که باید به اخبار و تحلیل ورزشی ای که با هیجان برام میگه گوش بدم درحالیکه چیزی متوجه نمیشم=_= مثلا الان بعداز کلی صحبت فقط یادم مونده که پرسپولیس با یه تیم که تو اسمش "خ" بود بازی داشته :/
دیگه اینکه سنش داره به مرحله ی حساسی می رسه و رفتار باهاش صبوری میطلبه.البته این چندوقت باهاش بداخلاق شدم ×_× دیشب وقتی درحال جزوه نوشتن بودم ، اومد از مدرسه و درس و باشگاه و تکواندو و فوتبال برام حرف زد . چندبار بهش گفتم برو بیرون از اتاق بعد با حوصله میام همه چیو تعریف کن که محل نداد #__# دیگه خیلی جدی بهش گفتم " باید از اتاق بری بیرون" بهم میگه " عههه چند قَرن فکر کردی؟! :/ "
《و تلاشی که در کنترل لبخند و جدیت بی نتیجه ماند.》
۵_من دیدن آلبوم عکس رو بیشتر از عکس دیدن تو گوشی و لپ تاب دوست دارم.ولی خب مشکلاتی هم برام داشته مثلا اینکه از سمت خانواده موظف شدم تابستون از بین بیشتر از ۵۰۰۰ تا عکس ، خوبها رو جدا کنم تا بدیم عکاسی برامون چاپشون کنه ¤__¤  مثل بچگیامون که بهمون میگفتن تفاوت این دوشکل رو پیداکنید ، باید بشینم از بین چندتا عکس از یه صحنه ، تفاوتها رو پیداکنم و بهترینشو انتخاب کنم.نکته ی اخلاقی: تو عکس گرفتن دقت کنید و از یه چیز ۱۰ تا عکس نگیرید :| یا اگه میگیرید ، همون موقع اونایی که خوب نشدن رو پاک کنید.
۶_یکی از آبیهای آسمونم اینه که صندلی ساده ی چوبی پشت میزم رو روی دوپایه ی عقبش نگه دارم و تاب بخورم ^__^ .دوسه شب پیش ، یه لحظه تعادلم بهم خورد و پایه ی راست جلویی روی پام فرود اومد البته اینکه به تذکرها مبنی بر خطرناک بودن اینکار توجه نمیکنم هم بی تاثیر نیست.
《و پایی که همچنان کبود است.》
۷_چندروزیه که تلگرامم پریده و نمیدونم چرا هم کار نمیکنه حوصله ی بررسی نداشتم مجبور شدم رِد گرام نصب کنم.هرروز تو اعلانهای گوشی یک پیام از ردگرام هست به یکی از صورتها :

"میخوای بدونی به عشقت میرسی یا نه؟"  ،" ته رابطت به کجا میرسه؟"  ، "اصلا حواست هست عشقت الان کجاست؟" :/
"فالتو ببین و از سرنوشت خودت باخبر شو"
دیروز دیگه شَک کردم به خودم و دغدغه مند عشقم و سرانجاممون شدم :/   《و عشق و اویی که نیست :| 》

۸_ ماه رمضان مبارک

۹_[نگفتمت که نگو کار بنده از چه جهت 

نظام گیرد که خلاق بی جهات منم.] التماس دعا.

سلام!

چندوقت پیش در یکی از وبلاگها(متاسفانه یادم نیست کدوم) مطلبی میخوندم درمورد "بیان را چه شد؟! "

حتما به کم کاری های اخیر مسئولین بیان ، توجه کردید.بروز رسانی خدمات یک طرف و پاسخ ندادن به سوالات و مشکلات کاربران یک طرف دیگه.

جدیداً پویشی راه افتاده که از

اینجا شروع شد .قرار بر اینه که مطالبات خودمون رو با این تیتر ثابت ، پست کنیم و پنج نفر هم به این پویش دعوت کنیم.

باشد که مسئولین پاسخگو باشند.

موارد پیشنهادی و خواسته های من :

۱_مسئولین بیان به بیان بازگردند!

۲_آماری که ارائه میشه ، زیاد دقیق نیست.مثلا یکی از موارد اینه که  بازدید نویسنده ی وب ، از وب خودش ، باید جدا از تعداد بازدیدکننده ها و نمایش ها حساب داده بشه.

۳_قابلیت منشن کردن افراد به وجود بیاد.

۴_امکان تهیه ی نسخه ی پشتیبان فعال بشه.اگه نوشته های عادی رو درنظر نگیریم ، واقعا بعضی نوشته ها باید ماندگار باشند

۵_تو پنل مدیریتی یه امکانی به وجود بیاد که پست های "خوانده نشده" از یک نویسنده رو به ما نشون بده نه پست های جدید ایشون رو.مثلا فرض کنید کسی یک هفته از وبلاگش دور باشه.موقعی که پنل رو باز میکنه ، فقط پستهای جدید رو نشون میده درحالیکه ممکنه یه نویسنده ، این آخرین پست آن هفته اش باشه و قبل از آن چند پست دیگر هم منتشر کرده .

و مواردی که بقیه ی دوستان اشاره کردن.

انشاءالله که موثر واقع بشه : )

تشکر از آقای

هیچ که دعوت کننده ی من به این پویش بودند.

دعوت میکنم از نویسنده های عزیز وبلاگهای :

ماه بی همتا ،

یک جرعه لبخند ،

زندگی با عطر هِل ،

رنگ عشق ،

سرزمین من

(البته همه دعوت هستند) که اگر دوست داشتن ، تو این پویش شرکت کنن.

سلام .

فرض کنید که شما یه بیماری/مشکل دارید که تو زندگی باهاش دست و پنجه نرم میکنید یا کردید و الان رفع شده .

و کمک ( به هرشکلی) به افراد شبیه خودتون که اون مشکل رو دارن ، جزو دغدغه هاتون باشه و

حتی گاهی بعضی هم به این کار (قدمی برداشتن برای افراد با این مشکل در جامعه) تشویقتون کردن .

و فرض کنید شما الان دو سالی هست که جدیتر از قبل تو این فضا(بلاگ) فعالیت میکنید و خب قاعدتاً با خیلیها آشنا شدید و دوستانی هم پیدا کردید.و همچنین همیشه سعی کردید که شخصیت مجازیتون مثل شخصیت حقیقیتون باشه اما کسی فعلا چیزی از این موضوع نمیدونه.‌

با این مفروضات ، کدوم گزینه و دلیل رو انتخاب میکنید؟

۱)تمایل دارم شخصیت مجازی و حقیقیم رو این مشکل از هم جدا کنه‌‌.‌پس چیزی ازش نمیگم.

۲)هر چی این مشکل ، زندگیم رو درگیر کرده بود/میکنه ، کافیه و نمیخوام تو مجازی هم درگیرش بشم.

۳)بله واسم مهم نیست.و تو همین وبلاگم درموردش فعالیت میکنم و مثل بقیه ی نوشته هام ازش مینویسم.

۴)یه اکانت و وبلاگ جدا به طور مخصوص واسه صحبت از این مورد درست میکنم  و ترجیح میدم نگم صاحب این دو اکانت منم .

۵)یه اکانت و وبلاگ جدا میسازم و به آشنایان میگم که صاحب هردو اکانت و وبلاگ منم.

لطفا نظرتون رو بگید و اگر گزینه ی دیگه ای هم به ذهنتون میرسه اضافه کنید.  

تشکر : )

ساعت یک و چهل و نه دقیقه ی بامداد شده و بعداز یک روز پرکار ، خسته ام اما ذهنم مشغول است.
خیالِ پریشانم ؛ کمی برایت بگویم که اینجا پراست از آدمهایی که عاشقند.خیلی هم زیاد.
مثلا امروز عاشق یک نفرند و دقیقه به دقیقه، محبت نثارش میکنند، عکس دونفره میگیرند و کادو میدهند.و فردا عاشق یک نفر دیگر.و باز هم محبت.
امروز عشق و نفس و زندگیشان یک نفر است و فردا ، یکی دیگر.
امروز در اوج احساسات و رمانتیک بودن ها، با یک نفر قول و قرار عاشقانه میگذارند که تا آخر با هم میمانند و فردا با کلی احساس بیشتر ، به یک نفر دیگر همین قول را میدهند.

امروز برای یک نفر میمیرند و فردا برای یک نفر دیگر.

و شاید حتی نگذارند کار به فردا بکشد.بلکه به طور همزمان به دو یا چندنفر ، محبت میکنند و عشق می ورزند.
خیالِ پریشانم ؛ میبینی چه دل بزرگ و چه احساسات سرشاری دارند؟
آنقدر روحشان بزرگ است که یک روز بعداز روزها عاشقی با یک نفر ، رفتارشان خیلی عادی میشود و میگویند : ما باهم کات کردیم.
گیج شده ام. به من بگو "آخر" کجاست؟ مجموعه ای که "آخر" را در خود جای میدهد ، چندعضویست؟
اینجا میگویند عشق ، کات شدنی استاما تو به من بگو نیست.

خیالِ پریشانم ؛ ما کمی دیوانگی کنیم؟!
قول بدهیم هیچ ظرف زمان یا مکانی ، "آخرِ" باهم بودن و قرارهایمان را نتواند در خودش جا کند .قبول؟!

[و قسم به شب هنگامی که به سوی صبحگاهان و روشنایی روز پیش می رود]

بعداً نوشت: راستش نمیخواستم نظرات این پست رو باز بذارم.امروز که سر زدم ، دیدم دوتا مخالف داشته
اول اینکه خیلی تشکر برای خوندن پست : ) ‌.دوم اینکه خیلی کنجکاو شدم که دلیلتون رو بدونم و لطفا اگه جایی اشتباه میکنم بهم بگید.

سلام!

چندوقت پیش در یکی از وبلاگها( وبلاگ جناب کامیار) مطلبی میخوندم باعنوان "

بیان را چه شد؟! "

حتما به کم کاری های اخیر مسئولین بیان ، توجه کردید.بروز رسانی خدمات یک طرف و پاسخ ندادن به سوالات و مشکلات کاربران یک طرف دیگه.

جدیداً پویشی راه افتاده که از

اینجا شروع شد .قرار بر اینه که مطالبات خودمون رو با این تیتر ثابت ، پست کنیم و پنج نفر هم به این پویش دعوت کنیم.

باشد که مسئولین پاسخگو باشند.

موارد پیشنهادی و خواسته های من :

۱_مسئولین بیان به بیان بازگردند!

۲_آماری که ارائه میشه ، زیاد دقیق نیست.مثلا یکی از موارد اینه که  بازدید نویسنده ی وب ، از وب خودش ، باید جدا از تعداد بازدیدکننده ها و نمایش ها حساب داده بشه.

۳_قابلیت منشن کردن افراد به وجود بیاد.

۴_امکان تهیه ی نسخه ی پشتیبان فعال بشه.اگه نوشته های عادی رو درنظر نگیریم ، واقعا بعضی نوشته ها باید ماندگار باشند

۵_تو پنل مدیریتی یه امکانی به وجود بیاد که پست های "خوانده نشده" از یک نویسنده رو به ما نشون بده نه پست های جدید ایشون رو.مثلا فرض کنید کسی یک هفته از وبلاگش دور باشه.موقعی که پنل رو باز میکنه ، فقط پستهای جدید رو نشون میده درحالیکه ممکنه یه نویسنده ، این آخرین پست آن هفته اش باشه و قبل از آن چند پست دیگر هم منتشر کرده .

و مواردی که بقیه ی دوستان اشاره کردن.

انشاءالله که موثر واقع بشه : )

تشکر از آقای

هیچ که دعوت کننده ی من به این پویش بودند.

دعوت میکنم از نویسنده های عزیز وبلاگهای :

ماه بی همتا ،

یک جرعه لبخند ،

زندگی با عطر هِل ،

رنگ عشق ،

سرزمین من

(البته همه دعوت هستند) که اگر دوست داشتن ، تو این پویش شرکت کنن.

۰_چندروزه که خیلی مسئله های مختلف با هم قاطی شدن.التماس دعا.

۱_دیروزت خیلی پرکار بوده و شب ساعت ۲ خوابیدی.صبح ساعت ۷ طی یه کشمکش با خواب و یادآوری هدفهای امتحانی  بالاخره بلند میشی. ساعت رو نگاه میکنی و چون قراره امروز بعداز هشت ماه بری کتابخونه ی همیشگی ، میبینی دیر هم شده.تندتند آماده میشی و ساعت ۸:۱۵ داری محوطه ی کتابخونه رو پشت سر میذاری‌.میرسی به نگهبانی.باید کارت عضویت نشون بدی‌‌نشون میدی و نگهبان به معنی اینکه میتونی بری سر ت میده.هنوز چهارقدم برنداشتی که نگهبان میگه : خانوم تاریخ کارتتونو ببینم.یهو انگار تازه خون تو بدنت شروع به جریان میکنه.یه صدایی تو مغزت میگه فکرکنم انقضای کارتت تمام شده.تو همون لحظه یه صدایی تو درونت ، انکار میکنه و میگه نه بابا همین پارسال تمدیدش کردم.کارتو میگیری جلوی صورتت و آه از نهادت بلند میشه.تمدیدش تا آذر ۹۷ بوده.
به عقب برمیگردی و کارت رو نشون نگهبان میدیازت میگیرتش و تاریخشو که میبینه با یه حالت مچ گیری نگاهت میکنه و تو سریع با استیصال میگی دقت نکردمامروز تمدیدش میکنم.
یه پوزخند یا هرچی میزنه و درحالیکه داره حرفشو مزه مزه میکنه به مانتورهایی که تصاویر دوربینهای مداربسته ی کتابخونه رو نشون میدن ، نگاه میکنه.
بهت نگاه میکنه و میگه خانوم الان من چی بگم به شما؟! 
میگی من هشت ماهه که نیومدم کتابخونه برای همین فرصت نشد تمدید کنم.امروز حتما انجام میدم.
کوتاه نمیاد و دوباره با دقت به کارتم نگاه میکنه و بعد با پوزخند میگه خانم فلانی(فامیلیم) الان من یه چیزی بگم ناراحت نشین.!
با اون کیف سنگین و ساعتی که نمی گذشت بلکه داشت میدویید ، درونت یه صدایی با حرص میگه: از تو خونه و هوا که نمیدونستم تمدیدش کنممتصدی کتابخونه هم که تو محوطه ننشسته که من اول تمدیدش کنم بعد بیام نشونت بدمبذار رد شم اگه نرفتم پیش متصدی ، بعد گیر بده.
درونت رو ساکت میکنی.میبینی هنوز ایستادی و کارتت تو دست اون آقاست و با پوزخند و لبخند و هرچی ،دوباره داره میگه خانوم فلانی یه چیزی بگم‌ناراحت نشین.
میگی نه بفرمائید
و پای مسئله ای رو وسط کشید ، که بهت زده میشی و هیییچی نمی تونی بگی.
با لحن تحقیرآمیز گفت شما که محجبه هستین(منظورش این بود که چادر سرم بود)  بااین کارتون باعث بدبینی و بی اعتمادی دیگران به امثال خودتون میشین
انقدر این حرف واست دوراز انتظار بود که فقط میتونی یه کم سرت رو به نشونه ی تائید ، پایین و بالا ببری.
اشاره میکنه که بفرمائید داخل.تندتند میری سمت میز متصدی و میبینی که هنوز نیومده.همزمان ، نگهبان با صدای بلند درحالیکه با دستش به سالن مطالعه اشاره میکنه میگه : امروزو اشکال نداره.فردا تمدید کنید.     :|
میری سمت سالن و موقتا ، تمرکزت رو جمع میکنی  رو میزی که قراره انتخاب کنی.می شینی اما ناآرومِ نا آرومی . قبل از اینکه کتابهات رو دربیاری یکم پیش آمدها رو مرور میکنی
      ۱) ایشون که می دونست متصدی نیومده و منم گفتم که امروز تمدید میکنم.پس دلیل این رفتار چی بود؟!
      ۲) چرا ساکت موندی ؟؟!
      ۳)چرا خودت از قبل دقت نکردی تا موقع کارت نشون دادن ، بگی  تاریخش گذشته؟ چرا کاری کردی که یکی فکر کنه داری میپیچونی؟ تا حالا چندبار باعث شدی افرادی کلا دین و مذهبت رو زیر سوال ببرن ؟تاحالا چندبار مایه ی سرافکندگی شدی؟
این گزینه ی آخر خیلی اذیتم کرد.من هیچ ادعایی ندارمخیلی معمولیِ معمولیم اما کوچکترین وظیفه ای که نسبت به دینی که انتخاب کردم دارم فکرکنم اینه که حداقل باعث بدبینی دیگران بهش نشم.
 درس خوندن رو شروع کردم و ساعت ۱۲:۳۰ بلند شدم رفتم عضویت رو تمدید کردم که به قیمت سرِ گردنه ، ۲۱ هزار تومن ، پول گرفتن.  : (


۲_ یکی از همکلاسیام رو دیدم.اومد ازم چهارتا سوال پرسید.دو تاشو بلد بودم و واسش توضیح دادم  ، یکی شو هنوز نخونده بودم یکیش هم هم بلد بودم هم نبودمیعنی میدونستمش اما درحدی نبودم که بتونم توضیحش بدم.
بهش گفتم بلد نیستم اینو .تند و با تعجب گفت نخوندیییییییش؟؟
گفتم نه همینجوری سطحی میدونم چیه اما نه درحدی که بتونم توضیح بدم.
دوباره با همون لحن گفت خوووووندیییییش ؟؟؟چجوری بلدی اینوووو؟؟؟  ¤_¤     

 :/ به این حالتِ درسی، چی میگن؟

۳_کتابخونه بدون دانش آموز و کنکوریِ ارشد ، چقدر میچسبه : )) از اون شلوغیهای قبل ، خبری نبود.

صلاح کار کجا و منِ خراب کجا

ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را

سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد

چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا

چو کحل بینش ما خاک آستان شماست

کجا رویم بفرما از این جناب کجا

مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است

کجا همی‌روی ای دل بدین شتاب کجا

بشد که یاد خوشش باد روزگار وصال

خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست

قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا.

 _حافظ

تا ۲۵ تیر روزا به طور mp3 فشرده هستن‌.
اوضاع اینجوریه که:
_درس، درس و درس!
(تو این گرونی ، ۲۱ هزارتومن عضویت کتابخونه رو تمدید کردم.آخه واقعا چخبره؟؟! .همش هم برای یه ساله و من در طول یکسال ، حداکثر روی هم رفته دو ، سه ماه میرم کتابخونه و از سالن مطالعه استفاده میکنم.خلاصه درصدد این برآمدم که نهایت استفاده رو ببرم.فردای روزیی که این پول گزاف! رو واسه عضویت دادم ، درحالی پا به کتابخونه گذاشتم که یه لیست با ۱۲ عنوان کتاب دستم بود تا امانت بیارمشون.اما فقط یکی شون موجود بود :/  و با دلی مملو از اندوه ، همون یکی رو گرفتم و اومدم.)

_تولد پدر خانواده رو داریم.و میخوام کیک تولد بپزم.
مواد اولیه تمام شده و یسری وسیله هم نیاز دارم. حساب کردم حداقل ۸۹هزار و ۷۰۰ تومن باید خرید کنم.
برای هدیه، محدودیت بودجه یه طرف ، "برای پدر چی میشه بخرم" هم یه طرف دیگه.
بادرنظر گرفتن همه ی جوانب ، برای اولین بار از دیجی کالا یه چیزی سفارش دادم که ازش خوشم اومد ، قیمتش هم مناسبت و به عنوان یادگاری بنظرم خوبه.
این هدیه میشه از طرف من و جناب برادر البته همه ی هزینش با خودمه :/
برای روز مادر هم هدیه ی مشترک من و برادر ، انتخاب و خریدش به عهده ی اون بود ، نتیجش شد چهارتا کش مو کوچولو و رنگی رنگی که به درد بستن پایین موی بافته شده میخورن به اضافه ی یه دفترچه یادداشت :|

_ برنامه ریزی کردم که از شنبه ۱۵ تیر به بعد ، به طور جدی خودم غذاپختن رو به عهده بگیرم.بلکه مامان با کارهای پیش اومده ، کمتر بهش فشار بیاد میخوام یه برنامه ی غذایی و آشپزیِ هدفمند و در راستای سلامتی داشته باشم نه صرفاً آشپزی.یه کلیاتی تو ذهنم دارم اما باید بشینم طبق تعالیم کُتُب و دقیقتر ، مکتوبش کنم.

_دوهفته دیگه عروسیِ بچه ی عموئه(بچه که میگم ، هفت ، هشت سال از من بزرگتره!) و من هنوز هیچ حرکتی دراین راستا انجام ندادم.البته واقعا نمیرسم.بااین وضع برنامه ریزیم هم ، هفته ی دیگه ، وقتم پُر تره.دراوضاعی هم به سر میبرم که بشدت به روسری و لباس برای این مراسم نیاز دارم. حالا خر بیار و باقالی بارکن.

_بعداز شیش ماه قراره دوستای خیلی صمیمیم رو ببینم.و از این جهت بسیار خوشحالم.کلی حرف نگفته داریم که باید بزنیم.و البته دو تا پیشنهاد دارم که اگه قبول کنن ، تو این دوماه عملیش میکنیم و حتما میام ازش مینویسم.

_از ۲۵ ام میتونم یه نفس راحت بکشم.
میخوام یه دوره ی دوروزه ی شیرینی پزی ثبت نام کنمتو فکرم حلوامجلسی باشه یا شیرینی مجلسی‌‌‌.نظر شما چیه؟

تاحالا دیدی بخوای و نشه

بخوای و اجازه ندن بهت

بخوای و هیچ کس پایه نباشه باهات

بخوای و کسی جهت فکریش با تو یکی نباشه

تو بخوای و همه ی دنیا دست به دست هم بدن که نتونی

بخوای اما تنها کاری که از دستت برمیاد فقط اشک ریختنِ شبانه باشه

من دقیقا الان تو همین حالتم.

دلم از پُری داره سرریز میشه و کسی نیست که حرفامو براش بگم

البته

خدا هست.

خدایا میدونم هوامو داریفقط به امید تو تا اینجا اومدمو فقط به امید تو ادامه میدم.

خدای من ؛ خودت درستش کن

                  این دختر بی تابهخودت آرومش کن.

                  لطفا♡

"الابذکر الله تطمئن القلوب"

این چندروز چندتا روزنوشت نوشتم اما هر بار به دلیلی منتشرشدن نکردم.الان هم روز نوشت نیست و کمی پراکندگیه : ) احتمالا بعداً برای بعضی مورد ها پست جدا بزنم و توضیح بیشتر بدم.

۱_بعد از قرنها فیلم ندیدن ، جدیداً سریال بچه مهندس رو که پاییز فکر کنم میدادش اما من نگاه نمیکردم دنبال میکنم.امشبش خیلی بد بود :'( بی اختیار و بیصدا برای مادر جواد و جواد اشکام میریخت.جناب برادر دیدم و گفت "بابا فیلمهاین الان بلند میشه (یعنی مادر جواد که مثلا کشته شده بود)حقوقشو میگیره میره بعد تو نشستی واسش گریه میکنی :/ "
حرفش که اثری نداشت اما از اینکه تشخیص داد که "فیلمه" خوشحال شدم : ))

۲_دیروز با زندایی مفصل درمورد کشور و مدرسه ها و دانشگاه و تصمیمشون برای خرج از کشور حرف زدیم.آخرش شد یه "هعیییییییی." از ته دل.
کاش مثل برای کنسرت و ورود ن به ورزشگاه، یکبار هم برای اعتراض به سیستم آموزشیمون میریختیم تو خیابون.کاش انقدر که درگیر بحث های کاذب و لباس و زندگی بازیگرها هستیم ، یه حرکتی برای وضع آموزشمون انجام میدادیم. :'(  

(یه پست جدا در آینده)

۳_چندماهه که اگه جایی هستیم که نذری میدن (هرچی) خیلی مواظبم که فقط به اندازه ی تبرک بردارم.و به کسی که همراهمه هم اینو میگم که نذری باید پخش بشه و اگه هرکس به اندازه ی تبرک برداره ،این تبرک به تعداد افراد بیشتری میرسه.امروز دیدم این کارم بالاخره تاثیر گذاشته و یه نفر دیگه که هربار چندتا چندتا برمیداشت هم به این موضوع معتقد شده : ) 

۴_یه حرکت دیدم که بنظرم خیلی خوبه.یه خانواده ای که فعالیت های خیریه ای انجام میدن ، اعلام کردن که زباله های خشک و کاغذهای باطله هم میپذیرن( زباله ها جدا کاغذها جدا) بعد اینا رو به مراکز بازیافت میفروشن و پولش رو برای کارهای خیریه شون استفاده میکنن.با این حرکت ، الان خیلی از همسایه ها ، روی جدا کردن زباله های خشک و تر مصمم شدن.
و هم اقدام پسندیده ی جدا کردن زباله ها رو انجام میدن و هم حتی اگه هیچ کمکی به خیریه نداشته باشن ، زباله های خشکشون یه کمک ثابته : )

۵_استفاده ی زیاد از روغن و مدام سرخ کردنی و یه بندانگشت روغن سیاه رو قرمه سبزی نشونه ی کدبانوگری نیست.هرروز هرروز فست فود خوردن کلاس نداره.اینا فقط ظلمه و تاسف داره.

نمیدونم ازکجا تو ذهن یه عده افتاد که دکتر رفتن و دارو خوردن و مریضی با کلاسه : | واقعا نمیدونم چرا بعضی ها با پز و کلاس از سرم زدن و بیمارستان رفتن حرف میزنن.بی توجهیِ عمدی به سلامتی ، تنبلی و بی مسئولیتیه.این سرمایه ی بزرگ رو با دستای خودمون از دست ندیم.!

۶_چندروز پیش شرایط جوری بود که حتمااا باید یه چیزی برای عصرونه میداشتیم اما نداشتیم! میخواستم کیک بپزم اما تخم مرغ هم نداشتیم.طی یه اقدام ضربتی و کمی خودکفایانه از خواهر گوگل یه دستور کیک بدون تخم مرغ یادگرفتم و پختم.از تصورم خیلی بهتر شد و اصلا مشخص نبود تخم مرغ نداره : ) تجربه ی جالبی بود.

۷_ [از دماغ من سرگشته خیال دهنت

      به جفای فلک و غصه دوران نرود]

۷_یه وقتایی هی باید مواظب باشی جلوی احساساتتو بگیری و سرشار از احساس بودن کارو سخت میکنه.

۸_ هواپیما جان اگه هنوز به اینجا سر میزنی یه پیام بدهممنون : )

از یکشنبه ذهنم درگیر حرفای دکتره.
خیلی سخت بود واسم اینکه دکتر دوباره زل بزنه به پروندم و حرفایی با مضمون "سخته"،"طول میکشه"،"چیزی تغییر نکرده" بگه.
دقیقا از همون روز تا امروز حرف یه کار پزشکی رو میزدم و سعی در راضی کردن خانوادم داشتم که خودمم از موفقیتش اطمینان ندارم.‌‌
بهم میگن این همه صبر کردی و زحمت کشیدی یکم دیگه صبر کن بالاخره تمام میشه.
درسته.یکم بی طاقت شدم.

باشه.
هنوز هم صبر میکنم و این مشکلی که برای من غیرژنتیکی و بی سابقه تو خانواده ست و دلایلش به ظاهر پیش پا افتاده ست اما دنیایی رو تغییر داد و همین باعث میشه که یقین پیدا کنم که یه لطف از خداوندمه رو به خود خدا میسپرم‌‌.تمام.

۱_یقین پیداکردم که اگه زمانی که تو یه مکان عمومی مخصوصا خیابون و بازار دارم راه میرم و یه آقا از رو به روم بیاد ، اگه من راهم رو عوض نکنم ، به احتمال ۹۸ درصد به هم برخورد میکنیم .دریغ از یه سانتی متر جا به جاشدنِ آقا

برادرم نگاهَت؟!  این چه وضعیه؟!

۲_هفته ی گذشته بالاخره یکی از دو دوست صمیمیم و سین رو دیدم
قرارِ خیلی مثبتی داشتیم : ساعت ۹ صبح ، دانشگاه : )
تو آفتاب و هوای گرم همینجور راه رفتیم و حرف زدیم(البته من کلی از حرفام مونده چون بیشتر ، میم و سین داشتن برام جریان تعریف میکردن)
چهارتا از دانشکده ها رو گشتیم و تو بوفه ی چهارمین دانشکده نشستیم تا خستگی درکنیم. خوراکیِ این قرار عاشقانه ی بعداز شش ماه دوری ، یدونه املت! با سه تا آبمیوه ی هلو بود که واقعا چسبید : )
کتاب "ما تمامش میکنیم" رو هم بهش هدیه دادم.

۳_کیک پختم ولی .!
ولی پنجاه نفر مشارکت کردن :/ (اغراق بود.دقیقش میشه سه چهار نفر )
اولش خانوم "ر" و آقای "میم" پیشنهاد دادن کیک رو بپزیم.یه بررسی کردم دیدم شرایط و زمان خوبه و با خودم گفتم خوبه بچه ها هم سرگرم میشن برای همین موافقت کردم.
مناسبتش برای تولد جناب پدر بود و از قبل یه مدلی تو ذهنم درنظر داشتم.اما همینطور که وسایل رو آماده میکردیم خانوم "ر" میگفتن باید دخترونه و با طرح کیتی باشه و آقای "ر" اصرار که باید یا ماشینی باشه یا نارنجی باشه :| منم توضیح دادم که اول باید بپزیم بعدا به یه مدلی تزیینش کنیم و الان فعلا نوبت پختنه : )
و ما سرِ هر مرحله جریان داشتیم.هممون به نوبت آرد الک کنیم ، به نوبت تخم مرغ بشکنن و بدن به من که سفیده و زده ش رو جدا کنم ، حالا همه با هم همزن رو بگیریم :| هر بار همزن روشن میکردم ، سه تا دست همزمان دسته ی همزنو میگرفتن^_^ و. 

تازه بین کار هم نظرشونو درمورد اینکه اینو نریز اونو بریز و اینها هم بیان میکردن : )
بعد از پختن و سرد شدن کیک ، چون تجربه ی بس نفس گیری از مرحله ی قبل داشتم ، بعداز ظهر که برخی خواب و برخی درحالت درازکش ، کارتون نگاه میکردن ، بی سر و صدا رفتم تو آشپزخونه و مرحله ی دوم رو شروع کردم.
اما آفرین بر حسِ آدمی.
آقای "میم" و خانوم "ر" متوجه نبودِ من شدن و پرسون پرسون دنبال من گشتن تا رسیدن به آشپزخونه و .
و کار به جایی رسید که پارچه پهن کردم زمین و همه چیز رو گذاشتیم زمین تا راحتتر به کار گروهی بپردازیم :/
همه با هم! کیک رو وارونه کردیم و چه لحظه ی دلچسبیه لحظه ای که کاغذروغنیِ زیر کیک رو برمی داریم *_*

از اینجا به بعد ، برادر هم به ما ملحق شد.
_فرشته چکارمیکنی؟
+داریم برش وسطِ کیک رو میزنیم ^__^
ربع ساعت بعد:
_فرشته چکارمیکنی؟
+لایه ی بالاییِ کیک رو داریم بلند میکنیم ^__^
ده دقیقه بعد:
_فرشته چکار میکنی؟
+داریم با هم لایه ها رو تر میکنیم ^__^
_بده من این یکی رو تر کنم
+اوکی :| .
بچه ها اون لایه مال فلانیه(اسم برادر)
_فرشته چکارمیکنی؟
+گردوها رو خورد میکنیم برای وسط کیک ^__^
_فرشته چکار میکنی؟
+همچنان گردو خورد میکنیم^__^ (چون دوبرابر مقداری که خورد میشد رو خانوم "ر" و آقای "میم" میخوردن:/)

_فرشته چکار میکنی؟

+( اینجا دیگه داشتیم یکم گیس و گیس کشی میکردیم :|  )
و.
خلاصه بعداز تمام شدنِ این مرحله و خامه کشی ای که بدون درنظر گرفتن جریانات، خوب شد ، کیک رو گذاشتیم تو یخچال و برای لحظاتی نفسی راحت کشیدم.
حالا درنظر بگیرید شب شده و من خیلی نامحسوس مشغول تهیه ی شکلاتِ رویِ کیکم.اما خب^__^ به دلیل همون حس و نیروی جاذبه و این حرفا ، باز همگان باخبر و وارد عمل شدن :|
طی یک کار تیمی! ، شکلات آماده شد و ریختیمش روی کیک.خیلییی خوب شد.صاف و قشنگ و همون جوری که میخواستم *_*
اما در کسری از ثانیه ، دریک طرف چند فرورفتگی که شکلات و خامه ی زیرش رو برده بود ، روی کیک مشاهده شد و دریک طرف هم بچه هایی که با لذت انگشتشان را میخورند :/
رویه ی کیک ناهنجار شد و شکلاتی که درست کرده بودیم هم تمام شده بود :|
دیگه نتونستم تحمل کنم و گفتم ماماااااااان :'(

(اینجا شاعر میگه : خسته شدیم از بس زدیم فریاد.برگرد یکاری کن منو دریاب)
اینجا مادر هم وارد صحنه شد و تصمیم گرفتیم یکم دیگه شکلات درست کنم که خرابی ها رو درست کنیم.
درست کردم و دادم دست مامان که درستشون کنه.اما گفت شکلات نباید انقدرکش بیاد و چون کره نداره اینجوریه.
منم توضیح دادم که نه این مدلشه.گاناش کره نمیخواد اصلا و اینها.
مامان نظرش این بود که کره بریزیم بهتر میشه.و خلاصه کمی کره هم اضافه کرد و با این شکلات خرابی ها رو پوشوند.اما خبیه وضعی شد :/
وقتی گاناش کاملا ماسید، یه وضعی تر شد ://
چون رگه های کره هم بعضی جاها مشخص بود :/
به خودم دلداری میدادم که اشکال نداره بعدا با خامه گل و اینا میزنم رو خرابیها و پوشیده میشن.
اما بعد هرکاری میکردم خامه فرم نمیگرفت(بِتِّرِکَن این مارکهای بد) و قیف هیچ اثری روش نداشت.
دیگه آهی از ته دل برآوردم و مستاصل مونده بودم که چکار کنم.
مامان گفت اشکال ندارهاینو کاری نداشته باش دیگه و همینجوری بخوریمش بعد که تنها بودی ، یکی دیگه درست کن.

منم که غذاها و کیکها و شیرینیام رو واقعا با علاقه درست میکنم و بهشون حس زیادی دارم گفتم نههه این همه زحمت کشیدیم.کیک اصلا مشکلی نداره.تو تزیینش گیر کردیم یکم که باید درست بشه.

(به قول شاعر: نمی تونی بد بشی تویی که مال منی) 

یکم بعد گفت یادته اون دفعه(همون دفعه ی خیلی دور!) که کیک خریده بودیم روش یه پاندا(که با خمیر فوندانت درست شده بود)بود؟! اونو تو یخچال نگه داشتم.بیارش ببین اگه خمیرش بدردت میخوره استفادش کن.

که همون جور که عکس میبینید ازش استفاده کردم : )

بماند که سرِ همین گل درست کردن ، جریان داشتیم و نشد اونطور که باید ، خوب بشن.
پاندا بود و خمیرش سفید و سیاه ، و من هم رنگهایی که داشتم محدود بودن ، بقیه نظرشون این بود که رو این کیک ، همین سفید جلوه اش بیشتره و رنگ قاطیشون نکنم.
برای چیدنشون رو کیک هم به دلایل متعدد ، ده بار مدل عوض کردیم و حتی مدل اون مرواریدها قرار نبود اینطور بشه.اما از قدیم گفتن پنج نفر بالاسرِ یه کیک باشن ، کیک چی میشه؟! : )

( این آخراش کمی چاشنی بی حوصلگی هم بهش اضافه شد)
و اینگونه کیک نه طرح مدنظر من شد نه کیتی و صورتی شد و نه ماشینی و نه نارنجی ^__^
البته تعریف از خود نباشه :) مثل همیشه! واقعا خوشمزه بود.(یه خاطره درمورد تعریف از خوشمزگی کیکهام شاید بعداً تعریف کنم)

پیام اخلاقی:
باطن کیک های خود را با ظاهر کیک های دیگران مقایسه نکنید : )

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست

خوش می‌دهد نشان جلال و جمال یار

خوش می‌کند حکایت عز و وقار دوست

دل دادمش به مژده و خجلت همی‌برم

زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست

شکر خدا که از مدد بخت کارساز

بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست

سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار

در گردشند بر حسب اختیار دوست

گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند

ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست

کحل الجواهری به من آر ای نسیم صبح

زان خاک نیکبخت که شد رهگذار دوست

ماییم و آستانه عشق و سر نیاز

تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک

منت خدای را که نیم شرمسار دوست.

_حافظ

یه دشت بزرگ که سایه های درختهای پراکنده ی اون جایی برای تزریق حس آرامش به وجود اووردن ؛ هوا آفتابیه و یه نسیم خنک ، روح و جسم رو نوازش میده و دلیلی میشه برای نواختنِ موسیقی زندگی با اجرای چمن ها و درختها ،
صدای جریانِ یه جوی تقریبا باریک آب پس زمینه ی این موسیقی رو میسازه و دمای آبش نشون میده حاصل آب شدن برفهای کوه های بالادسته و با یخ بودنش یادآوری میکنه دستِ گرمِ خورشید رو
دراز میکشم رو چمنها و دستام رو باز میکنم و با سلول به سلول وجودم ، رطوبت و خنکیِ اونها رو لمس میکنم.
چشمهام تو آبیِ آسمون غرق میشن و وسعت خورشید رو تو مردمکشون جا میدم.بعداز کمی بازی با ابرها شاید کمی چشمام رو رو هم بذارم تا فیلمی که از رویاپردازیهام با اونها ساختم رو تماشا کنم.

نگاه میکنم به کنارم به مسیر رفت و برگشت مورچه هایی که پشت سر هم و تو یه خط ، بی وقفه و سخت ، تلاش میکنن برای زندگی.البته نه! این خودِ خودِ زندگیه.
نزدیک های غروب میشه و ابرها جلوی دیده شدنِ خورشید رو میگیرن و خیلی نرم میبارن تا قطره های بلوریشون رو به زمین هدیه بدن تا زمین هم با مِهر ، اونها رو در اختیار فرزندانش بذاره.

‌و من نکته برداری میکنم از ثانیه به ثانیه ی تدریسِ طبیعت

نکته هایی که لازمه هرشب یکبار مرور بشن تا بتونم امتحان زندگیم رو خوب پس بدم.بهتر بگم ؛ "تا بتونم زندگی کنم".

_بخشی از شیرین ترین تصوراتِ من.

به آقای "میم" (۵ ساله) میگم دوست داری بزرگ شدی چه کاره بشی؟ میگه دوست دارم ساختمون بسازم

به خانوم "ر" (۴ ساله) نگاه میکنم و بهش میگم دوست داری بزرگ شدی چه کاره بشی؟ میگه دوست دارم دکتری کنم : )

آقای میم روش و برمیگردونه سمت خانوم ر و بهش میگه 

میخوام یه ساختمون بزرگ واست بسازم که بیای توش دکتری کنی : )

مگه میشه برای این دیالوگ ، چشمها قلب قلبی نشن؟! *_*

.

+انشاءالله به زودی پیام ها رو تایید میکنم.

+دوست عزیزی که دوبار خصوصی پیام دادید ، کاش عمومی میفرستادید تا بتونم پاسخ بدم و شما هم ببینید.در جواب خط دوم:دانشجوی مامایی.درجواب خط سوم و چهارم کامنتتون؛ برای چی؟ کاش بهتر توضیح بدید.

سلام.

از عصر تصمیمم این بود که درمورد اتفاقات امروزم که درون مایه ی طنز داشت پست بنویسم

اما مستند محمد طاها ، همون پسر بچه ای که تو حادثه ی تروریستی رزمایش پارسال اهواز شهید شد رو دیدم و 

دلم گرفت.از بزرگیِ این مرد کوچک که حالا شهید شده دلم گرفت.

از بی مسئولیتی ها ، از پستی ها ، از حرام خوری های به ظاهر حلال خوری از بچه کشی ها دلم گرفت.

پس لازمه امشب رو به احترام محمد طاها ها سکوت کنم.

راستی

یکم مردهامون کم نیستن؟

امام زمان(عج) حق داره هنوز منتظر ۳۱۳ نفر #مَرد باشه.نه؟!

از تلویزیون ، سیاه پوش شدنِ حرم امام رضا(ع) را نظاره کردم.

و باز هم غبطه به حال مردمانی که آنجا بودند تا به امامشان تسلیت بگویند و درکنارش عزاداری کنند در سوگ اباعبدالله(ع).

من هم لباس سیاه به تن کردمدر سوگ امامم

                                     وخونِ پاکِ ۷۲ تن بنده ی برگزیده

اما کاش این دل ، بیشتر سیاه پوش شود.

کاش این قلب سنگی بشکند و کمی حُریّت بیاموزد ؛

برخیزد.

سربند "یا حسین(ع)" بزند 

و هر لحظه در راه حسین(ع) بتپد.

کاش این لباس مشکی نشانی باشد برای ایستادگی برابر هرچه ظلم و ناحقی.

[عاشقی در ره معشوق جگر میخواهد

حلقه در گوش شدن ، هوش دگر میخواهد

باید از طرز نظر کردن دلبر فهمید

که گهی بنده ز ارباب ، تشر میخواهد

عشق بی طاعت معشوق به جایی نرسد

یار دلدار شدن ، هدیه ی سر میخواهد

"به ابی انت و امی" نتوان آسان گفت

که رهایی ز خود ، ایثار دگر میخواهد

مشو گمراه که بیهوده "زهیرت" نکنند

"حر" شدن عاشقی روز خطر میخواهد

"لیتنی کنت معک" را به زبان گفتن نیست

شب بیداردلان ، صبح ظفر میخواهد

حیف آنان که نسنجیده سخن میگویند

عشق را بیخبرانند ، خبر میخواهد.]

تا الان چقدر نشستنم رو جبران کردم.؟

---

پ.ن ۱:حدود یه ماه نیاز دارم که نباشم و فعالیتم فقط محدود میشه به جواب دادن پیامها.و همچنان به سوالهای صفحه ی درس جواب میدم. التماس دعا.

1.دیروز ظهر شبکه پویا انیمیشن شش قهرمان رو پخش میکردنشستم نگاهش کردم.چقدررر شخصیت بیمکس/بیکمث قشنگ و خوب بود.
اینم عکسش : )

عزیزممممممم چقدر مهربووووون بود‌‌‌.آخرش هم دوستشو نجات داد و خودش نابود شد : (

درسته نابود شد ، ولی زندگی کرد و نابودیش هم در کمال زندگی و رضایت بود.چقدر خوبه اینطوری.

درعوض میشه سالهای سال به ظاهر زنده بود اما بدتر از یه مرده.

برای خودم: کاش میشد مثل باران میشدیم.مهربان و ساده و بی ادعا.

2.یه وقتایی وقتی درگیر روزمره ها و سختی های دنیا میشی خدا میگه ببین حواسم بهت هستاااا.مثلا عصر روز عید غدیر ، خیلی یهویی هوس قورمه سبزی کردم.هنوز یه ساعت نگذشته بود که برامون قورمه سبزیِ نذری اووردن : )

3.مرتبط با1.  برای رسیدن به چیزهای با ارزشی، مثل حال خوب خانوادت ؛  باید از تمام وجود مایه گذاشت.گاهی تو میشی نقطه ی امیدحتی اگه سختی زیادی بکشی یا چندان فرصتی برای خودت پیدا نکنی. باید یسری خوشی ها رو گذاشت کنار تا به حال خوب رسید.(حال این روزهای من)

+اعیاد قشنگمون پساپس مبارک.
++روز پزشک رو به همه ی پزشکان دلسوز تبریک میگم.یادش بخیر چقدر ما این روز رو تو دبیرستان به هم تبریک می گفتیم : )) . آخرش قسمت و سرنوشت چیز دیگه ای بود که فکرکنم جزای یه شیطنتی بود که سر یه پزشک انجام دادم : )

+++مداحی زیر رو تازه شنیدمبه دلم نشست.

   حسین(ع) دیگر هیچ نداشت که فدا کند جز جان که میانِ او و ادایِ امانت          ازلی فاصله بود.

    و اینجا سدرةالمنتهی است.نه.که او سدرةالمنتهی را آنگاه پشت سر نهاده         بود که از مکه پای در طریق کربلا نهاد. و جبرائیل تنها تا سدرةالمنتهی              همسفر معراج انسان است.

     سدرةالمنتهی مرزدار قلمرو فرشتگان عقل است.عقلِ بی اختیار.

     اما آلِ کساء، ساحتِ امانتداری و اختیار است و جبرائیل را آنجا بار نمیدهند        که هیچ ، بال میسوزانند.

      آنجا ساحتِ انی اعلم ما لا تعلمون است.

     آنجا ساحتِ علمِ لدنی است ، رازداری خزائن غیب آسمانها و زمین ؛ آنجا              سبحات فنای فی الله است و بقای با الله.

    و مردِ این میدان ، کسی است که با اختیار ، از اختیار خویش درگذرد و طفل        اراده اش را در آستان ارادت قربان کند و چون اینچنین کرد درمی یابد که          غیر    او را در عالم اختیار و اراده ای نیست.

    اما چه دشوار است طی این عرصات! آنان که به مقصد رسیده اند میگویند         میان ما و شما تنها همین " خون " فاصله است ؛

    تا سدرةالمنتهی را با پای عقل آمده ای 

    اما از این پس جاذبه ی جنون ، تو را خواهد برد.

   طی این مرحله دیگر با پای اراده میسر نیست؛ بال میخواهد و

    بال را به عباس میدهند که دستانش را در راه خدا قربان کرد‌.  .

   _فتحِ خون(شهید مرتضی آوینی)

     آه از سرخیِ شفقی که روز را به شب می رساند و آه از دهر آنگاه که بر         مرادِ سفلگان میچرخد.

[السلام علیک یا اباعبدالله الحسین(ع)]

دوروزه که دلم با خودم صاف نمیشه.از خودم راضی نیستم.یه اشتباه ، یه گناه و یه کم کاری در حق خودم انجام دادم و نمی تونم از خودم ندید بگیرم چون قبلا به خودم قول دادم که دیگه این کار ازم سر نزنه.
دوروزه که برای زندگیم نگرانم.ازاینکه بین درگیری شیطان و فرشته ی درونم ، شیطان برنده شد و بدتر از اون ، از لحظه ی راحت پا گذاشتنم روی عذاب وجدانم میترسم.فهمیدم که هنوز خیلی زوده برای برآورده شدن و رسیدن به بعضی از آرزوها.
دوروزه که به روی خودم نمیتونم لبخند بزنم ، روم نمیشه صبحها مثل هرروز بگم "خدای مَن خودت هوامو داشته باش" .
هوای دلم ابریه اما باریدنی درکار نیست؛حتی اثری از آفتاب هم نیست.فقط ابر و ابر و ابر.
حتی دیدن زیباترین روزهای سال و هوای پر از عطرِ خوشِ بارون هم نمیتونه دلگیریِ هوای دلم رو خنثی کنه.
و همینطور خوردن یه لیوان شکلات که برای من خوشمزه ترین خوردنیِ دنیاست که هیچ ، حتی درست جواب دادن پرسشهای استاد از مبحث قدیمی و پر دردسرِ انگل و میکروب شناسی هم اثری تو خوب شدن حالم نداشتن
چرا؟!
چون به خودم دروغ گفتم و خودم رو گول زدم.

خدا رو فراموش کردم و تظاهر کردم به یادشم
و بنظرم بدترین روز و حال ، وقتیه که آدم نتونه با خودش صادقانه صحبت کنه و تکلیفش با خودش مشخص نباشه.

ملتمس دعا.

---

+چندروزه که گروهمون روزی بالای ۵۰۰ تا چت داره.باز بین التعطیلی داریم و تو گروه کلاسیمون گیس و گیس کشی راه افتاده .باز هم درگیری با استادها و کلاس تشکیل دادن یا ندادنشون و آخرش هم مثل همیشه هممون نتیجه گیری میکنیم که به "من نمیام" های همدیگه اعتماد نکنیم :/ هربار هم ، ترم های باقیمونده رو می شماریم و میگیم خداروشکر فقط فلان ترم دیگه باهمیم :|

+یه تغییراتی تو قالب وبلاگم دادم ، اما اون خط پایین پست و اون مثلث کوچیک بالای پست که سبز هستن رو کدشون رو پیدا نکردمبعد باید با دقت تر نگاه کنم و رنگ اینها رو هم آبی کنم.فکرنکنید خودم سبز گذاشتمشون : )

_بنظرم برادر بزرگتر داشتن یا کوچیکتر اما با اختلاف سنی کم(مثلا ۲ سال) خیلی خوبه.خواهر بزرگتر هم خوبه.کلا اینکه یه فرزند قبل از خودت باشه خوبه ترجیحا برادر : )
اغلب همکلاسی ها و دوستام برخلاف من ، بچه ی اول نیستن.بعد هرچی که میشه میگن "آره به داداشم که گفتم ، گفت فلان" ، "اینجای درسو نمی فهمیدم ، داداشم واسم توضیحش داد" ، "داداشم میگه اگه فلان کارو کنید بهتره" ، "صبحها با داداشم میامهمینجا کارمیکنه/درس میخونه" ، "این درس رو داداشم قبلا پاس کرده و کتابشو داشتیمدیگه من نخریدمش" ، داداشم اینطور ، داداشم اونطور و.
از اون طرف هم وقتی ارتباطم با برادرهای خودم و خواهرکوچولوم نگاه میکنم میبینم خواهر بزرگتر داشتن هم بسی چیز خوبی ست : )

امروز از اون روزایی بود که یهویی دوباره دلم برادر بزرگتر خواست.

+ جا داره یادی کنیم از ۲۸ بهمن ، روز جهانی فرزندان اول خانواده

_نصیب نشه ، از این ویروس جدیدی که اومده گرفتم.چندروزه که حالم خیلی داغونه(تب،سرفه، عطسه،کوفتگی بدن)به حدی که فقط به اجبار سعی به حیات و زندگی دارم و دانشگاه میرمکه البته امروز به توصیه ی مادر و درنظر گرفتن سلامتِ بقیه ، بیخیال دانشگاه و عواقب غیبتم شدم.
طبق آمارِ برنامه یِ گام شمارِ رویِ گوشیم ، روزی بین ۲ تا ۳ هزار قدم راه میرم.دیروز پیاده رویم بیشتر بود ، شد ۴ هزار قدممنم خب حالم بد بود. تو دلم میگفتم خدایا سالم برسم،چیزیم نشه،غش نکنم یموقع!
بعد یادم اومد که یکی از چیزایی که دوست دارم تجربه کنم همین غش کردنه که البته تا حالا پیش نیومده.
دیگه وقتی می دیدم که مکان و موقعیت خوبه ، دعام تغییر پیدا میکرد به " خدایا اگه قراره غش کنم همینجا باشه!" که آخر بازم هیچی نشد!

_وقتی بعداز ۳‌ماه مامانبزرگ و بابابزرگ رو دیدم رو ابرها بودم.از وقتی اومدن اینجا دوباره سرفه هاشون شروع شد و به اندازه ی ۶ ماهی که از دود و دم دور بودن سرفه کردن.

+صحبت ها و نصیحت های رضاخانی و زمان شاهیِ بابا بزرگ عجب صفایی دارد

 : )

_میناکاری یکی از هنرهایی بود که دوست داشتم یادبگیرم اما تاحالا نشده بود و حالا شده.یه کاسه میناکاری کردم که کارش تقریبا تمام شده و باید بدمش کوره.از کوره که اومد ، عکس این دلبر ♡_♡ رو میذارم.

_"این عشقِ بی فرجام هم نوعی خودآزاریست؛میفهمی؟!"

(صرفاً یک مصرع شعر)

•صدای تیراندازی،مردمِ بی گناه،یه عده فرصت طلب،نامردی،درگیری،بی کفایتی و.  .

• این روزا بخاطر بالارفتن کرایه ها ، اتوبوس ها و مینی بوس های در دانشگاه و جاهای دیگه ، سریعتر از همیشه پر میشن.تازه علاوه بر اینکه کامل پر میشن ، راهروی وسطشون هم تقریبا پرِ آدمهای سر پا ایستاده میشه.من خودم کم پیش میاد که صندلی گیرم نیاد و سر پا بایستم اما الان تو این هفته بجز دو بار ، بقیه ی رفت و آمدها رو مجبور شدم سر پا بایستم.

×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×

سلام! امیدوارم حالِ خوبی داشته باشید!

[شاعری خسته ام از دستِ تو بیمار منم
راویِ چشمِ تو در این همه اشعار ، منم]

ما با خانواده ، دوستان و عزیزانمون و بیشترِ افرادی که دیدار میکنیم ، دست میدیم.حالا ممکنه این دست دادن برای نشون دادن علاقه و احترام باشه یا به طور فرمالیته باشه.
تو همین چند ثانیه دست دادن ، علاوه بر احساسات و امواجی که رد و بدل میشه ، به طور فیزیکی هم انتقالاتی هست.دست های ما مثل یه وسیله ی نقلیه برای میلیونها موجود زنده و غیرزنده عمل میکنن.
ما با دستهامون، به دنیای همدیگه ، کلی موجودِ زنده هدیه میدیم(⚠️خطر در کمین است) یموقع باعث نشیم که فردِ مقابلمون، یه چنین حالی پیداکنه:
[تو اگر می دانستی
که چه زخمی دارد
که چه دردی دارد
خنجر از دستِ عزیزان خوردن
از منِ خسته نمیپرسیدی
آه ای مَرد ؛ چرا تنهایی؟!] !!

فصل پاییز علاوه بر اینکه پادشاهِ فصلهاست و زیبایی های فراوان و چشم نوازی داره ، یسری مراقبت ها هم میطلبه تا بهتر بتونیم از دنیا تو این فصل قشنگ لذت ببریم.میزانِ رفت و آمدِ باکتریها و ویروسهای دوست داشتنی ، تو این فصل خیلی زیاده و باید مراقب باشیم پذیرا یا ناقل چه باکتریها و ویروسهایی میشیم. که یه دست شستنِ ساده خیلی تو این موضوع موثره : )
پس لطفا چندتا نکته رو رعایت کنیم:
اول: بعداز انجامِ هرکاری که می دونیم بهداشت دستهامون رو کم کرده ، دستهامون رو بشوریم.
دوم: صابون بزنیم! (صابونهای جامد تو مکانهای عمومی به انتشار آلودگی کمک میکنه .برای همین استفاده از صابون مایع بهتره)
سوم: یه دست شستنِ معمولی ، باید حداقل ۱۵ ثانیه طول بکشه(البته بعضی هم میگن حداقل ۱۰ ثانیه و بعضی میگن حداقل ۲۰ ثانیه)
وقتی صابون می ریزیم تو دستمون، شیرآب رو ببندیم و حین شستنِ دستها ، با خودمون بشماریم(هزارویک ، هزارو دو، هزاروسه ،.،هزاروپونزده) یا میشه به جای شمردن و استفاده ی مفیدتر از وقت ، ۱۰ تا صلوات بفرستیم یا یه آهنگ زمزمه کنیم و.خلاصه یجوری حواسمون به زمان باشه.
چهارم:بین انگشتها و پشتِ دست و زیر ناخن ها رو خوب بشوریم.
پنجم:در آخر با دستِ کفی شیر آب رو کفی کنیم و بعد بازش کنیم‌ و با آب خوب کفِ دستها و در آخر شیر آب رو بشوریم.

شاید به ظاهر وقت گیر یا سخت به نظر برسه اما باور کنید اصلاً زمان زیادی نمیبره و با چندبار مکلف کردنِ خودمون به درست دست شستن ، به انجامِ صحیحِ اون عادت میکنیم.
درنظر بگیرید اگه به واسطه ی همین بهداشتی نبودنِ دستها مریض بشیم ، حساب کنید یه دکتر رفتن و بیحالیِ ناشی از بیماری و دارو خوردن و . چه هزینه و زمانی میبره.پس این چند ثانیه وقت گذاشتن جای دوری نمیره و سودش اول به خودمون و بعد به اطرافیانمون میرسه.
خواهشاً اگر سرماخورده هستیم یا آنفولانزا گرفتیم ، رعایت کنیم و با دیگران دست ندیمباور کنید با دست ندادن ، محکوم به ۱۰۰ ضربه شلاق نمیشیم!! میشه خیلی راحت از دست دادن اجتناب کنیم و بگیم که سرماخورده هستیم.
[مرا ببخش اگر دوستت دارم و کاری از دستم برنمی آید!]
ما خیلی راحت میتونیم تو به دردسر افتادن های دیگران نقش داشته باشیم و خودمون هم ندونیم! شاید اون فردی که به وسیله ی دست دادن بیمار میشه هم متوجه نشه که به این طریق بیمار شده اما وقتی میتونیم خیلی ساده ، یه سری نکات ابتدایی رو رعایت کنیم و حواسمون جمع باشه ، چرا کاری کنیم که اثر منفی از خودمون به جا بذاریم؟!
[با رفتنِ خود سست کردی دست و پایم را
این دستمزدم بود؟ .کم دادی بهایم را !]
یادمون بمونه
" سلامتی عجله بردار نیست! "

#دست_در_دستِ_خطر_بود_و_نمیدانستم

پی نوشت: با دیدِ سلامتی به مفهوم شعر ها و متن های آبی رنگ نگاه کنید : )

×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×÷×

 مثلا

همین روزا

یهویی

طلبیده بشیم مشهد

مشهد که نه.

فقط حَرَم . . .فقط حَرَم. . . فقط حَرَم . . .

یعنی میشه؟!.

حرمِ امنِ تو کافیست هراسان شده را.

 به سرم غیر هوای تو تمنایی نیست

بطلب تا که فقط سیر نگاهت بکنم.

{السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع)}

بنظرم یکی از آفت های خیلی مهم زندگی (زندگی شخصی و زندگی کاری) ، اینه که آدم ها دچار روزمرگی و فرمالیته بشن.تو این حالت آدم اهدافش یادش میره ، نسبت به اطرافیان و وقایع دور و برش بی تفاوت میشه و دیگه خبری از احساس نیست.
اگه دقت کنیم این دچار شدن رو تو خیلی از آدمها میبینیم که مشکلات زیادی هم برای خودشون و جامعه ایجاد کرده .مسئولی که دچار روزمرگی میشه و دیگه "مسئولیتش" یادش میره و مثل یه ماشین صرفاً میره سرکار و یسری کار همیشگی رو انجام میده و برمیگرده . دکتری که دچار روزمرگی میشه و مثل یه ماشین میره مطب و با بی تفاوتی یسری مریض رو ویزیت میکنه و برمیگرده خونه.راننده ای که دچار روزمرگی میشه و مثل یه ربات هرروز یه تعداد مسافر میزنه و میره خونه و.
یا حتی مثلا دانشجویی که مثل هرروز با بی تفاوتی و یه تعداد غُر! میره دانشگاه و بر میگرده:d
درحالیکه اگه از این "دچاری" خودمونو خلاص کنیم ، کلی لحظه های مهم و خوب تو زندگیمون میبینیم که میتونن برای ما و آدم های دوروبرمون پر از تاثیر باشن.
اگه از روزمرگی و فرمالیته دور بشیم ، میتونیم معنی زندگی رو بفهمیم.

 درهمین راستا برای اینکه سعی کنم دچار روزمرگی نشم(هرچند که گاهی میشم) ، یه کارکوچیکی که میکنم اینه که چون بیشتر روزها از اتوبوس یا مشتقاتش استفاده میکنم ، اگه من نشسته باشم و کسی سرپا ایستاده باشه ، به بغل دستیم میگم یذره خودمونو جمع تر کنیم که جا باز بشه و یه نفر کنارمون بشینه.اصلا اول صبحی پراز حس خوب و البته حس پرس شدن میشم :))  D:

+دیروز خانواده باید میرفتن یه شهر دیگه(حدود ۱ و نیم ساعت راهه) .داداش کوچیکه(داداش دومی)حوصله ی رفتن نداشت گفت من میمونم خونه پیش فرشته.هرچی بهش گفتیم نرفت باهاشون.گفتم ببین من میخوام بشینم درس بخونماااا  گفت باشه منم میخوام کارای خودمو بکنم :|
آخرش موند خونه و تا ۱۱ شب تنها بودیم.به همین کتابی که الان جلوم بازه ، یه خط هم درس نخوندم :/
ازجمله فعالیت هایی که انجام دادیم این بود که شعرهایی که یادگرفته بود تمرین کردیم ، باهمدیگه کیک پختیم و انیمیشن "منِ نفرت انگیز" رو برای بار n ام نگاه کردیم :|

اون تیکه ای که از اون قلبها نداره،قلبش تو راهِ رسیدن به کیک بود اما طی یک تغییر مسیرِ ناگهانی ، خورده شد! توسط برادرعزیزم :/
وقتی داشتیم مایه(مایع؟) کیک رو آماده میکردیم ، داداشم خیلی دوست داشت ازش بخوره.هی من میگفتم نههه نپخته ست و فلان.موقعی که مایه ی کیک رو ریختم تو قالب که بذاریمش تو فر ، گوشیم زنگ خوردحین صحبت با گوشی یه لحظه چشمم خورد به برادر جان که داشت انگشتی که تا ته کرده بود تو قالب رو درمی اوورد و بعد با لذت و چشمانی پراز برق شیطنت، شروع به خوردن انگشت کیکیش کرد =_=

+بالاخره کتاب انسانِ ۲۵۰ ساله رو خریدم.

بنظرم یکی از آفت های خیلی مهم زندگی (زندگی شخصی و زندگی کاری) ، اینه که آدم ها دچار روزمرگی و فرمالیته بشن.تو این حالت آدم اهدافش یادش میره ، نسبت به اطرافیان و وقایع دور و برش بی تفاوت میشه و دیگه خبری از احساس نیست.
اگه دقت کنیم این دچار شدن رو تو خیلی از آدمها میبینیم که مشکلات زیادی هم برای خودشون و جامعه ایجاد کرده .مسئولی که دچار روزمرگی میشه و دیگه "مسئولیتش" یادش میره و مثل یه ماشین صرفاً میره سرکار و یسری کار همیشگی رو انجام میده و برمیگرده . دکتری که دچار روزمرگی میشه و مثل یه ماشین میره مطب و با بی تفاوتی یسری مریض رو ویزیت میکنه و برمیگرده خونه.راننده ای که دچار روزمرگی میشه و مثل یه ربات هرروز یه تعداد مسافر میزنه و میره خونه و.
یا حتی مثلا دانشجویی که مثل هرروز با بی تفاوتی و یه تعداد غُر! میره دانشگاه و بر میگرده:d
درحالیکه اگه از این "دچاری" خودمونو خلاص کنیم ، کلی لحظه های مهم و خوب تو زندگیمون میبینیم که میتونن برای ما و آدم های دوروبرمون پر از تاثیر باشن.
اگه از روزمرگی و فرمالیته دور بشیم ، میتونیم معنی زندگی رو بفهمیم.

+دیروز خانواده باید میرفتن یه شهر دیگه(حدود ۱ و نیم ساعت راهه) .داداش کوچیکه(داداش دومی)حوصله ی رفتن نداشت گفت من میمونم خونه پیش فرشته.هرچی بهش گفتیم نرفت باهاشون.گفتم ببین من میخوام بشینم درس بخونماااا  گفت باشه منم میخوام کارای خودمو بکنم :|
آخرش موند خونه و تا ۱۱ شب تنها بودیم.به همین کتابی که الان جلوم بازه ، یه خط هم درس نخوندم :/
ازجمله فعالیت هایی که انجام دادیم این بود که شعرهایی که یادگرفته بود تمرین کردیم ، باهمدیگه کیک پختیم و انیمیشن "منِ نفرت انگیز" رو برای بار n ام نگاه کردیم :|

اون تیکه ای که از اون قلبها نداره،قلبش تو راهِ رسیدن به کیک بود اما طی یک تغییر مسیرِ ناگهانی ، خورده شد! توسط برادرعزیزم :/
وقتی داشتیم مایه(مایع؟) کیک رو آماده میکردیم ، داداشم خیلی دوست داشت ازش بخوره.هی من میگفتم نههه نپخته ست و فلان.موقعی که مایه ی کیک رو ریختم تو قالب که بذاریمش تو فر ، گوشیم زنگ خوردحین صحبت با گوشی یه لحظه چشمم خورد به برادر جان که داشت انگشتی که تا ته کرده بود تو قالب رو درمی اوورد و بعد با لذت و چشمانی پراز برق شیطنت، شروع به خوردن انگشت کیکیش کرد =_=

+بالاخره کتاب انسانِ ۲۵۰ ساله رو خریدم.

"و افوض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد"

امروز یه امتحان مهم دارم

خدایا من درسمو خوندم.میدونم یه کم کاریهایی داشتم اما سعیمو کردم خوب بخونم‌.‌‌

بقیش رو به تو می سپارم.

امروز میتونه لحظه های خوبی داشته باشه و از اون روزای آفتابیِ بارونی باشه

بارونایی که فقط حس شدنین و دیده نمیشن

خدایا آفتابِ امروزم رو بارونی کن‌.آمین‌♡

+هم اکنون یه دختر گلِ در راه دانشگاه هستم که درسشو خونده،لباساشو اتو کرده،موهاشو بافته،استرس داره و ضربان قلبش تنده ، دیشب تا ۴:۴۵ بیدار بوده و بشدت خوابش میاد و خواسته و هدفش خوب دادنِ این امتحانه .

التماس دعا.

+دیشب تو زمان استراحتم، همینجوری خودِ وبمو باز کردم.دیدم دو نفر آنلاینن : )  خیلی انگیزه گرفتم و ذوق کردم مرررسی : )))

ولی لطفا دیگه سعی کنید شبها تا دیروقت از مانیتور و گوشی استفاده نکنید  اینجا اونقدر خاص و ارزشمند نیست که بخاطرش به چشماتون آسیب بزنیدراضی نیستم!  *_^

{بسم الله قاصمِ الجبّارین}

انا لله و انا الیه راجعون.به راستی چه زیبا به نمایش گذاشت از خدا بودن را.

و چه نابخردانه  #ترس خود را به نمایش گذاشتند

و افسوس

که در پریشان حالی و ناآرامی ابدی دست و پا میزنند.

دستشان باز شد آلوده به خون ، جانی ها

بی دوام است ولی خنده ی شیطانی ها

کم #علمدار ندادیم در این کرب و بلا

کم نبودند در این خاک ، #سلیمانی ها

جای هر قطره ی خون صد گل از این باغ شکفت

کِی جهان دیده از این گونه فراوانی ها

آرزو داشت به یارانِ شهیدش برسد

رفت پیوست به #حاج احمد و #طهرانی ها

#شعله شد خشم فروخورده ی ما از این داغ

کم مباد از سرشان سایه ی نادانی ها

برسانید به آنها که پشیمان نشوند

ثمری نیست در این دست پشیمانی ها

غیرت است اینکه همه پیر و جوان میبندند

#گره بر چکمه و #سربند به پیشانی ها

#انتقامش به خدا از #حججی #سختتر است

وای از #مشتِ گره کرده ی #ایرانی ها

راهی #قدس شده لشکرِ #آزادیِ #قدس

این خبر را برسانید به #سفیانی ها . . .

همینطور که میگذره ، بیشتر باورم نمیشه.

تاحالا نماز جمعه به این شلوغی تو عمرم ندیده بودم.و مردمی که بی مهابا اشک می ریختن و سوکانه گریه میکردند.

میدونین چی خیلی اذیت میکنه؟!

اینکه ما در #خوابِ ناز بودیم که او رفت. . .

سردارِ دلها شهادتت مبارک. . .

قسم بر پیکرِ پاکِ شهیدان ؛ پس از مالک ، علی تنها نخواهد ماند دیگر . . .

اون امتحانی که تو پست قبلی گفته بودم رو خوب دادماحتمالا نمره ی کامل رو بگیرم.

دوشنبه یه امتحان خیلیی مهمتر از اون داشتم که واقعا واسش زحمت کشیدم.قرار بود امتحان از ۱۰ صبح شروع بشه من از همون ساعت ۱۰ اونجا بودم تا اینکه ساعت ۵ عصر نوبت من شد که برم امتحان بدم :|و تو این ۷ ساعت انتظار ، ۱۰ بار مردم و زنده شدم.گاهی برای عوض شدن فضا یکم مسخره بازی میکردیم ولی همه نگران بودن و هیچکی حال و حوصله نداشت.حتی انقدر دست و پام یخ کرده بود که حال راه رفتن نداشتم و فقط کشون کشون رفتم نماز ظهر و عصر خوندم و برگشتنی هم ۱۰ دقیقه رفتم سر مزار شهدای گمنام.

نمره ی این امتحانم از ۱۹/۵ شد ۱۸/۵. قبول دارم که دوجا اشتباه داشتم و از نمره م راضیم.

از امتحان داشتیم با حدیث برمی گشتیم خونه که دیدیم دم در یه خانومی نشسته رو زمین و با لحن سوکی اصرار داره بهش پول بدیم.یکم نگاه کردم دیدم یه بچه ی ۳، ۴ ساله هم کنارش رو زمین خوابه و یه پتوی نازک روشه.و این دقیقا خط قرمز منهبچه!

تصورکنید هوا سرده ، یه بچه ی لاغر و نحیف و احتمالا گرسنه رو زمین خوابیده با یه پتوی نازک.و پدر و مادری که این بچه اندازه ی یه دوتومنی که مردم بهشون بدن براشون اهمیت داره.اونروز انقدر از لحاظ جسمی و روحی خسته شده بودم که با دیدن این بچه همینطور بی اختیار اشکام میومد.عمیقاً دوست داشتم همونجا بچه رو بغل کنم و باخودم ببرمش.

خیلی فکرکردیم که برای این بچه چکارکنیمآخرش ته کاری که از دستمون برمیومد این بود که حدیث یه کم گردو و مغز تو کیفش داشت منم رفتم دوتا کیک و آبمیوه خریدم و دادیم بهشون.

بعدشم به مقصد خونه هامون سوار اتوبوس شدیم.انقدر فکرمون درگیر شده بود که آخر تصمیم گرفتیم زنگ بزنیم اورژانس اجتماعی (۱۲۳) و گزارش بدیم.چندبار زنگ زدیم و موقع صحبت با کارشناسهاشون که میشد تلفنو قطع میکردن :/

و اون بچه و دنیاش همونطور موند . . .

راستی چندتا بچه دیگه شبیهش هست؟!!!

بالاخره رسیدم خونه.و از وقتی گرمای خونه رو حس کردم یخ بستم برای اون فرشته ی مونده تو سرما.برای زبریِ جای قدمهاش و خشونتِ دنیاش.

تو فکر امتحانِ فرداش(یعنی سه شنبه) بودم که خانواده یادآوری کردن امشب نوبت دکتر دارم.و من یادم اومد که به کل نوبتمو یادم رفته بود.دیگه ظرفیتم تکمیل بودشایدم حتی مازاد بر ظرفیتم بود.اما باید میرفتم

بعداز دکتر دو سه ساعت خوابیدم و بعدش بیدار شدم برای امتحان سه شنبه بخونم.که بیشتر از دو ساعت کشش بیدار موندن و درس خوندن نداشتم(تا ۵ صبح بیدارموندم) از اونورم ۹ صبح رفتم دانشگاه و با امتحانی بس بیرحمانه مواجه شدیم.و بعداز امتحان با حالی داغونتر برگشتم خونه.الان فقط آرزو دارم نمره م حداقل ۱۳ ، ۱۴ بشه.

بعداز دو وعده غذا نخوردن داشتم غذا میخوردم که گوشیم زنگ زد و شماره هم ناشناس بود.احتمال میدادم حدیث باشه که اندازه ی موهای سرش شماره داره.همینطور که آماده بودم بهش بگم "بازم شماره ی جدید؟!!" ، جواب دادم و دیدم یه نفر از دانشگاه تماس گرفته و گفت دوست داری بری دیدار رهبری؟

و اون لحظه که اینو شنیدم زمان ایستاد.بعداز کمی سکوت با بُهت گفتم آره اما باید اجازه بگیرمو نتیجه این شد که ده دقیقه دیگه تماس بگیرم و نتیجه رو بگم.به طور فشرده با خانواده صحبت کردم و اجازه دادن و اطلاع دادم و اسمم تو لیست نوشته شد.ولی نیم ساعت بعدش خبر دادن که دیدار برای پرستارهاست و اشتباهی به من زنگ زدن :/

ولی خب همین تماس اشتباهیم واسم شیرین بود.خیلی شیرین.

+میلاد حضرت زینب (س) و روز پرستار مبارک باشه : )

__________________________________

++برای چنین بچه هایی راه حلی ندارید؟

وای بر ما

ننگ بر ما

اگر بخواهیم با خونِ سردار معامله کنیم.‌ . .

 

+سردارِ دلها ؛ چه داشتی در وجودت ، جریان چیست که اقتدار و آرامش و جوانمردیِ نگاهت

حتی در عکسها ، چنان در عمقِ جان و دل نفوذ میکند و پر حرارت است که یخِ هر چشمی را آب میکند.

 

+الان وقت بلند شدنه.وقت عهد بستن و رفتن تو میدون جنگ.

همه ی ما باید لباس رزم بپوشیم.نه فقط برای جنگ نظامی،بلکه تو هر زمینه ای که تخصص و توانمندی داریم.در راستای اهداف مقدسی که سردارِ اسطوره مون براشون تلاش میکرد.

#این_عَلَم_زمین_نمی افتد . . .

 

الله اکبر

ویروس تبخال تو عصب مخفی میشه و هر موقع که سیستم ایمنی بدن ضعیف بشه ، خودشو نشون میده و رو زخم آدمی که بخاطر شرایط روحی یا جسمی بد ، سیستم ایمنیش ضعیف شده نمک میپاشه‌‌‌.

بعضی آدما هم دقیقا همین شکلین.موقعی که شرایط خودش به اندازه ی کافی بد و ناراحت کننده و تنش زا هست ، هی قضیه رو داغ و داغتر میکنن و از موقعیت استفاده میکنن و چیزهای کاملا بی ربط رو به هم ربط میدن.
خودشون یک ذره احساس مسئولیت دربرابر خودشون و جامعه شون ندارن و تو مدیریت زندگی فردیشون موندن اما دائماً خودشونو منتقد وقایع زمین و زمان نشون میدن و تحلیل های استراتژیک ی و مدیریتیشون هم گوش فلک رو کر کرده.

تو روزایی که مردم داغدار عزیزانشون هستن و همیجوریش هرروز با یه شوک جدید مواجه میشیم ،
الان که مشخص شده خودمون هواپیما رو زدیم ، واقعا احساس میشه که بعضیا از شادی رو پا بند نیستن.
کسایی که چند ساله برای هییییچ حادثه ی انسانی یا طبیعی نه تنها مرهم نبودن و اقدام مفیدی از خودشون نشون ندادن بلکه حتی خم هم به ابرو نیووردن و ری اکشنی نشون ندادن و به قول یکی از بچه ها ، به هیچ کجاشون هم نبوده ، الان شدن دغدغه مند و ناراحت و دائم جملات فلسفی میگن و هرچی قیمه هست رو میریزن تو ماستا.
باز خوبه بین این همه نامردِ کفتار صفت چه داخلی چه خارجی ، ینفر پیداشد که اونقدر "مرد" باشه که بیاد بخاطر چیزی که تقصیر خودش نیست عذر بخواد و بگه تقصیر ما بوده و گردن ما از مو نازکتر.
نگید بعداز چندروز مجبور شد بگه و فلان ؛ همونطور که مستحضرید ، بساط تکذیب و انکار و به رو نیووردن بین مسئولین عزیز ، پهنه(تا دلمون بخواد میشه به طور مستند ثابت کرد) اما اینکه یه مسئول اونم به این مهمی مثل ایشون خیلی صریح اشتباه رو قبول کنه و عذرخواهی کنه ، رویداد کمیابیه.

_وقتی حرف از بصیرت و دشمن و اتاق فکر و صهیونیست و نفوذ و امثالهم میشه ، نه نشون دهنده ی جنگ طلبیه نه توهمِ دشمن داشتن.اما چه کنیم که فقط گذر زمان میتونه اهمین خیلی چیزا رو به خیلی از آدمای ظاهربین ثابت کنه.

_(قسمتهایی از این پاراگراف کپی شده)
فعلا وقت برای انکار این موضوع هست که اون فیلمِ اولی که از سقوط هواپیما منتشر شد ، بسیار فرصت طلبانه ، با زاویه ی خوب و بدون هیچ هول شدن و استرس گرفته شده و اولین منتشر کننده ش ، نریمان غریب (از عوامل شبکه ی من و تو و ایران اینترنشنال(شبکه ی سعودی) ) بود و کمتر از یه ساعت هم برای اولین بار تو رویترز منتشر شده و رویترز هم صحت رو تائید کنه.!
گذر زمان پرده ها رو برمیداره.

_(کپی شده، ازصحتش مطمئن نیستم) با توجه به آمریکایی بودن هواپیمای بوئینگ ، تغییر در کد شناسایی هواپیما از نوع مسافربری به جنگنده و همچنین اختلال در مسیریابی و القای مسیر مجازی و تغییر مختصاتGPSتوسط ارتش آمریکا موجب هدف قرارگرفتن این هواپیما شده.

______________________

+بین درگیری های زندگی و با این اتفاقات پیش اومده ، حجم کار و شوک و ناراحتی زیاده اما نمیدونم این چه حسیه که انگار "باید" پست بذارم و چند خط بنویسم.
میخواستم درباره ی اینکه برخلاف بعضی پستهام واقعا زیاد خوشم نمیاد از ت و حرفای ی بنویسم اما دیدم خسته م و الان تو ذهنم کلی اصطلاح تخصصی درسی با امورات زندگی و با هواپیما و سردار و دشمن و اینا باهم قاطی شده و کشش نوشتن ندارم.در این حد بگم که نظرم اینه که وظیفه ی هر آدمیه که  بخاطر زندگی شخصی و اجتماعیش تا یه جایی وارد ت بشه
______________________
_سلیمانی ها دارد این خا‌ک
______________________
______________________
++"تو" هم دلتنگی؟!
مثل من.؟!

این روزا پر از حس دلتنگیم. دلتنگ مامانبزرگ، F&F ، دوستای مجازی ، وبم و کلا دلتنگ!

a bout my grand mom:
دلتنگی برای مورد اول خیلی شدیده.تو این یه سالی که ازاینجا نقل مکان کردن به یه شهر آروم و کوچیک و خوش آب و هوا ، فقط دوبار تونستیم بریم خونشون که آخرین دفعه ، مرداد ماه بود ازاونموقع هم فقط دوبار اونا اومدن خونمون و چون زمان بودنشون تقسیم کرده بودن سهم ما فقط یه نصف روز بود.وقتی هم میان نوه ها میچسبن بهشون و نتیجه اینکه همون نصف روز هم که میومدن خونمون ، نوه ها هم میومدن و بعدشم کم کم مامان باباهاشون میومدن و عملا یه مهمونی میشد که یه مامان بزرگ بابابزرگی هم داشت.حالا این خیلیم خوبه.مسئله اینه که دیگه فرصت زیادی برای حرف زدن باهاشون پیش نمیومد و برای مایی ‌که دیر به دیر میبینمشون حس دلتنگیمون نمیشد.فرض کنید ۱۰ تا نوه ی غیرعاقل(از صفر تا ۸ سال) بخوان یکی یکی برای مامانبزرگ حرف بزنن ، شعر بخونن و چیزایی که یادگرفتن تعریف کنن و از کنارش ت نخورن اصلا حق نوه ی ارشد! به چشم میاد؟!! تازه اونا هرچندوقت یه بار میرن شهر مامانبزرگ اینا و بهشون سر میزنن و هروقت میان نوه های عاقل(از ۸ تا ۱۴ سال) خاطرات اونجا بودنشون و کارایی که کردن تعریف میکنن . . .مثلا تو یه بازه ای هرکس میرفت خونشون از درختاشون کلی سیب و آلوچه(گوجه سبز) و گردو میچید .ما هم با حسرت فقط شنونده بودیمیه بار به شوخی بهشون گفتم برای ما هم بذاریدااا.دیگه مامانبزرگ به زووور ۴ تا سیب رو بالاترین نقطه ی درخت واسمون نگه داشته بود و نذاشته بود کسی به اونا دست بزنه که وقتی رفتیم ما اونا رو بچینیم!
حس و حال خونه ی مامانبزرگ وصف نشدنیه.اون پتوها و لحاف تشکهای قدیمیِ سنگییین که خستگی رو از تن هر آدمی بیرون میکنن .کلوچه های همیشه رو میز که عصرها با چایی میخوریم.صبح بیدار شدن ها با صدای چرخ خیاطی بابا بزرگ.همیشه رادیو گوش بزرگ تو آشپزخونه که باعث میشه خبرها رو زودتر از ما داشته باشه!. اونجا ساعت ۸ و نیم صبح بیدار شدن یعنی خیلی دیر و تا ظهر خواب بودن!.سالاد شیرازی های سر سفره ی ناهار.بشقابهای ملامین و استیل.شربت های همیشگیِ نعنا یا گلاب.کمد رختخوابها، جایی که همه ی نوه ها خاطرات های جذابی باهاش دارن.آب بازی های تو حیاط.ظرف شستن های بی پایان!.ممنوع بودن سروصدا موقع بعداز ظهر که بابا بزرگ خوابه و با اینکه همیشه یه بالشت رو گوشش میذاره ، آخرش وقتی بیدار شد میگه چقدررر سر و صدا میکنید[لبخند] .مامانبزرگ که راهکار هر دردی رو چرب کردن میدونه .
هعییییی.خیلی دلم تنگشونه.پریشب تلفنی باهاشون حرف زدم.گفتم مامانبزرگ حالا اگه گوشی لمسی داشتی تصویری حرف میزدیم
مثل همیشه با خنده گفت نه با دکمه ای خودم راحتترم[لبخند]

a bout F&F :
دو تا دوست صمیمیم هستن که از راهنمایی با هم دوستیم.نقاط اختلافمون از نقاط اشتراکمون بیشتره ، رشته و دانشگاه و اعتقادات و طرز زندگیمون باهم متفاوته ، سالی یکی دوبار همدیگه رو میبینیم! و با وجود اینکه هرکدوم دوستای دیگه ای داریم ، به دلایلی که برای خودمون هم ناشناخته ست این دوستیمون از پایداری و درک عجیبی برخورداره و معتقدیم بهترین کسایی هستیم که همدیگه رو می فهمیم.معتقدیم زمین و زمان همه ی تلاششو به کار میبره تا همون سالی یکی دوبار هم ما با هم بیرون نریم.از جمله اینکه هرموقع با کلی دنگ و فنگ قرار گذاشتیم یه کار غیرمنتظره برای یکیمون پیش اومده ، آب و هوا آلوده شده ، بارون شدید اومده یا برای یکی سفر بدون برنامه پیش اومده یا به طور کل یه چیزی میشه که قرارمون بهم بخوره.
به علاوه ی اینکه وقتی داریم برنامه میچینیم نظراتمون درمورد محل قرار گذاشتن هم با هم تفاوت زیادی داره :/ یعنی ما هر موقع با موفقیت میریم سر قرار و همدیگه رو میبینیم اشک شوق تو چشمامون حلقه میزنه! مورد داشتیم همین بار آخر که همدیگه رو دیدیم و بنظر خودمون"بالاخره موفق شدیم" در همون حین ، زله اومد!! البته خفیف بود ولی خب.
ماه گذشته تولد هردوتاشون بود.دیگه به همون تبریک مجازی اکتفا کردم و گفتیم همینجوری شرایط و اوضاع جامعه مساعد نیست ما برنامه ی بیرون رفتن هم بذاریم دیگه معلوم نیست چه مصیبتی پیش میاد ! :|

a bout my blog:
اعتراف میکنم از روزی که وبلاگ زدم ، چندبار نظرم درمورد اهداف و دلیل نوشتنم تغییر کردهحالا این موضوع رو باز نمیکنم.ولی فکرکنم تنها عقیده ای که از اون اول تا الان با وجود وسوسه های زیاد ثابت مونده و دربرابر تغییرش مقاومت کردم ، اینه که از رشته و کارم حرفی نزنم.همینجوریش بخش زیادی از زندگی روحی و مادیم رو درگیر کرده ، اینجا خواستم تمرین کنم که به ابعاد دیگه ی زندگیم نگاه کنم و ازاینکه این رشته تمامِ من باشه و فقط به درسم محدود باشم و برای اطرافیانم با رشته م شناخته شده باشم خارج بشم.و یکم بقیه ی خودم رو ببینم و ببینم این "خودم" بدون درس و رشته ای که بسیار بهش علاقه منده ، چه حرفی برای گفتن داره.
تو خانواده و فامیل (اگه فامیل رو به عمو عمه دایی و خاله ی نداشته و فرزندانشون محدود کنیم) تا الان کسی رو نداشتیم که وارد اینجور رشته ها شده باشه و اکثرا مهندسی یا رشته های حوزه ی ریاضی و انسانی خوندن و بعضاً دیده میشه تعصب خاصی رو مهندسی دارن.و نمیدونم چه جهش ژنتیکی ای رخ داد که من به علوم تجربی علی الخصوص این دسته از رشته ها علاقه مند(اونم به طرز شدید) شدم.الان مثلا عمده ی صحبتهام با فامیل درمورد رشته م و یا سوالات درمانیشونه.نه اینکه فکر کنید پزشک هستم ها.نه! ولی انتظار دارن چون تو حیطه ی درمانم ، انواع مشکلات و درمانها درهرررر موردی که باشن رو پاسخگو باشم وگرنه "پس این درسایی که میخونین چیَن؟!" (البته اینطوری نمیگن ولی مضمون حرفشون همینه) حالا هی توضیح بده که به جان خودم من تخصصم چیز دیگه ایه :|
یا مثلا مامانبزرگام هربار که میبینمشون معمولا میپرسن دیگه چی یاد گرفتی؟! [لبخند] (و یا ازاین دست سوالاتچون بعضی وقتا براشون خاطره ای چیزی تعریف میکنم)
خلاصه چون مخالفم با اینکه جدیداً این موضوع خیلی پررنگ شده که تو جامعه براساس رشته ، آدمها جایگاه پیدا میکنن و رشته ها تو تعاملات تاثیر پیداکرده ، سعی کردم این روند رو تو روابط مجازیم درپیش بگیرم.(حالا فکر نکنید رشته ی خیلی شاخی میخونم!)
(برگردیم به بحث اصلی یعنی دلتنگی برای وب! )با این تفاسیر ، خیلی چیزا و اتفاقات زندگیم رو نمینویسم ولی همون چند خط پستهایی که مینویسم یه حس خوبی بهم میده و دوست دارم تندتر پست بذارم و هر موقع زیاد فاصله می افته دلم تنگ میشه.! انگار یه پناهگاه اَمنه.به خصوص اینکه اسمش(آفتابِ بارانی) تو هرروزم جاریه.

a bout my virtual friends:
دو هفته ست که بخاطر مشغله های خانوادگی و شخصی هیچ پستی (بجز دو سه تا) رو نخوندمو دوست دارم یه فرصت گیر بیارم که بشینم با حوصله همه رو بخونم.دلم برای صحبت کردن حتی درحد یه سلام احوال پرسی با دوستای مجازیم تنگ شده.به یادشونم منتها گذاشته م یه وقتی باشه که بتونم قشنگ حرف بزنم نه اینکه مجبور بشم امروز یه کامنت بدم ، پس فردا یه کامنت دیگه در ادامه ی کامنت امروز :/ چون اینجوری هم شرمنده ی طرف مقابلم میشم هم اینکه حس خوبی نداره.


دیدین یه وقتایی آدم کلی حرف داره ولی هرچی بگه ، نمیتونه حق مطلب رو ادا کنه؟!.‌‌هرچی میگرده نمیتونه حرفاشو تو کلمه ها جا بده؟!نیاز داره یه نفر شنونده باشه و شروع کنه براش از هر دری حرف بزنه؟!الان دقیقا همون شکلیم.

+برای این حالم
هرچه بازجویی کنی ،
 تنها یک جواب دارم ؛
چون "دلتنگم" . . .

مینا: (درحال غر زدن)چه غلطی کردیم خداحالا چه خاکی بریزیم تو سرمون؟! بابا دیگه نمیکشم
من:(بعداز یه آه سوک!)باید یه خاکی بریزیم.کاش اینبار آدم باشه درست امتحان بگیرهحالا اینا هیچیمینا دوروزه نخوابیدییییم
(پاهامو تو بغلم میگیرم و کتابو میذارم روشون)یکی دیگه از شرطهای ازدواجم میدونی چیه؟
مینا:(درحالیکه دراز میکشه) عه بازم شرطهای ازدواجت : ))) نه نمیدونمبگو؟
من: هیچم خنده ندارنتو نمیدونی این مسائلی که من شرطشون کردم چقدر اساسین و تو زندگی مشترک چقدر تاثیر دارن!
مینا:آها بله بله! اینکه اون بدبخت کمتر یا مساوی تو شکلات دوست داشته باشه و گرمایی باشه و به سرمای خونه اعتراض نداشته باشه معیارهای اساسی ای هستن اصن برجام بخاطر درنظر نگرفتن این ملاکها شکست خورد! D:
من:(درحالیکه سعی ناموفق بر نخندیدن دارم)مسخره کن مینا خانووومفردا با ترس و لرز نیای بگی وااای فرشته برام خواستگار اومده من همه ی حرفام یادم رفته دوتا از ملاکاتو بگو بهش بگم
مینا: o_O مگه عقلمو از دست دادممممم اگه از این حرفای تو بهش بگم که همون موقع میذاره میررررهتو هم اون طلبه ای که خواستگارت بود بخاطر همین خل بازیت گذاشت رفت رشته و کارت بهونه بود : )))
من:کسی که نتونه معیار شکلات رو متوجه بشه همون بهتر که بره:/ بعدشم اون طلبه هه فقط زنگ زده بودن خونمونحرف که نزدیم که ملاکامو بفهمه
مینا: همون دیگه.ا تو کار استخاره ن اینم برای تو استخاره کرده خدا هم میدونسته چه "فرشته ای هستی"(اصلِ کلمه ی گفته شده، توسط نویسنده تغییر یافت!) جواب استخارشو بد اوورده
من: اصن دیگه بات حرف نمیزنمپاشم برم نمازمو بخونم(درحال بلند شدن )
دو سه قدم رفتم که مینا داد زد: فرشته
برگشتم نگاهش کردم
گفت آخرش شرطتو نگفتی
بگوش میخوام انرژی پیداکنم برای درس خوندن : )))
من: (یه نگاه عاقل اندر سفیهانه بهش انداختم و همزمان خندم گرفت) اول اینکه درمورد ملاکهای من درست حرف بزن
دوم اینکه شرط جدیدم اینه که من باااااید در روز ۸ ساعت کامل بخوابماگه یموقع هم خوابم میومد کاری به شرایط ندارم باید بخوابم
مینا: وااای گفتییییییی.من این شرطو تو عقدنامه م مینویسم

:/

من:(خنده+ دوسه قدم دیگه سمت جامُهری رفتم)

مینا:فرشته

من:بله؟؟؟ ( برگشتم نگاهش کردم)

مینا: التماس دعاخوب نماز بخون بلکه خدا دیوونگیت رو ندیدبگیره یکم تو امتحان کمکمون کرد

من:  :| :/

_گفتگوی دو عدد خسته ی دوروز نخوابیده در زیر فشار کار و امتحان و زندگی_دو ساعت مانده به شروع امتحان
+ادامه دارد!

._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._.

یادتونه یبار نوشته بودم میناکاری یادگرفتم و یه کاسه کارکردم و قراره بدمش کوره؟!

خب هنوز ندادمش!

یادتونه گفته بودم داداشم خیلی نسبت به من حساسه و هرکاری من کردم اونم میخواد انجام بده و اینا؟!

الان یه بشقاب میناکاری کرده :|البته از یه جایی به بعد دید خیلی حوصله و زمان میخواد داد به من که بقیشو انجام بدم ولی خب نظر میداد و کلا به اسم اونه.

این عکسش:

منم دیگه ازبس سرعتم بالاست!

ظرف سفالی برای سفره هفت سین خریدم که روشون میناکاری کنم

انشاءالله اینا و اون کاسه ی مظلوم رو باهم میدم کوره.

._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._.

+

گر برود جان ما در طلب وصل دوست

حیف نباشد که دوست دوست‌تر از جان ماست

.

.

هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب

عهد فرامش کند مدعی بی‌وفاست.!

_سعدی

._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._.

دوره اختصاصی آموزش همگانی ویروس کرونا
در سامانه آموزش آنلاین سازمان نظام پزشکی به این آدرس :
 corona.irimc.org
 با مراجعه به این سامانه و استفاده از محتوای ویدئویی و رایگان بارگذاری شده، هم خود نسبت به این بیماری آگاه شوید و هم دیگران را مطلع کنید.
#بسیج_ملی_مبارزه_با_کرونا

۱》این روزا من و یکی از همکلاسیهام از طرف هلال احمر میریم برای آموزش به مردموخب هم من و هم خانم همکلاسی تجربه ی این مدلی تاحالا نداشتیم
و برخلاف تصورمون ، هم شرایط محیطی و هم صحبت با هر قشری از مردم و با هر نوع برخوردی ، یکی دو روز اول خیلی زیاد سخت بود.
اما کم کم به خودمون مسلط شدیم و به سختی هاش عادت کردیم .
یه لحظه های شیرینی دیدم که بنظرم به هم ی سختی کشیدن ها ارزید.
برعکس
یه لحظه هایی بود که یک لحظه بود و تمام اما ما رو به اندازه ی یک قرن باخودمون تنها گذاشت .
یکی دو روزِ اول ، گاهی با خودم میگفتم چه سوژه های خوبی برای نوشتن هست
اما کم کم دیدم نمیتونم یه آدمِ در به در دنبال یه دارو رو سوژه ی نوشتن کنم
دیدم نمیتونم از آدمی بنویسم که راننده تاکسیه و چندسالِ آسم داره و این روزا سهمِ ماسکش تو یه انبار درکنار صدهاهزار ماسکِ دیگه احتکار شده و با کلی امید خیال کرد ما ماسک و دستکش توزیع میکنیم.و کاری که از دست ما بر اومد فقط فروریختنِ سلول به سلولِ وجودمون برای نگاه ناامیدش شد
حتی نوشتنش هم سخته چه برسه به دیدنِ آدمهایی که هنوز تو باغ نیستن یا بهتر بگم ؛ نمیخوان باشن! و حتی یه بهداشتِ معمول همیشگی رو هم رعایت نمیکنن و ازاونور هم ادعاهاشون سر به فلک کشیده.و همینطور آدمهایی که از مهمونی ها و چشم رو هم چشمی های خریدها و تغییر دکوراسیون های عیدشون برای یک سال نمیتونن بگذرن
دیدم دروغ گفتن و سوء استفاده ی یه عده از این شرایط اونقدر ناراحت کننده و قابل تامَله که من نمیتونم چیزی درموردش بنویسم.
چی بنویسم درمورد آدمهایی که بخاطر این اوضاعِ نابساما اعصابِ خط خطیشون رو سر ما خالی میکردن و البته حق هم داشتن.
تو این چند روزی که رفتیم ، با سه‌مورد کرونایی‌ صحبت کردیم و من تازه تونستم کمی شرای دکتر و پرستارهایی که الان تو بیمارستان ها مشغول خدمت و مبارزه هستن رو درک کنم.

تو این روزها گاهی اوقات هم با بچه های علوم پزشکی از طرف بسیج میریم بسته بندی الکل. اونقدر کار میکنیم که دیگه یه چیزی تموم میشه و دیگه نمیشه کار کرد.از تمام شدن لیبل هایی که رو بطری ها میزنیم تا تمام شدنِ الکلِ خطِ تولید.!
شاید تعدادمون اونقدر زیاد نباشهو به لطف ماسکهای رو صورتمون ، از همه فقط دوتا چشم مشخصه اما تو این چشم ها ، عجیب علاقه و امید و شور دیده میشه.

و البته نتیجه ی ساعت ۶، ۷ صبح بیدار شدن و تحمل دوری راه ها و استرس و نگرانی و گردن درد گرفتن و با این شرایط ، داوطلبانه و بدون حقوق کار کردن! و طی کردنِ مراحل ضدعفونی وقتی به خونه میرسم همین میشه که تو دو هفته از وزن ۵۳ به ۵۰ میرسم! : )

۲》دیشب مهمون برنامه ی دورهمی ، دکتر عبدالجلیل کلانتر هرمزی بود‌.برای اولین بار موقعی که دبیرستان بودم ، اسم ایشونو شنیدم و فهمیدم چه "انسانیه" .احساس میکنم همچین آدمهایی به تعریفِ واقعیِ خیلی از کلمات در فکر و عمل رسیدن.
(تفاوت سطح مهمان ها هم که موج میزنه!)

۳》چندماهی میشه که دوباره اینستاگرام نصب کردمو از همون چندماه پیش هم مثل بار قبل که داشتمش ناراضی ام و هی میام حذفش کنم اما هربار فقط به خاطر دلایلی اینکارو نمیکنم(آرزومه یه بار اشتباهی دستم بخوره روش حذف بشه!) دیگه هم جذابیت خاصی واسم نداره و هفته ای یکی دوبار سر میزنم بهش.‌‌‌
آقا یه فاجعه ای پیش اومده که زبانم قاصره از گفتنش! چندروز پیش بعد از چندماه فالو کردن و صحبت کردن با یه نفر ، فهمیدم اشتباهی گرفتم!! :/ درواقع یه پیج اشتباهی رو به جای پیج یه نفر فالو کرده بودم (اونم دنبالم کرده بود) و دو سه بار تو دایرکت با هم حرف زدیم و حتی همون اول که برای بار اول بهش پیام داده بودم کامل خودمو معرفی کرده بودم =_= بزرگوار هم هیچ وقت به روش نیوورده بود که اشتباه گرفتم! یعنی وقتی پیام معرفیم رو دوباره میخوندم دوست داشتم سر به بیابون بذارم =_= تفاوت آیدی این بزرگوار با آیدی شخص اصلی این بود که همون بود ولی بین حروفش نقطه گذاشته بود‌‌هیچ وقت هم پستی هم نذاشت.بیوش هم یه جوری بود که به اون شخص اصلی میشد بخوره :|
هیچی دیگه درجا بلاکش کردم :/ اصلا از اینکه جواب پیامام رو میداد در تعجبم =_= حتی بیارم خودش سرصحبت رو باز کرد =_=
هنوزم نمیخوام این داستان ناجوانمردانه رو باور کنم :(

۴》پیشنهادِ دیدن برنامه ی عصر از شبکه ی افق با حضور دکتر کرمی درمورد کرونا و جنگ بیولوژیکی.چهارشنبه ۹۸/۱۲/۲۱(لینکش هم اگه شد فردا اضافه میکنم)

الان که شروع این پست رو مینویسم ، ساعت ۳ و ۵۰ دقیقه ی بامدادِ یکمِ فروردین ماهه و کمتر از۴ ساعت دیگه به شروع سال جدید مونده.
شیرینی نخودچی های جانم تو فر دارن میپزن و کلی دعا بدرقه ی راهشون کردم تا خوب بشن ، سفره ی هفت سینمون رو چیدم و تخم مرغ هایی که داداش کوچیکه و خواهرکوچولوم رنگ کردن به سفره روح بخشیدهاحساس میکنم یه چیزی کمهیه بار دیگه سین های سفره رو چک میکنم
خب سبزه نیست
نه یه چیز دیگه؟
خب ماهی هامون هم واقعی نیستن! راستش تنگ ماهی رو پراز آب کردم و دوتا ماهی اسباب بازی کوچیک که از قبل داشتیم گذاشتم توشتا از بیرون ماهیِ احتمالا مریض نخریم.
چشمم میره سمت سین هشتم.جات خیلی خالیه سردار.آخه یه عکس چقدر میتونه زنده باشه؟! کدوم عکس به این اندازه با آدم حرف میزنه؟! با چه منطقی اشکهای یه ملت بی اراده میریزه برای یه آدمی که خیلیا از نزدیک ندیدنش و حتی اخبارش هم اونقدر پیگیری نمیکردن؟!
سردار؛ وقتی عکست تا عمق جان نفوذ میکنه و با آدم حرف میزنه پس حتما تو هم میتونی حرف منو بشنوی
میشه امسال برام دعا کنی؟!
امسال ، سرِ سفره ی هفت سین،درست همون لحظه که میخونیم "حول حالنا الی احسن الحال" میشه برای برآورده شدنِ حاجتِ دلم دعا کنی؟!

میرم فر رو خاموش میکنم و یه لحظه با خودم میگم:راستی از کجا باید بفهمم شیرینی نخودچی ها پختن یا هنوز جا دارن؟!
جوابی برای سوالم نمیدونمیکم نگاهشون میکنم و طبق مشاهدات بالینی براشون تجویز میکنم دودقیقه دیگه به پختن ادامه بدن
دوباره غرق فکرکردن به نود و هشتِ گذشته و کارنامه ای که از این سال دارم میشم.سال ۹۸ با همه ی بدی ها و تلخی هاش اما اتفاقات خوبی هم داشتتا یه حدی راضیم از عملکردهام. . و دستاوردهام رو دوست دارمامسال وقت تلف شده و به بطالت گذشته م کم بود.خداروشکر.
اما حالِ کلی امسال ، سخت و اذیت کننده بود.غم هاش از شادیهاش بیشتر بود
با این حال از یه چیزی مطمئنم
اونم اینکه با این همه سختی اما حس و حال امسالم با سالای قبل فرق میکنهدوستش دارم و امیدوارم ادامه پیداکنه باید بیشتر روش کار کنم.
شیرینی ها پختن و روشون یه سبد میذارم تا خنک بشن و صبح بچینمشون تو ظرف.
همه ی چراغ های خونه بجز آشپزخونه خاموشن.خیلی خستم و برای اینکه برای تحویل سال خواب نمونم ، رختخوابم رو میارم تو پذیرایی پهن میکنمداداشم هم که تا الان بیدار مونده همین کار رو به تبعیت از من انجام میده.یبار دیگه با حرص بهش تاکید میکنم که جون هرکی دوست داری صبح برای عید که صدات میزنم بیدارشو! میگه باشولی خودت خواب نمونیاا
دراز میکشم و انقدر چشمام خوابالودن که بعید میدونم اگه خوابیدم بتونم یکم دیگه بیدار بشم.تصمیم میگیرم بیدار بمونم
ولی مگه میتونممم؟؟!!حتی کشش مطلب خوندن ندارم.
به زور خودمو تا اذان بیدار نگه میدارم
نمازمو میخونم و با اینکه بشدت خوابم میاد ولی یه ذوقی وادارم میکنه بُرُس موهام و گیره ای که میخوام رو بیارم بذارم پیش رختخوابم تا صبح زحمتم کمتر بشه :| (نخندید خیلی خوابم میومد : )) )
و میخوابم بالاخره.!
ساعت ۷ و پنج دقیقه ی صبح یهو از خواب پریدم و درحالیکه داشتم داد میزدم بیدار شییییید عید شدددد اول از همه تو همون رختخواب ، موهامو شونه کردم و با گیره ی مورد نظر بستمشون!به زور از گرمی پتو جدا شدم و دست و صورتمو شستم و یبار دیگه همه رو صدا کردم و وقتی مطمئن شدم این ذوق و شوق مسخره فقط مخصوص خودمه دوباره نشستم تو جام و با چشمای پف کرده به تلویزیون که حرم امام رضا(ع) رو نشون میداد خیره شدم
با یادآوری لحظه ی تحویل سال ۹۶ که تو یکی از این صحنها نشسته بودیم و بخاطر حجم جمعیت حتی نمیشد ت خورد ، اما الان میبینم خالین و هزار هزار تا دل اونجاست دلم میگیره.
تند تند هرچی به ذهنم میرسه دعا میکنم برای سلامتی همه و نابودی هرچی بیماریه ، ظهور آقا ، کم شدن مشکلات، پر خیر و برکت شدن زندگیها ، پیشرفت کشور،آزمون تیزهوشان داداشم که هرچی صداش زدم آخرش بیدار نشد و.
بعداز تحویل سال ، گیره ی مذکور رو در میارم و دیگه با خیال راحت دراز میکشم و درحالیکه همچنان مقاومت شدیدی در بسته شدن پلکهام میکنم منتظر به تصویر رهبر نگاه میکنم تا اسم امسال رو بگه.
بعداز تمام شدن سخنرانی رهبر تلویزیون رو خاموش میکنم و میام که بخوابم
صدای یه نفر از خانواده میاد که میپرسه سال چی شد؟
+(من با چشمای بسته) جهش ملی
_جهش ملی؟؟!
+آره جهش ملیپارسال رونقش بود امسال جهشش
_ جهش تولید یا جهش ملی؟!
+فکرکنم تولید شب بخیر.
و بعدش هم انگار که یه باری از رو دوشم برداشته شده و حس سبکی دارم خواب میرم : )


و اینگونه سال قبل خود را تحویل دادیم و وارد سال جدید گشتیم! : )

+اللهم عجل لولیک الفرج

+یه امسال رو تو خونه بمونیم و مهمونی نریمبخاطر خودمونو مردممونتا کِی فقط از عملکرد مسئولین ایراد بگیریم ؟! الان هممون مسئولیم!یا علی بگیم و به وظیفه مون عمل کنیم : )

الان که شروع این پست رو مینویسم ، ساعت ۳ و ۵۰ دقیقه ی بامدادِ یکمِ فروردین ماهه و کمتر از۴ ساعت دیگه به شروع سال جدید مونده.
شیرینی نخودچی های جانم تو فر دارن میپزن و کلی دعا بدرقه ی راهشون کردم تا خوب بشن ، سفره ی هفت سینمون رو چیدم و تخم مرغ هایی که داداش کوچیکه و خواهرکوچولوم رنگ کردن به سفره روح بخشیدهاحساس میکنم یه چیزی کمهیه بار دیگه سین های سفره رو چک میکنم
خب سبزه نیست
نه یه چیز دیگه؟
خب ماهی هامون هم واقعی نیستن! راستش تنگ ماهی رو پراز آب کردم و دوتا ماهی اسباب بازی کوچیک که از قبل داشتیم گذاشتم توشتا از بیرون ماهیِ احتمالا مریض نخریم.
چشمم میره سمت سین هشتم.جات خیلی خالیه سردار.آخه یه عکس چقدر میتونه زنده باشه؟! کدوم عکس به این اندازه با آدم حرف میزنه؟! با چه منطقی اشکهای یه ملت بی اراده میریزه برای یه آدمی که خیلیا از نزدیک ندیدنش و حتی اخبارش هم اونقدر پیگیری نمیکردن؟!
سردار؛ وقتی عکست تا عمق جان نفوذ میکنه و با آدم حرف میزنه پس حتما تو هم میتونی حرف منو بشنوی
میشه امسال برام دعا کنی؟!
امسال ، سرِ سفره ی هفت سین،درست همون لحظه که میخونیم "حول حالنا الی احسن الحال" میشه برای برآورده شدنِ حاجتِ دلم دعا کنی؟!

میرم فر رو خاموش میکنم و یه لحظه با خودم میگم:راستی از کجا باید بفهمم شیرینی نخودچی ها پختن یا هنوز جا دارن؟!
جوابی برای سوالم نمیدونمیکم نگاهشون میکنم و طبق مشاهدات بالینی براشون تجویز میکنم دودقیقه دیگه به پختن ادامه بدن
دوباره غرق فکرکردن به نود و هشتِ گذشته و کارنامه ای که از این سال دارم میشم.سال ۹۸ با همه ی بدی ها و تلخی هاش اما اتفاقات خوبی هم داشتتا یه حدی راضیم از عملکردهام. . و دستاوردهام رو دوست دارمامسال وقت تلف شده و به بطالت گذشته م کم بود.خداروشکر.
اما حالِ کلی امسال ، سخت و اذیت کننده بود.غم هاش از شادیهاش بیشتر بود
با این حال از یه چیزی مطمئنم
اونم اینکه با این همه سختی اما حس و حال امسالم با سالای قبل فرق میکنهدوستش دارم و امیدوارم ادامه پیداکنه باید بیشتر روش کار کنم.
شیرینی ها پختن و روشون یه سبد میذارم تا خنک بشن و صبح بچینمشون تو ظرف.
همه ی چراغ های خونه بجز آشپزخونه خاموشن.خیلی خستم و برای اینکه برای تحویل سال خواب نمونم ، رختخوابم رو میارم تو پذیرایی پهن میکنمداداشم هم که تا الان بیدار مونده همین کار رو به تبعیت از من انجام میده.یبار دیگه با حرص بهش تاکید میکنم که جون هرکی دوست داری صبح برای عید که صدات میزنم بیدارشو! میگه باشولی خودت خواب نمونیاا
دراز میکشم و انقدر چشمام خوابالودن که بعید میدونم اگه خوابیدم بتونم یکم دیگه بیدار بشم.تصمیم میگیرم بیدار بمونم
ولی مگه میتونممم؟؟!!حتی کشش مطلب خوندن ندارم.
به زور خودمو تا اذان بیدار نگه میدارم
نمازمو میخونم و با اینکه بشدت خوابم میاد ولی یه ذوقی وادارم میکنه بُرُس موهام و گیره ای که میخوام رو بیارم بذارم پیش رختخوابم تا صبح زحمتم کمتر بشه :| (نخندید خیلی خوابم میومد : )) )
و میخوابم بالاخره.!
ساعت ۷ و پنج دقیقه ی صبح یهو از خواب پریدم و درحالیکه داشتم داد میزدم بیدار شییییید عید شدددد اول از همه تو همون رختخواب ، موهامو شونه کردم و با گیره ی مورد نظر بستمشون!به زور از گرمی پتو جدا شدم و دست و صورتمو شستم و یبار دیگه همه رو صدا کردم و وقتی مطمئن شدم این ذوق و شوق مسخره فقط مخصوص خودمه دوباره نشستم تو جام و با چشمای پف کرده به تلویزیون که حرم امام رضا(ع) رو نشون میداد خیره شدم
با یادآوری لحظه ی تحویل سال ۹۶ که تو یکی از این صحنها نشسته بودیم و بخاطر حجم جمعیت حتی نمیشد ت خورد ، اما الان میبینم خالین و هزار هزار تا دل اونجاست دلم میگیره.
تند تند هرچی به ذهنم میرسه دعا میکنم برای سلامتی همه و نابودی هرچی بیماریه ، ظهور آقا ، کم شدن مشکلات، پر خیر و برکت شدن زندگیها ، پیشرفت کشور،آزمون تیزهوشان داداشم که هرچی صداش زدم آخرش بیدار نشد و.
بعداز تحویل سال ، گیره ی مذکور رو در میارم و دیگه با خیال راحت دراز میکشم و درحالیکه همچنان مقاومت شدیدی در بسته شدن پلکهام میکنم منتظر به تصویر رهبر نگاه میکنم تا اسم امسال رو بگه.
بعداز تمام شدن سخنرانی رهبر تلویزیون رو خاموش میکنم و میام که بخوابم
صدای یه نفر از خانواده میاد که میپرسه سال چی شد؟
+(من با چشمای بسته) جهش ملی
_جهش ملی؟؟!
+آره جهش ملیپارسال رونقش بود امسال جهشش
_ جهش تولید یا جهش ملی؟!
+فکرکنم تولید شب بخیر.
و بعدش هم انگار که یه باری از رو دوشم برداشته شده و با حس سبکی خواب میرم : )


و اینگونه سال قبل خود را تحویل دادیم و وارد سال جدید گشتیم! : )

+اللهم عجل لولیک الفرج

+یه امسال رو تو خونه بمونیم و مهمونی نریمبخاطر خودمونو مردممونتا کِی فقط از عملکرد مسئولین ایراد بگیریم ؟! الان هممون مسئولیم! یه یا علی بگیم و به وظیفه مون عمل کنیم : )

عاشقان هم همه خوابند در این موقع شب
بی گمان یک دل ویران شده از عشق فقط بیدار است . ‌. .

_حامد عسکری

کلیک》

دنیامی

نه پای یه مخاطب خاص از نوع مذکر درمیونه 

و نه الان نصفِ شبه

اما اگه یه روز_نوشت از احساس این چندروزم بگم

همین بیته بالاست.

کاملا بی مخاطبِ مخاطب دارِ مجهول.

الان که فکرمیکنم بنظرم میشه تعمیمش داد به کل زندگی و دنیا و مسائلش. . .

امیدوارم به مرحله ی "یک دلِ ویران شده از عشق" تو زندگیم برسم.اونموقع زندگیم یه زندگی واقعی میشه.

شهید آوینی :
[نفس های انسان گام هایی است که به سوی مرگ برمی دارد.مرگ آگاهی کیفیت حضور مردان خدا را در دنیا بیان می دارد. تا آنجا که هر که مقرب تر است مرگ آگاه تر است.]

 ۱۰ کاری که من باید حتما قبل از مرگ انجام بدم :

۱_از دوران راهنمایی تا الان ، یسری نوشته دارم که باید منهدمشون کنم.و فقط یه دفتر هست که نگهش میدارم و باید به یادگار بمونه!

۲_ همه ی نذر و نیازهاییکه تا الان کردم رو ادا کنم!

۳_حداقل یبار دیگه شربت نعنای خونه ی مامانبزرگ رو بخورم و همینطور قورمه یا قیمه با اون سالادشیرازی های همیشه سر سفره.

۴_درسم به یه نقطه ی بدردبخور و خوب برسه و تو یه شهر محروم یا یکی از محله های خیلی پایین شهر کار کنم(احساس میکنم اگر قبل از اینکه اینکارو انجام بدم بمیرم یا اگر یه روز کلا از این مورد صرف نظر کنم ، از بخش قابل توجهی که میشد زندگیش کنم محروم شدم)

۵_حداقل یه بار دیگه ترن هوایی سوار بشم تا به طور آزمایشی آمادگی پیداکنم برای مرگ! و همینطور وسایلی که تاحالا تو شهر بازی سوارنشدم امتحان کنم.

۶_بتونم از لحاظ اعتقادی به مرحله ای برسم که اگه به چیزی معتقدم ، هرچی هم که بشه پای ارزشهام بایستمو اینکه انقدر رشد کنم که همیشه تو زندگیم تحت هر شرایطی هیچ دروغی نگم

۷_لیستی که نوشتم از کتابهایی که باید بخونم و هرروز هم درحال پُرتَر شدنه رو کامل بخونم.

۸_[عشق اتفاق است اما اتفاقی عاشقت نشدم] اتفاق بیفته! (به اون صورت انجام دادنی نیست و"باید" هم نداره اما خوبه که بشه : ) )

به بعضی از آدمهای زندگیم هم باید بگم که چقدرررررر دوستشون دارم

۹_بتونم مسبب "راضیم ازت" گفتنِ مادرم بشمهرچند که خیلی فاصله دارم از دختری که میخواستن

۱۰_حلالیت بگیرم بخصوص از خانوادمو اینکه باید حتما از دوتا دکتر بخاطر کاری که تو نوجوونیم انجام دادم حلالیت بخوامواقعا روم نمیشه و الانم انقدر دیر شده که یکیشون برای همیشه از ایران رفت و باید بجای حلالیت واسش یه فکر دیگه کنم
همه ی اونایی که تو زندگیم قراربود و قراره که هیچ وقت نبخشم رو ببخشمالبته تا الان همه ی قبلیها رو بخشیدم حتی دقیق یادم نمیاد کیا رو میخواستم نبخشم! ولی تازگی ها یسری آدم جدید هستن که هنوز نتونستم ببخشمشون .

راستش وقتی به چالش دعوت شدم و میخواستم بنویسم دیدم هیچ آمادگی ای برای مُردن ندارم.

ممنون از نویسنده ی وب

سکوت که شروع کننده ی این چالش خوب بودن.و ممنون از

آشنای عزیزم که دعوتم کردمنم از همه ی خواننده های این پست دعوت میکنم که شرکت کنن : )

.

عید قشنگمون مبارک : )

کوچه پراز عطرِ گلِ نرگسه

می رسد لحظه ی میعاد به امّید خدا . . .

یه حس عجیبی تو بعضی آدما میبینمیه حسی که باعث شده آدمای مختلف از خانم دکتر گرفته تا حوزوی و دختر دبیرستانی و دانشجوهای مختلف و بچه دار و نوه دار و. بیان پای کار‌ و با جون و دل کار کنن
حدود یه ماه از راه افتادنِ این کارگاه گذشت و اون از صفر شروع کردن و سیستمِ کاریِ اولیه ، الان تبدیل شده به یه سیستمِ کاربلد و خیلی پیشرفته تر از قبلروزی حدودِ صد نفر داوطلبانه و خستگی ناپذیر مشغول برش و دوخت و مراحل بسته بندی و حمل و نقل و نظارت بهداشتی رو کارگاه و هماهنگی و. هستن

یه حس عجیبی تو بعضی آدما میبینمیه حسی که باعث شده آدمای مختلف از خانم دکتر گرفته تا حوزوی و دختر دبیرستانی و دانشجوهای مختلف و بچه دار و نوه دار و. بیان پای کار‌ و با جون و دل کار کنن
حدود یه ماه از راه افتادنِ این کارگاه گذشت و اون از صفر شروع کردن و سیستمِ کاریِ اولیه ، الان تبدیل شده به یه سیستمِ کاربلد و خیلی پیشرفته تر از قبلروزی حدودِ صد نفر داوطلبانه و خستگی ناپذیر مشغول برش و دوخت و مراحل بسته بندی و حمل و نقل و نظارت بهداشتی رو کارگاه و هماهنگی و. هستن

[دنیا محل آسایش نیست و نمیشود به طور کامل به آسایش کامل رسید ولی باید به حدّ اعلای آرامش برسیم و این امکان دارد.
آسایشِ زیاد عقل انسان را زایل میکند و آرامشِ زیاد موجب رشد انسان میشود.
آدم های راحت طلب بخاطر آسایش حاضرند آرامشِ خود را از دست بدهند و آدم های عاقل و عاشق حاضرند برای رسیدن به آرامش،آسایش خود را از دست بدهند.]
______
اگه میشد میرفتم قسمتِ دوپهلو حرف زدنِ مغز بعضیها رو دست کاری میکردم و هرچی سیم تو اون قسمت هست رو قطع میکردم!
_______
امروز طیِ اولین بار نون باگت پختنم  فهمیدم یک و نیم ساعت استراحت برای خمیر نون باگت کمه و موقع پختن ، اونطور که باید ، خوب پُف نمیکنه(هر کلیپِ ظاهراً آموزشی ، واقعا آموزشی نیست!)
_______
برادر یا خواهر بزرگتر نعمت با ارزشیه.(الان توجه کردم دیدم این حرف خودم هم دو پهلو بود : )

۱_نعمتی که من ازش محرومم ، ۲_ نعمتی که خواهرم و برادرام باید روزی هزار بار شُکر به جا بیارن بخاطر داشتنش!)
________
فشار درسها زیاد شدهامیدوارم این ترم به خوبی و خوشی بگذره.
________
دوتا عکسِ بسیاااررر حال خوب کن : )

[دنیا محل آسایش نیست و نمیشود به طور کامل به آسایش کامل رسید ولی باید به حدّ اعلای آرامش برسیم و این امکان دارد.
آسایشِ زیاد عقل انسان را زایل میکند و آرامشِ زیاد موجب رشد انسان میشود.
آدم های راحت طلب بخاطر آسایش حاضرند آرامشِ خود را از دست بدهند و آدم های عاقل و عاشق حاضرند برای رسیدن به آرامش،آسایش خود را از دست بدهند.]
______
اگه میشد میرفتم قسمتِ دوپهلو حرف زدنِ مغز بعضیها رو دست کاری میکردم و هرچی سیم تو اون قسمت هست رو قطع میکردم!
_______
امروز طیِ اولین بار نون باگت پختنم  فهمیدم یک و نیم ساعت استراحت برای خمیر نون باگت کمه و موقع پختن ، اونطور که باید ، خوب پُف نمیکنه(هر کلیپِ ظاهراً آموزشی ، واقعا آموزشی نیست!)
_______
برادر یا خواهر بزرگتر نعمت با ارزشیه.(الان توجه کردم دیدم این حرف خودم هم دو پهلو بود : )

۱_نعمتی که من ازش محرومم ، ۲_ نعمتی که خواهرم و برادرام باید روزی هزار بار شُکر به جا بیارن بخاطر داشتنش!)
________
فشار درسها زیاد شدهامیدوارم این ترم به خوبی و خوشی بگذره :/
________
دوتا عکسِ بسیاااررر حال خوب کن : )

"بسم خالق النور"

خیلی فکرکردم اما راستش نمیدونم ۲۰ ساله دیگه ، زندم یا نه،کجا هستم،شرایطم چه شکلیه،مسیر زندگیم به کدوم سمته،این دنیای مدام درحال تغییر و پراز اتفاق چه شکلی شده و.
نمیدونم روزایی که کمتر از ۴۲ سال دارم زندگیم چه رنگ و بویی داره. 
چیزی که الان و باتوجه به شرایط واسم مهمه ، اینه که الانم رو خوب زندگی کنموظایفمو خوب انجام بدمبرای هدف هام تلاش کنم.اینجوری یخورده خیالم میتونه راحت باشه که بیست سال دیگه شاید هیچ شباهتی به فکر و خیالهایی که گاهی از سرم میگذره نداشته باشه اما قطعا در راستای علاقه ها و مهم های زندگیمه.

۵ سال پیش یا حتی همین ۳ سال پیش ، بااینکه زیاد نگذشته اما کلا یه مدل دیگه درمورد روزهای الانم فکرمیکردمدرسته که منِ الانم(و تمام پیرامونش) خیلییی غیرمنتظره بود اما کاملا در راستای همون دوست داشتنی هامه و میبینم چقدر خوب که اینجوری شد.

نمیدونم ۲۰ سال دیگه وقتی به منِ این روزهام نگاه میکنم
مثل نگاهِ الانم به زمانیه که اول ابتدایی بودم؟ که از آرامش و شیطنتم لذت ببرم و به خودم بگم بیشتر زندگی کن بیشتر کیف کن و بیشتر پیشرفت کن و قوی شوکاش میدونستی زندگیت قراره چه طغیانهایی داشته باشه.انقدر عجله نکن برای بزرگ شدن

یا مثل نگاهِ الانم به زمانیه که راهنمایی و دبیرستان بودم؟ که به خودم بگم بیخیال،انقدر غصه نخورکاش میدونستی چقدر مثل برق و باد این روزای طوفانیت میگذرن و آروم میشن.

اما چیزی که ازش مطمئنم اینه که ۲۰ ساله دیگه همچنان عاشقم.آدمی به عشق زنده ست.! و مطمئنم برای نگه داشتنِ بعضی از احساساتم دربرابر دنیا مقاومت میکنم.همونطور که تا الان مقاومت کردم هرچند که مطمئنم روزای سختتری در انتظارمه.
مطمئنم ۲۰ سال دیگه این کاسه ای که با خونسردی اعصاب خوردکنی دارم روش کارمیکنم هم به حول قوه ی الهی تموم شده و درحالیکه پرش کردم از شله زرد و با دارچین تزئینش کردم رو سفره ی افطار میذارمش : )

(هنوز کامل رنگ نشده و باید یخورده هم مرتب بشه.

++وقتی پخته بشه ، رنگاش پررنگ میشن)

پارسال یه چالش بود به نام چالش آینده ی من.منم توی اون یه گوشه ی کوچیک از آینده م رو

نوشتم که امشب با خوندنش چشمانم قلب قلبی گشت و لبخندم کش اومد : ).چقدر زود یه سال شد.و نمیدونم چرا امروز تصور و نوشتن از آیندم یکم واسم سخت شد.

ممنون از

گلشیدِ عزیزم و جناب

رفیق نیمه راه  که به این چالش دعوتم کردن : )

+درحضور خارها هم میشود یک یاس بود. . .

+تعداد زیادی حرف دارم اما بمونن برای پست بعد : )

| تو همه را دیدی

رویی نمانده که سرم را بلند کنم

برای گناهانی که تو همه را دیدی . . .

ندید بگیر همه را . . .|

نمیدونم دقیقا چیشد و از کِیاما یموقع دیدم شبهای قدر خیلی برام خاصه.۷،۸سال تو هر شرایطی که بودم با وجود مخالفت های گاه و بیگاه خانوادم همیشه سعی کردم حداقل یکی دو شب مراسم رو برم.برای جلب رضایت خانوادم بیشتر درس میخوندم تا درس نخوندن شبهای قدر و زمانهایی که از دستم میرفت رو جبران کنماونقدر براشون از اونجا و حس خوبش تعریف کردم که یکم دلشون راضی شد.

با دوتا از دوستام و تا پارسال بدون مامانم میرفتم.اونم تو یه مکانی زرق و برقش خیلی کم بود اما برنامه شون عالی بود ، به دلم می نشست.خوب و بدون ریا بود.انقدر که خانمای بچه دار هم بدون استرس بایخورده اسباب بازی و خوراکی با بچشون از نوزاد گرفته تا بچه های دو ، سه چهار ساله که یه جا آروم و قرار ندارن میومدن.اما کم پیش اومد ببینم بچه ای گریه یا بی تابی کنه.
اما امسال.یه گوشه ی اتاق و یه مفاتیح و گوشی و مراسم مجازی.

خدایا هنوز باور نکردیم همه چی دست توئههنوز باور نکردیم ما از فردای خودمون که نهحتی از دقیقه ی بعدیمون خبر نداریم.

ببخش که گاهی بزرگی و قدرت و "رَبّ" بودنت یادمون میره و مَنَم مَنَم هامون سر به فلک میکشه.

ببخش که جوری خودمون رو اسیر دنیا کردیم که انگار صاحب و مختار همه چیز و هر کاری هستیم و قرار نیست یروز بخوای که دیگه نباشیم.

"ای آنکه تسلیم گردیده همه چیز به توانایی او" ببخش.

امروز درست همون لحظه ای که نمیدونستم گریه کنم یا بخندم دیدم چقدر بهم لطف کردی و من حواسم نیست.بیشتر از ۵۰ بار امروز رو پیش خودم مرور کردم.ببخش که هوامو داشتی و داری و من حواسم نیست . . .

___

امروز به دلایلی که فعلا "بمانَد" نتونستم یه کلاس خیلی مهممو شرکت کنم.از فوقِ مهم بودنش که بگذریم ، یه استادی داریم بشدت سختگیر و گیر بده و بداخلاق که دستِ بازی هم در انداختنِ دانشجوها داره! دقیقا همین امروز که من کلاسشو نبودم ، بدون اطلاع قبلی امتحان گرفته.با این وضعیت دانشگاه ها و معلوم نبودن اوضاع امتحانای پایان ترم هم اهمیت اینجور امتحانها بالاست

چندساعت بعداز کلاس که به گوشیم سر زدم و جریان رو فهمیدم براش پیام عذرخواهی فرستادم و خیلی کلی دلیل نبودنم رو گفتم.هنوز جواب نداده.امیدوارم مسئله ای نشه.و همچنین امیدوارم ازم توضیح بیشتر نخواداصلا دوست ندارم التماس استاد کنم.

___

تنها به چاه باید از این درد گریه کرد
این درد را که قاتل او روزه دار بود.

___

چندروزی به وب سرنزده بودمانشاءالله کامنتا رو جواب میدم.

قبل از عید خواستم بیایم بنویسم درست است که تا ۲۸ ام ظهر مجال نفس کشیدن ندارم و علیرغم پررنگ بودن حال و هوای عید نمیتوانم چندان به آن بپردازم اما همینکه میدانم حداقل دوهفته ای را آزاد خواهم بود حالم را خوب میکند و تمام کمبودهایم را پر.اما یادم نبود کمرنگی بیماری کرونا، امسال ارتباطات فامیلی را پررنگ میکند :| عید ۹۹ که اولین سال کرونایی بود، در عید و آن سال کلاً مطلقاااً هیچ رفت و آمدی نداشتیم‌حتی به خانه ی مادربزرگهاعید ۱۴۰۰ هم همینطورعیدش نه، اما در تمام سال ۱۴۰۰ کلا یکی دوبار به خانه ی هر مادربزرگ رفتیم.و به علت پیش آمدنِ شرایطی و دوهفته خانه ماندنِ اجباری ما چهارتا بدون والدین،(که قبلا نوشتم) و دو روز از آن دو هفته را به خانه ی دو تا از اقوام رفتیم تا حال و هوایمان عوض شود. عید ۱۴۰۱ یعنی پارسال، کمی شُل تر گرفتیم اما یادم می‌آید که موج جدیدی از ابتلا راه افتاده بود و همین باعث شد دیگر خیلی هم شل نگیریم‌و رفت‌وآمدی کوچک با برخی‌ از اقوام(تمام اقوامِ نزدیک هم نه) شکل گرفت.

میگفتیم رفت و آمدها را باید گذاشت برای مواقع ضروریو همینجوری همه در معرض ابتلا هستند و گریزی از کارهای واجب مثل سرکار رفتن یا موارد ضروری نیست دیگر با رفت و آمدهای این شکلی اوضاع را بدتر نکنیم و همینکه خبر سلامتی را داشته باشیم کافیست و حالمان خوب میشود.
شما که غریبه نیستید راستش من در این سالها بخصوص همان سال اول، از نداشتن رفت و آمدهای اجباری خیلی راضی بودماینکه از پیشروی برخی مسائل مثل یکسری کارهای باطل و سمی مربوط به مهمانیها که داشت رایج میشد، بالاخره جلوگیری شد هرچند به اجبار خوب بودقبلش خودمان سعی در جلوگیری و متوقف کردنشان داشتیم اما برخی فکرها و ذهنیتهای برخی افراد قابل جلوگیری نبودندبرخی زبان‌هایی که عادت به زخم زدن داشتند، برخی تظاهرها و دورویی‌ها در آدمها تمام نمیشدندکرونا که آمد، همراه تمام درد و غم و سختیهای بی حد و مرزش، در یک چیزهایی هم کمکمان کردو کمی هم یادمان دادروی برخی ذهنیت‌های غلط از هر نظرِ شرع و فرهنگ خط کشید یا اگر هم نکشید ، باعث دوریِ فیزیکی شد و کمک کرد تا ما از دست برخی مسائل و آدمها کمی نفس بکشیم هرچند برای مدتی اما خب، در کنار رضایتم، گاهی هم دلم برای مهمانیهای عیدمان تنگ میشدحتی برای تک تک آن آدم‌هابرای بودن در جمع فامیلی با همهههه ی تنوع‌هایش و تفاوتهاجمع هایی که قبلا در آنها، حرف خاصی برای گفتن نداشتم و بیشتر در سکوت بودم و شنونده مهمانیهایی که هرچند خوش میگذشت، گاهی باعث گریه‌ی در تنهایی و بیصدای قبل از خوابم میشد
تا اینکه رسیدیم به امسالرسماً شترِ شروع رفت و آمد، آمد درِ خانه‌مان خوابیدهمان تقریبا دو هفته مانده به عید،  عروسی دعوت شدیمعروسیِ دخترخاله‌ی پدر با پسرخاله‌ی پدر :) از لحاظِ نسبتِ فامیلی، عروسیِ نزدیکی نبود اما قبلاها سالی یکی دوبار در جاهای مختلف(معمولا خانه ی مادربزرگ) میدیدیمشان و همین باعث نسبتاً زنده بودنِ ارتباط شده بودبعداز سه سال عروسی دعوت شده بودیم و اولش که کارت را دیدم ذوق زده شدم(بجز عقد جمع‌وجورِ دایی که نیمه‌ی اول امسال بود، در این سه سال، در فامیلِ نزدیک تشکیل زوج داشتیم اما کووید باعث شد بدونِ جشن سر خانه و زندگیشان بروند.) بخصوص اینکه از بچگی حس خوبی به این دختر که حالا عروسِ داستان بود داشتم دانشجوی دانشگاه خودمان هم بود و ترم یا سال آخرش با ترم یک و دوی من مصادف بود و پیش آمده‌‌ بود که اتفاقی در دانشگاه ببینمش.
وسط اوضاع شلوغ زندگی فعلی من(تو پستهای قبلی نوشتم ازش) اصلا در فازِ فکریِ عروسی رفتن نبودم در عین حال دوست داشتم بروم.حس ذوقم که از هیجان افتاد، احساس کردم حال مواجه شدن با اقوام را ندارم

در نهایت؛ رفتم و خیلی خوب بود.
همان چند روز مانده به عید یکهو برنامه‌ها برای آن برهه زمانی و شرایطی که خیلی وقت است منتظرش بودیم جور شد(چیزی که دیگر در عید پیش نمی آمد)، و دو نو زوج از خانواده پدری را پاگشا کردیمواقعاا حالش را نداشتماما به جز آن بخش چک کردنِ هواشناسی تا دو دقیقه قبل از حرکت و استرسِ آب و هوا را داشتن(چون میخواستیم مهمانی رو ببریم پارک/فضای سبز/خارج شهر)، بقیه‌اش عالی بود.
عید شدفکر کردن به اینکه باید برویم مهمانی و مهمان بیاید خسته‌کننده بود البته بخشِ عیدی گرفتنش وسوسه‌آمیز بود اما در آن حد هم نبود که مانع حال نداشتن بشود. بعد به علت وجود یک عضو جدید(زندایی) و پیش نیامدنِ جمع شدنِ خانواده مادری از عقد تا الان(در واقع ۴ سال میگذره از آخرین دورهمی)، خانواده مادری را افطار دعوت کردیم اینجا هم همه چیز عالی بود به جز یک بخشش که حرص درآر بود، آنجا که منِ رقیق القلب وسط بدمینتون بازی‌ای پرشور، یکهو دلم برای برادر تنگ شد و یه لحظه در دل گفتم چقدرررر جایش خالیستبرادر مشهد بود و سحرِ بعداز همان شبی که مهمان دعوت کرده بودیم میرسیداما به علت ومِ جور شدن و هماهنگی برنامه ها تنها فرصتمان برای دعوتی همان شب بود هرچند که برادر نبود حالا چرا گفتم بخش حرص درآر، را پایینتر میگویم.
با فاصله ی کمی از آن شب، خواهر کوچیکه مبتلا به آبله مرغان شددون دون دیدنِ سرکار خانوم برایم ناراحت کننده بود، کمی هم زد تو پر و بالِ حال و هوای تازه پیدا شده‌ی عیدمان اما بعد دیدم که این یعنی پایان رفت‌وآمدها و بالاخره میتوانم چندروزی آزاد در خانه باشم :) (خداروشکر سَبُک بود آبله‌ش و الان هم دیگه دوره‌ش تموم شده و جاشون داره میره)
امسال تقریبا ۸۰ درصدِ فامیلِ نزدیک را دیده‌امکه بیشترشان بعداز مدتهااا بود خوش گذشت اما هدف، دیدن است دیگر سوال من اینست که حالا چندروز قبل از عید با چندروز بعداز عید چه فرقی میکند؟ حالا خونه ی فامیلی که قبل از عید تو پاگشا بودن،یا اونایی که بعداز عید تو افطار بودن، الان نرفتیم هم نرفتیم دیگه آقا همدیگه رو دیدیم خیلی هم خوشحال شدیم خوش گذشتدیگه چندبار اونم با فاصله‌ی کم آخه؟ :) فقط کاش عیدیهامون هم همونجا میدادند بهمون:)))
اما میدانید چیست؟۱
به این نتیجه رسیده‌ام که این جمع‌ها با تمامِ تفاوتها و اختلافِ سَبک و افکار و سلیقه‌ها، همین که مجبوری به ارتباط برقرار‌کردن و حرف‌زدن و شوخی و لبخند، خوب است و باعث رشد.و آدم، هم ارتباط با دوستانش میخواهد هم ارتباط با فامیل و وقت گذاشتن برای خانوادههم جمعی که نقاط اشتراکشان بیشتر است و هم جمعی که شاید یکی دو سه نقطه اشتراک بتوان پیدا کرد اولی شارژت میکند، دومی شاید کمی هم شارژ از دست بدهی اما رشدت میدهد.و اگر مدیریتشان را یادبگیری، هردو نهایت باعث حال خوبت میشوند.
میدانید چیست؟۲
به این نتیجه رسیده ام که ما انسانها شاید بهتر شده‌ایمو شاید متوجه شده‌ایم که آن عروسی، آن پاگشا و افطار و حتی یک مهمانی رفتنِ ساده، دیگر روتینِ زندگی نیستند و در یک لحظه میتوانند دیگر نباشند و یا ما نباشیم.از نبودن و نخواستنِ ارادی حرف نمیزنم از جبری میگویم که کل دنیا و زندگی و امور را تحت تاثیرش میگذارد و شاید این باعث شده تا در دیدارها، کمی بیشتراز قبل دنبال پراکندنِ حالِ خوب باشیم‌ و اینکه بیشتر سرگرم زندگیِ خودمان تا دیگران.

(شاید هم بخشی از این نتیجه‌گیریم باز بعداً تغییر کنه)

بخش حرص در آرِ دلتنگی : میگن آدم کوته نظر به جایی نمیرسه.پست قبلی یه فکر کوتاه نظرانه به سرم زده بود و هرچند که همونموقع از فکرم منصرف شدم و بجز نوشتنش اینجا، به زبون نیووردمش کلا اما در نهایت طوری رقم خورد که اونی که قسمتش شد تحویلِ  سال حرم باشه، برادر بود و منم بهش التماس دعا بگم :) یه نکته کنکوریِ خلاصه بنویسم که یادم بمونه؛ یه جایی مفصل درمورد این خوندم که از خدا بخواید ظرفِ وجودیتون رو بزرگ کنه و توانتون رو زیاد. بعد ازش چیزای بزرگ بخواید، ریشه دار، نامحدود، موثرتو هر زمینه‌ای، فرق نمیکنه و عجب روزیه اون روزی که با باور قلبی، درخواستمون از خدا، وسعتِ ظرف وجودی و خواسته‌های گره زده به بینهایت باشه
از قبل به برادر گفته بودیم نمیخواد دیگه سوغاتی بخری و تو فکرش نباش و اینامنم کلا واقعااا آدمی نیستم که توقع یا انتظار هدیه و چیزی از کسی داشته باشهآقا اون سحری که برادر رسید، من بیدار بودم، و من واقعا همون موقع یه حسی پیدا کرده بودم که همش چشمم به کیفش بود منتظرررر که بازش کنه یه چیزی دربیاره بگه این برا توئه :)) و بجز یه پلاستیک دونات که گذاشت رو میز هیچی درنیوورد از کیفشتو دلم گفتم حتما میخواد فردا بهمون سوغاتی بده*_* آقا فرداش شدبه جز هل و زعفرون و دوتا کتاب برای خودش هیییچی به هیچییی :| تا دیگه به زبون گفتم ببین واقعاااا هیچیییی نخریدی برام؟؟ گفت نه :| خودتون گفتید هیچی نگیر. گفتم یعنی هیچچچیییی؟ حتی در حد یه بطری آب که بگی اینو برای تو اووردم؟ (واقعا نمیدونم این منِ منتظر از کجا پیداش شده بود) تایید کردحتی برای داداش کوچیکه و خواهر کوچیکه هم چیزی نیوورده بود(البته دوناتها رو تقریبا به نیت اونا اوورده بود) :| لطف کرد گفت میتونید کتابایی که برای خودم خریدمو شما هم بخونید :| بعد باز تو دلم گفتم شاید داره اذیت میکنه، دیگه حتما روزای دیگه یه چیزی از تو کیفش درمیارهروزای دیگه اومد و رفت و بازم خبری نیست :/  (از انصاف نگذریم تابستون بااینکه بازم گفته بودیم سوغاتی نمیخواد برای هممون یه چیزی گرفته بودبرای من دوتا دفترچه کوچیک ساده بود که یکیشو تموم کردم دومیو شروع کردم به استفاده*_*) تازه پررو پرسید من نبودم کیا عیدی دادن؟
الان آیا حقققِ ما نیست اون چهارتا عیدی‌ای که تو نبودش بهمون دادن و سهمشو دادن به من براش نگه دارم رو بهش ندم و بین خودمو داداش کوچیکه و خواهر کوچیکه تقسیمش کنم؟؟ 

بعد منِ ساده میگم جاش خالیامان از این دلِ قدِ گنجیشکم :/

ولی واقعا این حسِ انتظار برای خودم عجیب و تازه بود

+حرف زیاد است و این بحث فامیل فقط یکی‌شان بودحرفهای مباحث دیگرم رو هم به تدریج باید بنویسم و از ذهن و دلم خالی کنم.
این روزها فعلا در خانه‌ام.اما سخت درگیرم و مشغولو همچنان در همان آرزوی ماه های پیشآرزوی چند روزِ رها.

+وسط خستگی و عید و ماه رمضون و  مهمونداری و کارای تمام نشدنیِ خودم، چکار کرده باشم خوبه؟

چون اشتراک طاقچه‌‌ی بینهایتم داشت تموم میشد، به نیت اینکه تا دوماه تمدیدش نمیکنم همون ایام عید دوتا کتاب خوندم :) یعنی شاید منفیِ آخرین گزینه‌ای که تو این روزا میتونستم انجام بدم همین بودولی کتابای خوبی بودناصلا تا باشه از این دیوانگی‌ها :)) 

اینم باشه بعد بیام درموردش بینویسم.

+عمیقاً نیازمندم به دعا.

بستگی داره چطور ببینی.یه آسمونِ معمولی، یه آسمونِ قشنگ، تصویرِ هوایی از ساحل و دریا ، شایدم اصلا بهش نگاه نکنی :)